Millennium 2: The Girl Who Played with Fire

Η Lisbeth Salander, ιδιοφυΐα στους υπολογιστές, δε διστάζει μπροστά σε τίποτα προκειμένου να πετύχει το στόχο της. Ειδικά όταν συναντά διαφθορά και κακοποίηση απέναντι σε γυναίκες, είναι ανελέητη. Κηρύσσοντας πόλεμο σ' αυτούς που κινούν τα νήματα της βιομηχανίας του εμπορίου σαρκός, χρησιμοποιεί τις ικανότητές της ως χάκερ για να βοηθήσει στην έρευνα που έχει ξεκινήσει ο Mikael Blomkvist, εκδότης του περιοδικού Millenium. Εμπλέκεται, όμως, άθελά της σε μια διπλή δολοφονία, ενώ η αστυνομία την κυνηγά και για έναν τρίτο φόνο. Όλα τα στοιχεία την ενοχοποιούν και τα δακτυλικά της αποτυπώματα έχουν βρεθεί στο όπλο του εγκλήματος. Καθώς όλες οι δυνάμεις στη Σουηδία αλλά και αποφασισμένοι εγκληματίες είναι στα ίχνη της, η Lisbeth θα πρέπει να ανακαλύψει και να ξεσκεπάσει την αλήθεια πριν η αστυνομία την εντοπίσει.

Δεύτερη ταινία όπου το δίδυμο Blomkvist-Salander εμπλέκεται με μια μυστήρια υπόθεση, αλλά ο ένας χρόνος που έχει περάσει από το τέλος της πρώτης ταινίας τους έχει χωρίσει. Έτσι στο 'παιχνίδι με τη φωτιά' βλέπουμε τους δύο κύριους πρωταγωνιστές να προσπαθούν να ξετυλίξουν το κουβάρι του μυστηρίου των δολοφονιών που σχετίζονται με το εμπόριο λευκής σαρκός, ο καθένας μόνος του ενώ παράλληλα ο Blomkvist προσπαθεί να αθωώσει τη - μπλεγμένη πάλι - Salander και η Salander να βοηθήσει τον Blomkvist χωρίς να συλληφθεί. Δυστυχώς όμως με την ρήξη στην σχέση των δύο πρωταγωνιστών (όπου εμφανίζονται στο ίδιο πλάνο μόνο στο τέλος), επέρχεται και η ρήξη στην χημεία τους, αλλά και στην συνοχή της ταινίας. Παράλληλα το σενάριο ξεκινά ως μια υπόθεση εμπορίας λευκής σαρκός, για να μεταβληθεί στο πρώτο μισάωρο σε υπόθεση δολοφονιών και να εξαντλήσει όλο το υπόλοιπο της ταινίας στο σκάλισμα του παρελθόντος της Salander. Σεναριακές τρύπες είπαμε; Σαν του μετροπόντικα...

Κρίμα πολύ κρίμα, γιατί η πρώτη ταινία μας είχε εντυπωσιάσει. Στη δεύτερη το κορίτσι δεν παίζει μόνο με τη φωτιά, αλλά και με τα νεύρα μας, με την χαλαρή δομή της υπόθεσης, την αναπήδηση από το ένα θέμα στο άλλο και την κάκιστη - τηλεοπτική - του σκηνοθεσία. Και ενώ στο 'τατουάζ' τα υποβλητικά σουηδικά μουντά χρώματα σε καθηλώνονταν, στη 'φωτιά' τα πράγματα είναι υπέρ του δέοντος φωτεινά, τόσο που αναρωτιέσαι αν η ταινία γυρίστηκε στη Σουηδία ή στο Παγκράτι, χειμωνιάτικα. Οι δύο παράλληλες ιστορίες δεν μας κερδίζουν, καθώς μόνο ο Michael Nyqvist παλεύει να κρατήσει τα προσχήματα, ενώ η Noomi Rapace αφήνεται στην πολύπαθη αλλά και υπερβολικά απερίσκεπτη/επιθετική περσόνα της Salander με αποτέλεσμα να καταλήγει ιλαρή - ειδικά όταν μετά από δύο ώρες ξύλου και υπερβολής, προσπαθεί στο τέλος να μας πείσει ότι είναι ένα καλό παιδί, που κακόπεσε. Το όλο σενάριο, που έχει τόσα κενά που φτιάχνουν σταυρόλεξο και επικεντρώνεται τελικά στη Salander και το παρελθόν της, πράγμα που ενδεχομένως να είναι αρκούντως χρήσιμο για την τρίτη ταινία (από το τρίτο βιβλίο) που θα ακολουθήσει, αλλά σαφέστατα ελάχιστα ενδιαφέρον για την ίδια τη δεύτερη ταινία.

Το κορίτσι έπαιξε με τη φωτιά και κάηκε. Ενδιαφέρον για όσους θέλουν να δουν τη saga να ολοκληρώνεται στο τρίτο μέρος, κάκιστο για όποιον την κρίνει ως μεμονωμένη ταινία. Την επόμενη φορά, πυροσβεστήρας...

Πρεμιέρα στην Ελλάδα: 21-01-2010  |  Διανομή: Odeon