Αποκλειστική Συνέντευξη: Derek Cianfrance («Blue Valentine»).

Μαριάννα Ράντου  |  05-02-2011
Αποκλειστική Συνέντευξη: Derek Cianfrance («Blue Valentine»).

Συναντήσαμε τον Derek Cianfrance, σκηνοθέτη του «Blue Valentine» στο φεστιβάλ του Λονδίνου, την μέρα μάλιστα που είχε ανακοινωθεί στον Τύπο η αρχική απόφαση της Αμερικανικής Ένωσης Κινηματογράφου (MPAA) ότι η ταινία του κρινόταν 'ακατάλληλη για ανηλίκους' -μια από τις πιο παράλογες και εξωφρενικές κρίσεις μιας ένωσης γνωστής για τις αδικαιολόγητες αποφάσεις της στο συγκεκριμένο θέμα.

Το «Blue Valentine» είναι ένα ρομαντικό δράμα που περιγράφει μια σχέση από το ξεκίνημά της μέχρι και τα τελευταία της στάδια, με ωμή ειλικρίνεια και χωρίς ίχνος εξωραϊσμού. Η επίμαχη σκηνή (η οποία, μετά από νομικό αγώνα των παραγωγών, παρέμεινε στην ταινία) και που παραλίγο να της κοστίσει την καταλληλότητα, είναι μια ερωτική σκηνή ανάμεσα στο παντρεμένο πρωταγωνιστικό ζευγάρι που, αποξενωμένο πια, προσπαθεί να βρει έναν σωματικό κώδικα επικοινωνίας που θα το ξαναφέρει πιο κοντά. Χωρίς πολύ γυμνό, χωρίς πολύ σεξ, αυτό που ενοχλεί τον θεατή είναι η συναισθηματική σκληρότητα. Μπροστά βεβαίως στην ατελείωτη βία, το ψεύτικο αίμα και τις πολύ προκλητικότερες ερωτικές σκηνές που έχουμε δει κατά καιρούς στο σινεμά, η ξαφνική αιδώς μπροστά σε μια τέτοια σκηνή μόνο ειρωνικά μπορεί να ειδωθεί -ή ως μια χειροπιαστή απόδειξη ότι είμαστε πολύ πιο ευάλωτοι στη συναισθηματική παρά στη σωματική βία (αν και πολύ αμφιβάλλουμε ότι αυτή ήταν η λογική πίσω από την συγκεκριμένη απόφαση).

Με όλα αυτά τα φλέγοντα θέματα να πλανώνται γύρω από το τραπέζι, ο χειμαρρώδης, συμπαθέστατος και νεότατος Derek Cianfarance, ο οποίος αφιέρωσε 12 ολόκληρα χρόνια στο συγκεκριμένο project, δεν σταμάτησε να μιλά ούτε δευτερόλεπτο μπροστά στο μικρόφωνο του CinemaNews.gr. Γεμάτος ενέργεια και διάθεση να μας μεταδώσει την αγάπη του για το 'έργο ζωής' του, όπως το αποκάλεσε, μας μίλησε για τους πρωταγωνιστές του, για τη λογοκρισία, για αυτά που τον ενέπνευσαν και για το πώς ο χρόνος επηρέασε το φιλμ του.

Για την αρχική του ιδέα:

Derek Cianfrance: Όταν μεγάλωνα, ζούσα μ' έναν φόβο, με τον εφιάλτη των συνεχών τσακωμών των γονιών μου. Όταν έγινα 20, χώρισαν. Γι' αυτό ήθελα να κάνω μια ταινία που να κοιτάζει κατάματα αυτούς τους φόβους. Θεωρώ ότι αυτή είναι η ευθύνη του καλλιτέχνη, να αντιμετωπίζει αυτά που τον τρομάζουν.

