Το Φεστιβάλ Της Δρέσδης.
Το Φεστιβάλ κινηματογράφου της Δρέσδης εγκαινιάστηκε έξι μήνες πριν από την πτώση του Βερολίνου προβάλλοντας ταινίες που αποκλείονταν από την ευρεία διανομή ως "απαγορευμένες". Στα μέσα του Α90 στράφηκε στην προώθηση εγχώριων και διεθνών ταινιών μικρού μήκους και σήμερα κρατά τα πρωτεία ως ο ευρωπαϊκός θεσμός με το μεγαλύτερο χρηματικό έπαθλο στον χώρο του κινηματογράφου μικρού μήκους. Στην ειδική προβολή των σημαντικότερων στιγμών του περσινού Φεστβάλ- το οποίο περιοδεύει στην Ευρώπη με την υποστήριξη του Ινστιτούτου Goethe- στο Filmhouse του Εδιμβούργου, η συντρονίστρια προγραμματισμού θυμήθηκε την εποχή που το Φεστιβάλ πρόβαλε τα "προκλητικά" φιλμ του Fassbinder και της γαλλικής Nouvelle Vague, μίλησε για τις επιμέρους ενότητες του θεσμού και τις σημαντικές ρετροσπεκτίβες και αποκάλυψε τα μελλοντικά σχέδια για προβολές σε θερινούς χώρους. Πριν από την πολύλεπτη συνομιλία της με το κοινό, προηγήθηκε φυσικά η προβολή των καλύτερων στιγμών της περασμένης χρονιάς.
Η γερμανική "Lucia" του Felix Gonnert ξεκίνησε από το Φεστιβάλ της Δρέσδης και έφτασε μέχρι τις πρώτες θέσεις πολλών ευρωπαϊκών διαγωνισμών, συγκινόντας με την νυχτερινή περιπλάνηση ενός μικρού κοριτσιού στους χώρους ενός νοσοκομείου. Γυρισμένο σε 3D animation κατάφερε να αφήσει πίσω την προφανή απουσιά ρεαλισμού και να χειριστεί με ιδιαίτερη ευαισθησία την ιστορία ενός παιδιού που νιώθει την ζωή να γλυστρά από μέσα του. To γαλλικό "Ombras" του Hendrick Dusollier, επίσης ηλεκτρονικά επεξεργασμένο, στρέφεται σε μια εντυπωσιακή δυσδιάστατη απεικόνιση της σύγχρονης Βαρκελώνης και αναπαριστά με πρωτότυπη, ποιητική διάθεση την αποδόμηση του παρελθόντος, υπό τους ήχους μοντέρνων εκτελέσεων tango. "On a Wednesday night in Tokyo", o Γερμανός Jan Verbeek αφήνει την κάμερά του ακίνητη σε έναν σταθμό μετρό και παρατηρεί χωρίς διακοπή για έξι λεπτά, πόσα άτομα μπορεί να χωρέσουν σε ένα βαγόνι. Αρχικά κωμικό, το ντοκουμενταρίστικο πείραμά του αιχμαλωτίζει την ακρότητα της ίδιας της πραγματικότητας.
Στο na?ve "Garage Love" ο Γερμανός Tomasz Rudzik στήνει ένα φαινομενικό drive-in και ντύνει με χαριτωμένα ευρήματα τα πρώτα ερωτικά σκιρτίματα ενός εφήβου. Αλλη μία 3D animation δουλειά, "The God" του Ρώσσου Konstantn Bronzit παρουσιάζει την προσπάθεια μίας ινδουιστικής θεότητας να ξεφορτωθεί μία ενοχλητική μύγα. Όμορφα σχεδιασμένο και πανέξυπνα γραμμένο, αλλά πάντα στα αναμενώμενα όρια του μέσου του. "_grau", άλλο ένα animation από τον τον Γερμανό Robert Seidel, παρατηρεί τις βίαιες μεταμορφώσεις μίας μάζας καπνού σε άσπρο φόντο, ή -όπως η εισηγήτρια έσπευσε να εξηγήσει- "την Bauhaus απεικόνιση των τελευταίων στιγμών πριν ένα αυτοκινητιστικό δυστύχημα"" "Une historie vertebrale" του Jeremy Clapin, είναι η animation ιστορία ενός άνδρα με παράξενη σωματική κατανομή και του ρομαντζου του με μία γυναίκα της ακριβώς αντίστροφης δυσπλασίας. Βαθιά μελαγχολικό, ώριμα σχεδιασμένο και γλυκό στην λύση του, μας θύμισε πώς το animation μπορεί να αγγίξει τους θεατές στο βάθος της καρδιάς τους. Το μόνο ενδιαφέρον από πλευράς κινηματογραφικής τεχνικής, το "Hotel Rienne" των Σουηδών Johannes Stj?rne Nilsson και Ola Simonsson ακολουθεί ένα αντισυμβατικό μοντάζ στα ίχνη του Alain Resnais και του "Last year in Marienbaad" και αφηγήται τον εγκλωβισμό ενός καθημερινού ήρωα στα δίχτυα του χρόνου και της μοίρας. Τέλος, το λονδρέζικο "Roach" του Sven Hughes εξιστορεί σε στυλ ακριβογυρισμένης διαφήμισης τον πόλεμο ανάμεσα σε έναν άντρα και μία κατσαρίδα.
Ενδιαφέρον, γεμάτο ευχάριστες εκπλήξεις και απρόσμενες συγκινήσεις, ωστόσο εμφανώς προσανατολισμένο στην τεχνική του animation, το επιλεγμένο πρόγραμμα του Φεστιβάλ μας άφησε με μία βαθιά ανησυχία: πόσο απομακρυσμένα από την απεικόνιση του πραγματικού κόσμου είναι τα πρώτα βήματα των μελλοντικών σκηνοθετών; Ποιά είναι η σημασία της ηλεκτρονικής απεικόνισης και πόσο αυτό απέχει από μία κατάσταση στην οποία το μέσο θα είναι τελικά και το μήνυμα;
Επικαιρότητα - Απόψεις: Τα Πιο Πρόσφατα
Το Πρόγραμμα των Προβολών