The Skin I Live In (La Piel Que Habito)

Με τη γυναίκα του να έχει υποστεί καθολικά εγκαύματα σε ένα αυτοκινητιστικό δυστύχημα, ο διαπρεπής πλαστικός χειρούργος Δρ. Robert Ledgard (Antonio Banderas), έχει αφιερώσει τη ζωή του για να δημιουργήσει ένα νέο «τεχνητό» δέρμα. Εκτός από το ατελείωτο χρόνο και τα αμέτρητα χρήματα που ξοδεύει στην έρευνα και τα πειράματά του, για να πετύχει ο Robert χρειάζεται τρία ακόμα πράγματα: κανέναν ενδοιασμό, έναν συνεργό κι ένα ανθρώπινο πειραματόζωο. Όπως φαίνεται οι ενδοιασμοί δεν υπήρξαν ποτέ πρόβλημα γι' εκείνον. Η Marilia (Marisa Paredes), η γυναίκα που τον φρόντιζε απ' τη μέρα που γεννήθηκε, αποδεικνύεται στην πιο πιστή συνεργό. Το μόνο που μένει είναι να βρει το κατάλληλο ανθρώπινο πειραματόζωο...

Ανατρεπτικό, σοκαριστικό και τολμηρό. Αυτές οι τρεις λέξεις αρκούν ίσως για να περιγράψουν τη νέα ταινία του Pedro Almodovar, που επιστρέφει μετά το χλιαρό «Broken Embraces » του 2009. Αυτή τη φορά ο κορυφαίος Ισπανός σκηνοθέτης αφήνει πίσω του τα μελοδράματα, στρέφεται σε κάτι διαφορετικό και ξανασυναντά τη "μούσα" του από τα 80's, τον Antonio Banderas, που στο μεταξύ έχει γίνει πιο μεστός ερμηνευτικά.

Χωρίς να μπούμε σε λεπτομέρειες, όπως θα έπρεπε να συμβαίνει σε κάθε ταινία θρίλερ, πιστεύουμε ότι η ίδια ιστορία θα μπορούσε κάλλιστα να έχει εμπνεύσει τον David Fincher (δίνοντας μια πιο "σκοτεινή" εκδοχή) ή τον Quentin Tarantino (με ένα πιο camp και αυτοσαρκαστικό αποτέλεσμα). Επίσης ένα τέτοιο story θα μπορούσε να παραπέμπει σε κάποιο ξεχασμένο b-movie από τα 60's. Όμως στο «The Skin I Live In» ο Pedro παίρνει αυτό το υλικό και το παρουσιάζει με το δικό του μοναδικό τρόπο, βάζοντας ανεξίτηλα την προσωπική του σφραγίδα.

Σίγουρα αρκετοί θεατές θα ενοχληθούν από τις σκληρές σκηνές ή κάποιες "δύσκολες" σεναριακές επιλογές. Αλλωστε ο ίδιος σκηνοθέτης φροντίζει να μας φέρνει σκόπιμα σε άβολη θέση ως θεατές, εναλλάσσοντας -όσο ξεδιπλώνεται η πλοκή- τους ήρωες με τους οποίους συμπάσχουμε και ίσως ταυτιζόμαστε. Όμως το «The Skin I Live In» γίνεται ακόμα πιο ανατριχιαστικό, ακριβώς επειδή ο Almodovar επιλέγει να το παρουσιάσει τόσο φωτεινό, τόσο υπαρκτό και τόσο εφικτό. Σ' αυτό βέβαια μεγάλο ρόλο παίζει και η εξαιρετική κινηματογράφηση από τον Jose Luis Alcaine, και γενικότερα η αισθητική της ταινίας (τομέας που πάντα ήταν από τα δυνατά χαρτιά του δημιουργού).

Στο «The Skin I Live In» έχουν θέση οι σταθεροί προβληματισμοί του Pedro πάνω σε θέματα σεξουαλικότητας και σχέσεων των δύο φύλων. Όμως εδώ είναι πιο έντονος (και ενδιαφέρων) ο προβληματισμός του Almodovar πάνω στην αίσθηση που όλοι μας έχουμε βιώσει κάποια στιγμή... την ανάγκη να αλλάξουμε το "δέρμα" μας, την εικόνα μας προς τα "έξω", ενώ την ίδια στιγμή "μέσα" μας παλεύουμε να κρατήσουμε αναλλοίωτη και άφθαρτη την ψυχή και τα πιστεύω μας.

Και μπορεί βγαίνοντας από την αίθουσα τα αισθήματα να είναι ανάμεικτα, όμως σίγουρα το «The Skin I Live In» δεν είναι μια ταινία που σβήνεται εύκολα από τη μνήμη. Αντιθέτως είναι από εκείνα τα φιλμ που σηκώνουν κουβέντα μετά το τέλος της προβολής. Και για να είμαστε ειλικρινείς στις μέρες μας σπανίζουν οι ταινίες (και οι δημιουργοί) που αφήνουν ένα τέτοιο αποτύπωμα στο κοινό.

Πρεμιέρα στην Ελλάδα: 20-10-2011  |  Διανομή: Odeon  |  Επίσημο Site