Marguerite

Στο ξεκίνημα της λαμπερής δεκαετίας του 1920, λίγο πιο έξω από το Παρίσι, είναι μέρα γιορτής στο κάστρο της Marguerite Dumont (Catherine Frot). Όπως κάθε χρόνο, οι καθωσπρέπει εραστές της μουσικής συγκεντρώνονται στο πολυτελές σπίτι με την αινιγματική ιδιοκτήτρια. Ελάχιστα είναι γνωστά για αυτή τη γυναίκα, εκτός από το ότι είναι ζάμπλουτη και ότι ολόκληρη η ζωή της είναι αφιερωμένη στο πάθος της: τη μουσική. Η Marguerite τραγουδά με την καρδιά της, όμως το αποτέλεσμα είναι φρικτά παράφωνο. Κλεισμένη στον μικρόκοσμό της εκείνη δεν αντιλαμβάνεται ότι οι καλεσμένοι έρχονται απλά και μόνο για να γελάσουν μαζί της, υποκρινόμενοι ωσάν να έχουν μπροστά τους μια ντίβα. Όταν ένας προβοκάτορας νεαρός δημοσιογράφος αποφασίζει να γράψει ένα διθυραμβικό άρθρο για την τελευταία της ερμηνεία, η Marguerite αρχίζει να πιστεύει ακόμα περισσότερο στο ταλέντο της. Και τότε αποφασίζει να ξεκινήσει σκληρή εκπαίδευση για να δώσει το πρώτο της πραγματικό ρεσιτάλ μπροστά σε ένα ακροατήριο αγνώστων.

Δεν γίνεται να μιλήσουμε για το «Marguerite», χωρίς να αναφερθούμε στο «Ed Wood» του Tim Burton. Αφενός γιατί είναι ωραίο να αναφερόμαστε στο «Ed Wood» σε κάθε ευκαιρία, είναι μια εξαιρετική ταινία του Burton, που δυστυχώς έχει δει μόνο το ? εκείνων, που πίνουν τον καφέ τους από κούπες με στάμπα του "Χριστουγεννιάτικου Εφιάλτη". Αφετέρου επειδή αμφότερες μιλούν για δύο καλλιτέχνες, που κάθε άλλο παρά διαπρέπουν στην τέχνη τους.

Στην σημαντικότερη σκηνή της ταινίας ο Ed Wood συναντά τον Orson Welles. Και οι δύο μοιράζονται τον ίδιο ζήλο, την εργατικότητα , το πάθος για την τέχνη που υπηρετούν. Τι είναι αυτό όμως που κάνει τον έναν τους να γυρίζει κακές ταινίες και τον άλλο εμβληματικές; Τί τους χωρίζει; Το ταλέντο. Έτσι απλά. Που δεν κληρονομείται, δεν αποκτάται με σκληρή δουλειά - καλλιεργείται όμως μέσω αυτής, αλλιώς μένει στάσιμο-, δεν εξηγείται. Για να είναι κανείς ταλαντούχος, πρέπει απλά να γεννηθεί τέτοιος, έλεγε ο Τσέχοφ. Μάλλον το έλεγε ο Τσέχοφ δηλαδή, γιατί ταλέντο στην απομνημόνευση γνωμικών και της πηγής τους δεν έχω...

O Εd Wood κάνει σινεμά, παρά την παντελή απουσία σκηνοθετικού ταλέντου, υποκινούμενος από το πάθος του γι' αυτό. Η Marguerite Dumont όμως, μας λέει (και μας ξαναλέει) ο Xavier Giannoli, παλεύει να καθιερωθεί ως υψίφωνος, μολονότι η φωνή της ηχεί πιότερο σαν το κρώξιμο των παγωνιών που συντηρεί στην έπαυλή της, όχι για να τιμήσει τη τέχνη της μουσικής, αλλά για να την προσέξει ο σύζυγός της. Το ενδοσυζυγικό δράμα ενδεχομένως θα λειτουργούσε, αν ο Giannoli εστίαζε εκεί. Θέλει όμως να κάνει και μια σάτιρα ηθών, θέλει να ανοίξει συζήτηση για την οριοθέτηση της τέχνης, θέλει να μιλήσει και για τις ευεργετικές ιδιότητες του παραμυθιού και φιλοδοξεί, κάπως καθυστερημένα, να μας κάνει να αναθεωρήσουμε όσα έχουμε δει και να τα επανεξετάσουμε υπό το πρίσμα μια τραγικής ιστορίας, σαν εκείνες που εκτυλίσσονται στο σανίδι της όπερας.

Τίποτε από τα παραπάνω δεν πετυχαίνει κι εκείνο που μένει τελικά είναι μια κομεντί εποχής, απευθυνόμενη σε κοινό μεγαλύτερης ηλικίας, που έχει τις στιγμές της, διαθέτει και μια πρωταγωνίστρια που ενδύεται πειστικά την αυταπάτη της ηρωίδας της, δεν διακρίνεται όμως για την οικονομία της - ένας αμερικάνος δημιουργός θα την έκανε μισή ώρα μικρότερη. Το ότι το εν λόγω φιλμ βρέθηκε στο διαγωνιστικό τμήμα του 72ου φεστιβάλ Βενετίας, μαρτυρά την γενικότερη αδυναμία των φετινών επιλογών των προγραμματιστών της Μόστρας.

Πρεμιέρα στην Ελλάδα: 05-11-2015  |  Διανομή: Weird Wave  |  Επίσημο Site