Για τα δώδεκα χρόνια που του πήρε να γυρίσει το φιλμ:

Derek Cianfrance: Στη διάρκεια αυτών των 12 χρόνων νόμιζα ότι ήμουν καταραμένος, ότι αυτό το φιλμ δεν θα γυριστεί ποτέ. Ένα σωρό αναποδιές και απίστευτες ατυχίες συνεχώς ανέβαλλαν τα σχέδιά μας. Ήταν σαν οι δυνάμεις του σύμπαντος να μου λένε πως δεν είμαι έτοιμος. Πριν 12 χρόνια δεν είχα παιδιά, δεν ήμουν παντρεμένος, ήμουν ένας άλλος άνθρωπος. Αυτή η εμπειρία, όλες οι εμπειρίες της ζωής μου, μου έμαθαν πολλά. Καθώς το δούλευα και το ξαναδούλευα, ξεδίπλωνα τις πτυχές που έκρυβε το έργο. Είναι ένα έργο χαρακτήρων, και μέσα σε όλα αυτά τα χρόνια προσπάθησα να το κάνω πιο ειλικρινές, πιο προσωπικό. Είμαι ευγνώμων. Όλα αυτά τα χρόνια θεωρούσα ότι είμαι καταραμένος, αλλά τελικά συνειδητοποιώ ότι ήμουν τυχερός.

Για την αρχική απόφαση περί ακαταλληλότητας της ταινίας:

Derek Cianfrance: Σοκαρίστηκα, ειλικρινά. Προσπαθήσαμε να γυρίσουμε το έργο με σεβασμό προς τους θεατές, δεν προσπαθήσαμε να καπηλευτούμε τους χαρακτήρες. Δεν μας εξήγησαν ποιο ακριβώς είναι το ζήτημα, για ποιο λόγο κρίθηκε ακατάλληλη. Είμαστε έτοιμοι να το παλέψουμε, έχουμε δυνατούς δικηγόρους και θα το πολεμήσουμε (σημ. τελικά οι δικηγόροι του αποδείχθηκαν πράγματι δυνατοί). Δεν θέλουμε να κόψουμε καμία σκηνή, πιστεύω ότι αυτή είναι η βερσιόν του έργου που πρέπει να δουν οι θεατές. Γι' αυτούς δημιουργήθηκε η ταινία, και δεν νομίζω ότι έχουν ανάγκη από κάποιον να τους λογοκρίνει το σινεμά. Ο κόσμος μπορεί να κάνει τις επιλογές του.

Για το περιεχόμενο του έργου και την παράλληλη αφήγηση ανάμεσα σε παρελθόν και μέλλον:

Derek Cianfrance: Οι παράλληλη αφήγηση υπάρχει από πάντα στο σινεμά, ήδη από τη 'Μισαλλοδοξία' του D.W. Griffith. Μ' αρέσουν οι ταινίες με αυτό το είδος αφήγησης. Και στο «Blue Valentine» ήθελα να καταπιαστώ με όλα αυτά τα δίπλα, ο σκοπός μου όμως δεν ήταν να πάρω θέση. Είναι η ιστορία τόσο του Dean, όσο και της Cindy. Είναι η ιστορία του παρελθόντος και του παρόντος, της νεότητας και των μετέπειτα χρόνων τους, της αγάπης και του μίσους. Είναι όλα αυτά τα αντιμαχόμενα δίπολα. Είναι ένα έργο για τα άκρα και τις ισορροπίες ανάμεσά τους. Αυτή είναι η καρδιά του έργου, η αντιπαραβολή, όχι η απλή παράθεση. Βέβαια κάποιοι θεατές που το βλέπουν θέλουν να πάρουν θέση, να υποστηρίξουν κάποια από τις δύο πλευρές. Δεν με πειράζει αυτό. Το παίρνω σαν κομπλιμέντο για το έργο, σημαίνει ότι οι χαρακτήρες είναι ζωντανοί στα μάτια των ανθρώπων που τους παρακολουθούν. Ότι η ταινία είναι μια ζωντανή οντότητα, με την οποία μπορείς να αναπτύξεις κάποιου είδους σχέση.

