The Art Of Negative Thinking

Η Tori (Kjersti Holmen) είναι ψυχολόγος και δουλεύει ως group-therapist με άτομα όπου πάσχουν από σοβαρά κινητικά προβλήματα, ενώ σκοπεύει να γράψει βιβλίο σχετικά με τις μεθόδους της. Στην ομάδα επιτρέπεται η συμμετοχή και των συντρόφων των θεραπευομένων. Στόχος είναι να δουλέψουν ομαδικά κι υποστηρικτικά πάνω στην προαγωγή της θετικής σκέψης, αποκλείοντας κάθε αρνητισμό που οδηγεί σε απογοήτευση ή παραίτηση. Η επίσκεψη της ομάδας στο σπίτι του Geirr (Fridtjov Saheim), ενός νεαρού άνδρα όπου έμεινε παράλυτος ύστερα από ατύχημα και είναι πεισματικά αντίθετος με τις πρακτικές της Tori, θα έχει δραματικές συνέπειες για όλους καθώς και για τη σχέση με τη γυναίκα του.

Εκ Νορβηγίας ορμώμενο, το τολμηρό κι ενίοτε σκληρό αυτό μείγμα δράματος και μαύρης κωμωδίας του πρωτάρη σε μεγάλου μήκους ταινία σκηνοθέτη Bard Breien προσπαθεί αρκετά ώστε να διερευνήσει πτυχές του ψυχισμού μίας ιδιαίτερης κοινωνικής ομάδας. Το να καταπιάνεσαι με θέματα όπως η αναπηρία και οι επιπτώσεις που επιφέρει στην ποιότητα ζωής και τον ψυχισμό του πάσχοντα σαφέστατα εμπίπτει στην κατηγορία 'ταμπού' και πάντοτε κρίνεται με μία ιδιαίτερη ευαισθησία. Εγχειρήματα σαν κι αυτό μπορούν εύκολα κι ασχέτως αρχικών προθέσεων να κατηγορηθούν, να χλευαστούν κι εν τέλει να καταλήξουν στον Καιάδα.

Μία τέτοια μοίρα όμως δεν αξίζει στο «The Art Of Negative Thinking». Κι αυτό γιατί αν μη τι άλλο ο Breien αποφεύγει εμφανώς να εξωραΐσει καταστάσεις, κάτι που κι ο ίδιος ο τίτλος ειρωνικά μαρτυρά. Δείγμα του ότι η ταινία αντικατοπτρίζει πρωτίστως το σχόλιο του δημιουργού της. Η εμμονή στην προαγωγή της θετικής σκέψης, τουλάχιστον όπως προκύπτει μέσα από την εκνευριστικά μεθοδολογική και μάλλον υστερόβουλη Tori (εξαιτίας του βιβλίου της που θέλει να εκδοθεί), ανατρέπεται σε σημαντικό βαθμό, συχνά άτσαλα κι άλλοτε με χιούμορ από την αναγκαιότητα της αρνητικής. Έτσι λοιπόν, η ψηφιακή κάμερα ακολουθεί τους ήρωες της προβάλλοντας φόβους, συναισθήματα, επιθυμίες κι ενοχές χωρίς διάθεση λογοκρισίας ακόμα κι αν εν τέλει υπερβάλλει σε επίπεδο υπερφορτωμένου δράματος δωματίου. Δε φοβάται να επιβεβαιώσει ακόμα και τις σκοτεινότερες πτυχές ασθενών, συντρόφων και θεραπεύτριας που αχνοφαίνονται εξ αρχής θέλοντας να διατηρήσει αποστάσεις τόσο από τον επίπλαστο καθωσπρεπισμό όσο κι απ' τη σκιαγράφηση τεράτων. Τα κοντινά πλάνα του Breien, συνεπώς, προσφέρουν πληθώρα ερεθισμάτων, εμπερικλείουν ανθρώπους χωρισμένους σε δύο στρατόπεδα αλλά και πάλι μόνους, όπου συγκρούονται άναρχα αναζητώντας κάτι ανάμεσα στη διέξοδο και την παραίτηση υπό τους ήχους ενός καλόγουστου soundtrack.

Ενώ όμως η εξέλιξη προετοιμάζει όλο και περισσότερο το θεατή προς την αποδοχή και του πιο ακραίου ακόμα επιλόγου, η τάση για συνθηκολόγηση της τελευταίας στιγμής έρχεται να προκαλέσει μία έντονη αίσθηση ασυμφωνίας. Η ταυτόχρονη οπτική του δράματος μέσα απ' την κωμωδία και το ανάποδο λειτουργεί για όσο το μυαλό του Breien ψαχνόταν ανεξάρτητο από την αναζήτηση ενός καλόβολου φινάλε. Όμως ο Νορβηγός προτιμά για κλείσιμο τον περισσότερο ακαδημαϊκό δρόμο αφήνοντας αιωρούμενο ένα σημαντικό κομμάτι τολμηρών σεναριακών επιλογών όπου μας άφησε να πιστέψουμε πως θα τις ακολουθούσε με σθένος ως το τέλος.

Πρεμιέρα στην Ελλάδα: 18-09-2008  |  Διανομή: Seven Films  |  Επίσημο Site