Machete

Ο μεξικανός Machete είναι ένας σκληροτράχηλος πράκτορας όπου αρέσκεται στο να χρησιμοποιεί κοφτερές μεταλλικές λάμες σαν όπλα εναντίων των εχθρών του. Όταν μια προσωπική τραγωδία τον φέρει στις HΠΑ ως άλλον έναν απλό ανώνυμο παράνομο μετανάστη, θα δεχθεί από έναν μυστηριώδη άντρα ένα πολύ δελεαστικό συμβόλαιο δολοφονίας έναντι αδράς αμοιβής. Στόχος του ένας ρατσιστής γερουσιαστής ο οποίος προσπαθεί να περάσει ένα σκληρό νομοσχέδιο εναντίον κάθε μεξικανού μετανάστη. Όμως τα πράγματα θα πάρουν δραματική τροπή όταν οι εργοδότες του τον προδίδουν και επιχηρούν να τον βγάλουν από τη μέση. Μισο-πεθαμένος και γεμάτος οργή, ο Machete τελικά θα επιβιώσει και θα αναζητήσει εκδίκηση.

Β-movies και exploitation trash αισθητικης φιλμικά 'κατορθώματα' των '60ς και '70ς. Βία, αίμα-για την ακρίβεια gore και splatter μεχρι τελικης σταγόνας-, full nudity και αρκετά γραφικές σκηνές sex, pulp σενάριο τίγκα στην μαγκιόρικη κλισεδιάρικη ατάκα, μεγάλα όπλα, γρήγορα αυτοκίνητα και 'γρήγορες' γυναίκες, μοναχικοί ήρωες και 'ανελέητη' πόζα στον φακό. Αυτό είναι το cult που ο Robert Rodriguez λατρεύει, αυτό είναι και το σινεμά που διάλεξε να υπηρετήσει. Σινεμά που δεν διεκδικεί δάφνες ποιότητας αλλά παρ'ολα αυτά ασκεί μια περίεργη γοητεία στους θεατές, κυρίως λόγω της fast food νοοτροπίας του "φθηνό και 'εύγευστο" - αλλά και της αυθεντικότητας και ειλικρίνειας που προβάλει - χαμηλό μπάτζετ, Δ' διαλογής ηθοποιοί, μέτριος σκηνοθέτης αλλά παρ' όλα αυτά τίμιο αποτέλεσμα για τα 'κυβικά' του.

Με το «El Mariachi» έκανε την αρχή, δίνοντας το έναυσμα για μερικές από τις πιο αγαπημένες ταινίες του mex-ploitation σινεμά όπως το «Desperado» και «From Dusk Till Dawn». Πριν από 3 χρόνια μάλιστα απέδωσε τον δικό του φόρο τιμής σε πολλές από αυτές τις ταινίες που λάτρεψε μικρός με το Planet Terror του διπλού «Grindhouse», που συμπλήρωνε το -αποτυχημένο- «Death Proof» του έταιρου 'σκουπιδιάρη' Quentin Tarantino.

Εμπνευσμένο από το κατά γενική ομολογία δημοφιλέστερο fake trailer που συνόδευε το «Grindhouse» κατά την αρχική του προβολή, το «Machete» έρχεται εξαρχής αντιμέτωπο με 2 προκλήσεις: πως μπορεί να επεκτείνει και συνάμα να ξεπεράσει την αρχική ονείρωξη που προσέφερε το original fake trailer των σχεδόν 2μιση λεπτών και παράλληλα, πώς θα αποστομώσει αυτούς που συνεχίζουν να υποστηρίζουν ότι 'cult δεν γίνεσαι αλλά γεννιέσαι'. Το «Machete» δυστυχώς αποτυγχάνει και στα δύο αυτά τέστ. Με ένα σχεδόν απαράδεκτο για το είδος του σενάριο, ο Rodriguez προσφέρει μεν ανα διαστήματα μικρές στιγμές gore μακελειού και cool ατμόσφαιρας -αλλά κατά πολύ κατώτερες απο τις αντίστοιχες του «Planet Terror»- όμως περιορίζεται και κουράζει με τις -αστείες και ενοχλητικά αφελέστατες- πολιτικές προεκτάσεις που προσπαθεί να μπολιάσει για να 'περπατήσει' την ιστορία του.