Για αγαπημένες του ταινίες:

Derek Cianfrance: Μια από τις αγαπημένες μου ταινίες όλων των εποχών είναι το «Woman Under The Influence» («Μια Γυναίκα Εξομολογείται»), του John Cassavetes. Θυμάμαι την πρώτη φορά που την είδα: νόμιζα ότι ήταν μια ταινία για μια τρελή γυναίκα. Και την ξαναείδα πριν από ένα περίπου χρόνο και συνειδητοποίησα ότι η αντίληψή μου γι' αυτήν έχει αλλάξει τελείως: μου φάνηκε ότι αυτή η γυναίκα ήταν η μόνη λογική σ' έναν κόσμο τρελών. Αγαπώ έργα που μπορούν να είναι ζωντανά κατ' αυτόν τον τρόπο. Τίποτα δεν μπορεί να μένει απαράλλαχτο, τα πάντα είναι ρευστά και μπορούν να αλλάξουν ανάλογα με την προοπτική που τα βλέπει ο καθένας, ανάλογα με τη φάση της ζωής στην οποία βρίσκεται.

Για τους πρωταγωνιστές του, Ryan Gosling και Michelle Williams:

Derek Cianfrance: Η Michelle πήρε το σενάριο το 2003 και ο Ryan το 2005. Μπορεί να μην αναφέρονται ως συν-σεναριογράφοι, αλλά οι δυο τους συνέβαλαν πάρα πολύ στη δημιουργία του έργου. Βγαίναμε για φαγητό με τον Ryan και συζητούσαμε για εννιά ώρες, και μετά γύριζα στο σπίτι και ξαναέγραφα όλο το σενάριο από την αρχή, με βάση τα όσα είχαμε πει. Και το ίδιο με τη Michelle. Έγραψαν μεγάλα κομμάτια των διαλόγων, προφανώς σε σημεία αυτοσχεδίασαν, πολλά κομμάτια της ταινίας προέρχονται από αυτούς. Αυτοί έκαναν το έργο αυτό που είναι.

Για την πιο όμορφη σκηνή του έργου:

Derek Cianfrance: Τη σκηνή που ο εκείνος παίζει στο ukulele και εκείνη χορεύει τη δημιουργήσαμε μαζί με τον Ryan και την Michelle. O χαρακτήρας του Ryan έπρεπε να είναι μουσικός στο έργο, οπότε κάποια στιγμή ο Ryan με πήρε τηλέφωνο και μου είπε "έχω ένα πολύ ωραίο κομμάτι να παίξω για την ταινία". Μου το έπαιξε και του είπα πως είναι τέλειο, αλλά ότι σε καμία περίπτωση δεν έπρεπε να πει στην Michelle ποιο είναι το τραγούδι. Και μετά ρώτησα κι εκείνη 'εσένα ποιο θα είναι το ταλέντο σου για τη συγκεκριμένη σκηνή;' και μου απάντησε ότι ξέρει να χορεύει κλακέτες. Όταν πήγαμε να γυρίσουμε τη σκηνή, ο καθένας ήξερε ότι ο άλλος θα έχει ένα ταλέντο να παρουσιάσει, αλλά δεν ήξεραν τι ακριβώς θα είναι αυτό, πότε και πως θα παρουσιαστεί. Αυτό που βλέπουμε τελικά, είναι τον Ryan ως Dean και την Michelle ως Cindy να βιώνουν πραγματικά αυτή τη στιγμή και να νιώθουν στ' αλήθεια την έκπληξη. Και παρόλο που γυρίσαμε τη σκηνή και δεύτερη φορά, στη δεύτερη λήψη δεν υπήρχε αυτή η μαγεία της στιγμής.

ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ ΑΥΤΗ ΤΗ ΣΕΛΙΔΑ:

Το Πρόγραμμα των Προβολών

Αναζήτηση με τον Πρωτότυπο Τίτλο

Αναζήτηση με τον Ελληνικό Τίτλο

Αναζήτηση με την Περιοχή

Αναζήτηση με τον Κινηματογράφο


© 2000-2025 | Θανάσης Γεντίμης

Το σύνολο του περιεχομένου και των υπηρεσιών του CinemaNews.gr διατίθεται στους επισκέπτες αυστηρά για προσωπική χρήση.

Απαγορεύεται η μερική ή ολική αναπαραγωγή ή αποθήκευση με κάθε τρόπο και μέσον των περιεχομένων του CinemaNews.gr χωρίς την προηγούμενη έγγραφη συναίνεση του δημιουργού του.