Tale Of Tales

Μια φορά κι έναν καιρό υπήρχαν τρία σπουδαία βασίλεια, καθένα με τη δική του ιστορία. Η Βασίλισσα του Longtrellis (Salma Hayek) θέλει, πάνω και πέρα από κάθε τι, ένα δικό της παιδί. Μαθαίνοντας ότι ο μόνος τρόπος να μείνει επιτέλους έγκυος είναι να φάει την καρδιά ενός θαλάσσιου τέρατος, παροτρύνει τον Βασιλιά (John C Reilly) να το σκοτώσει για χάρη της. Ο Βασιλιάς του Strongcliff (Vincent Cassel) κυβερνάται παραδομένος στις ανεξέλεγκτες ορμές του. Μία μυστηριώδης γυναικεία φωνή θα του τραβήξει την προσοχή, όμως όσο εκείνος ερωτεύεται την γυναίκα που κρύβεται στην άλλη μεριά του τοίχου, τόσο εκείνη διστάζει να του αποκαλυφθεί. Συμφωνεί να τον επισκεφθεί με μόνο όρο οι δυο τους να βρεθούν στο απόλυτο σκοτάδι. Τέλος, ο Βασιλιάς του Highhills (Toby Jones) αναπτύσσει μια αφύσικη εμμονή με έναν ψύλλο! Όταν έρθει η στιγμή της επιλογής συζύγου για την όμορφη νεαρή κόρη του, ο Βασιλιάς αποφασίζει να την παντρέψει με όποιον απαντήσει σε ένα ιδιόμορφο γρίφο.

Η τάση των τελευταίων ετών θέλει τα παραμύθια, που διασκευάζονται στη μεγάλη οθόνη, να επανασυστήνουν τους ήρωες τους ως πολεμιστές, ώστε όλα να οδηγήσουν σε μια "εντυπωσιακή" μάχη. Οι παραγωγοί βρίσκουν στην Χιονάτη ή στον Τζακ και την Φασολιά υλικό για ένα θέαμα επικής φαντασίας, κατά τα πρότυπα του "Αρχοντα των Δαχτυλιδιών", και αλλοιώνουν την φύση τους. Να λοιπόν μια κινηματογραφική μεταφορά παραμυθιού, που δεν φοβάται να είναι παραμύθι, να ερμηνεύσει δηλαδή τα φυσικά φαινόμενα, τα διδάγματα της κοινής πείρας και εκείνα που αφορούν την ανθρώπινη κατάσταση μέσω μιας φανταστικής ιστορίας.

Τέτοιο παραμύθι είναι το «Tale of Tales» του Mateo Garrone, που στηρίζεται στους μύθους του ιταλού ποιητή Giambattista Basile. Ο Garrone μιλά για την ανθρώπινη ματαιοδοξία, την λαγνεία, την απληστία, την μητρική εμμονή και το αναπόφευκτο μέσα από απλές ιστορίες με ογκρ, σεξομανείς βασιλιάδες, θαλάσσια κήτη και μάγισσες, βάζοντας στο φινάλε όσους από τους ήρωες του έχουν μείνει ζωντανοί και αρτιμελείς, να παρακολουθούν μαζί έναν άνθρωπο -έναν από εμάς ίσως;-, που ακροβατεί σε ένα φλεγόμενο, τεντωμένο σκοινί. Πιθανότατα θα πέσει κάποια στιγμή ή θα καεί. Εκείνο όμως που κάνει την ανθρώπινη φύση τόσο συναρπαστική, είναι η πίστη του καθενός ότι μπορεί να καταφέρει να φτάσει στην άλλη μεριά του σκοινιού και ότι θα μπορέσει μετά να το διηγηθεί στους υπόλοιπους.

Αρκετοί συγκρίνουν την ταινία με την "Τριλογία της Ζωής" του Pasolini («Decameron», «The Canterbury Tales», «Arabian Nights»), ίσως και λόγω της κοινής καταγωγής των δημιουργών, ο Garrone όμως δεν απευθύνεται στα κατώτερα ανθρώπινα ένστικτα, δεν έχει την σαρκική επιθυμία στο προσκήνιο, δεν διαθέτει την "βρωμιά" του Pasolini, για να το πούμε πιο απλά. Το παραμύθι του είναι κομψό, κι ας φλερτάρει συχνά με το μακάβριο, εξ' ολοκλήρου τεχνητό, με γυαλιστερή φωτογραφία και καμωμένο με τέτοια μαστοριά, ώστε κάθε δολάριο από τα περίπου δεκατέσσερα εκατομμύρια, που κόστισε η παραγωγή, να φαίνεται στο πανί. Κι αν ο Garrone δεν υπέκυπτε στις επιταγές των καιρών μας, που θέλουν την αφήγηση τηλεοπτική, ώστε να είναι αρεστή σε ένα κοινό που καταναλώνει αφειδώς, ακρίτως και αδιακρίτως τις σειρές της "Χρυσής Εποχής της Τηλεόρασης", ενδεχομένως να είχε σκαρώσει ένα επαρκές, σύγχρονο σημείο αναφοράς, για το πώς πρέπει (στοιχειωδώς) να γίνονται οι διασκευές παραμυθιών στην μεγάλη οθόνη.

Πρεμιέρα στην Ελλάδα: 19-11-2015  |  Διανομή: Odeon  |  Επίσημο Site