Ενώ το σενάριο σε τέτοιου είδους προσπάθειες-αυθεντικές και μη- πρέπει να πατάει σε πολύ απλές γραμμές διαχωρίζοντας 'καλούς με κακούς' γρήγορα και να φροντίζει ότι του λείπει σε πλοκή να το αναπληρώνει με αξέχαστους χαρακτήρες και ξέφρενη δράση, εδώ έχουμε το ακριβώς ανάποδο, όπου το κουραστικό και ανεπίτρεπτα 'μη-τηλεγραφικό' σενάριο καταπίνει σχεδόν κάθε χαρακτήρα, υποβαθμίζει κάθε απόπειρα αχαλείνωτης κλωτσοπατινάδας, φαντάζει διεκπαιρωτικό και αδιάφορο απέναντι στους ήρωές του, καταλήγοντας ένα διαρκές 'ουφ, όταν τελειώσει το μπλα μπλα ξυπνήστε με αμα δείξει αίμα ή κανένα βυζι'.

Ο Danny Trejo, ζωντανός θρύλος και αγαπημένη 'σκυλόφατσα' του χώρου, γερασμένος και αρκετά βαρύς πλέον, δείχνει να βαριέται και σαν απλά να ξεχρεώνει τον φίλο του Rodriguez με την εμφάνιση αυτή, ενώ οι υπόλοιποι χαρακτήρες κινούνται σωστά στα όρια της καρικατούρας δείχνοντας να διασκεδάζουν τουλάχιστον αυτό που κάνουν. Όλοι εξαιρουμένως της πορσελάνινης Jessica Alba και του εκτός τόπου και χρόνου χαρακτήρα της. Ειδική αναφορά αξίζει η Michelle Rodriguez που ναι μεν επαλαμβάνει τον ίδιο ρόλο που παίζει τα τελευταία χρόνια, αυτον της σκληροτράχηλης και macho γυναίκας, όμως το κάνει πάρα πολύ καλά η αλήθεια είναι και φαινέται να το απολαμβάνει περισσότερο από όλους.

Μέσα σε όλο αυτό τον αχταρμά δύσκολα μπορεί κανείς να συμπαθήσει ή να ταυτιστεί με κάποιον από τους -αχρείαστα πολλούς- κεντρικούς χαρακτήρες, ενώ μοναδική όαση αποτελούν μερικές πετυχημένες ατάκες, κάποιες δυνατές σκηνές δράσης, μερικά όμορφα tributes σε αντίστοιχες ταινίες του χώρου και το μαύρο χιούμορ που ανα διαστήματα κάνει την εμφάνισή του.

Με το «Machete» ο Rodriguez δεν καταφέρνει να κάνει τίποτα παραπάνω από το να δώσει ένα mindless ψυχαγωγικό ημίωρο μέσα σε μια βαρετή και ανέμπνευστη κατα το υπόλοιπο ταινία. Κυρίως όμως, καταφέρνει να τραβήξει από τα μαλλιά και να ξεχειλώσει ένα πολύ καλό κινηματογραφικό αστείο. Ανάμεσα στο γνήσιο και τίμιο «Desperado» ή στο ψυχαγωγικότατο και ειλικρινές «Planet Terror», ο «Machete» αποδεικνύεται πολύ λίγος, θύμα υψηλών προσδοκιών, βιασύνης και ενός άψυχου και αδιάφορου σεναρίου.

Πρεμιέρα στην Ελλάδα: 25-11-2010  |  Διανομή: Audiovisual  |  Επίσημο Site