Γράφει η Φαίδρα Βόκαλη Η Paula McFadden, πρώην χορεύτρια, ζει στο Μανχάταν με τη δεκάχρονη κόρη της και τον ηθοποιό φίλο της, μέχρι που μια μέρα εκείνος εγκαταλείπει το πλοίο. Αυτή δεν είναι η πρώτη ερωτική απογοήτευση της Paula, που όμως έχει τώρα ένα μεγαλύτερο πρόβλημα να αντιμετωπίσει: ο αλήτης που της ράγισε την καρδιά, φεύγοντας, υπενοικιάζει το διαμέρισμα τους σε έτερο ηθοποιό από το Σικάγο, τον παράξενο Elliot, ο οποίος αρνείται να αναζητήσει στέγη αλλού. Από εκεί και πέρα, η συνταγή είναι γνωστή: στην αρχή ο ένας νοικάρης προσπαθεί να διώξει τον άλλο, μετά πείθονται για την αναγκαιότητα της συγκατοίκησης, σταδιακά το αξιαγάπητο παιδάκι τους φέρνει κοντά και τελικά ερωτεύονται παράφορα.
Αυτή η κομεντί φέρει τόσο έντονα τη σφραγίδα του Neil Simon, με τις γνωστές παρεξηγήσεις, κλιμακώσεις και το γλυκόπικρο χιούμορ, που είναι δύσκολο να τη χαρακτηρίσουμε κάπως αλλιώς πέρα από ταινία του σεναριογράφου της. Σήμερα, δύο δεκαετίες μετά, το φιλμ δεν κρατάει την αλλοτινή του γοητεία - αλλά αυτό συμβαίνει επειδή ποτέ δεν ήταν αριστούργημα: ο χαρακτήρας της Paula είναι τόσο νευρωτικός και αντιπαθής σε όλη τη διάρκεια της ταινίας που δυσκολευόμαστε να καταλάβουμε γιατί ο Elliot, του υπέρ-hot εκείνη την περίοδο Richard Dreyfuss, την ερωτεύεται. Βέβαια, η Νέα Υόρκη του '70, η μποέμική ζωή που ακόμη τότε κρατούσε και οι ρομαντικές πινελιές εξακολουθούν να βοηθάνε την ανώδυνη παρακολούθηση. | | Γράφει ο Γιάννης Βασιλείου Σα να μην έφτανε το γεγονός ότι ο σύντροφός της Paula, ηθοποιός στο επάγγελμα, την εγκατέλειψε μαζί με την δεκάχρονη κόρη της, νοίκιασε και το διαμέρισμα που έμεναν σε έναν φίλο του, τον Eliott, έναν υπερφίαλο και εκκεντρικό ηθοποιό που μόλις ήρθε από το Σικάγο στη Νέα Υόρκη για να συμμετάσχει σε μια off-broadway παραγωγή. Έτσι η Paula αναγκάζεται να συγκατοικήσει μαζί του. Στην αρχή τρώγονται σαν το σκύλο με τη γάτα, αναπόφευκτα όμως θα ερωτευτούν και θα τα βρουν μεταξύ τους.
Ο σκηνοθέτης της ταινίας Hebert Ross κατάφερε κατά τη διάρκεια της καριέρας του να γυρίσει ουκ ολίγες ταινίες που έκαναν γκελ στο γυναικείο κοινό. «Funny Lady», «Steel Magnolias», «The Turning Point», «Footloose» είναι μερικοί από τους ενδεικτικούς τίτλους της φιλμογραφίας του. Το «The Goodbye Girl» είναι ίσως η καλύτερη στιγμή του και μολονότι δεν κατορθώνει πάντα να κάμψει την θεατρικότητα του σεναρίου του Neil Simon, παίρνει την κάμερα στο χέρι όπου χρειάζεται και αφήνει χώρο στους ηθοποιούς του να ανασάνουν και να ξεδιπλώσουν το υποκριτικό τους ταλέντο. Κι αν ο Richard Dreyfuss δίνει μια σαρωτική ερμηνεία που του χάρισε δικαίως το Oscar, δε συμβαίνει το ίδιο με την Marsha Mason επειδή ο χαρακτήρας της είναι ιδιαίτερα κακογραμμένος, με διαρκείς εναλλαγές από τη νεύρωση στην ψυχική γαλήνη, βολικές ίσως για την πλοκή, αλλά παντελώς άβολες για το μάτι του θεατή! Ωστόσο μερικές ιδιαίτερα ρομαντικές στιγμές, όπως η εξαιρετική σεκάνς στην ταράτσα, οι δηλητηριώδεις ατάκες που ο Neil Simon βάζει τους ήρωες του να εκτοξεύουν ο ένας στον άλλο, η... 'ξεφωνημένη' εκδοχή του Ριχάρδου του Τρίτου που πρωταγωνιστεί ο Eliott και άλλες νοστιμότατες λεπτομέρειες κάνουν το φιλμ ακαταμάχητο -έστω και μέσα στην ανισορροπία και την αφέλεια του. |
