Shut Up And Sing

Οι Dixie Chicks είναι το πιο επιτυχημένο γυναικείο συγκρότημα όλων των εποχών στις Η.Π.Α. Σε μια παγκόσμια περιοδία τους το 2003 βρίσκονται στο Λονδίνο τις μέρες της μεγαλύτερης αντιπολεμικής πορείας στην Αγγλία, όπου πάνω από ένα εκατομμύριο Αγγλοι διαδηλώνουν κατά του πολέμου στο Ιράκ. Κατά τη διάρκεια της συναυλίας τους, η τραγουδίστρια Natalie Maines δηλώνει πως υποστηρίζει τους διαδηλωτές και πως "ντρέπεται που ο Πρόεδρος των Η.Π.Α. κατάγεται κι αυτός από το Texas". Αυτή η δήλωση προκαλεί αλυσιδωτές αντριδράσεις: οργισμένοι θαυμαστές τους καίνε cds και αφίσες, συναυλίες που είχαν γίνει sold-out δεν μαζεύουν κόσμο, ραδιόφωνα που παίζουν τραγούδια τους δέχονται απειλές να μην το ξανακάνουν και δημοσιογράφοι τις κυνηγούν για δηλώσεις. Η καριέρα τους κλονίζεται, ακροδεξιές οργανώσεις τις καταδιώκουν, δέχονται απειλές ακόμα και για την ίδια τους τη ζωή. Επιλογή τους να μην ζητήσουν δημόσια συγγνώμη αλλά να απαντήσουν με τα τραγούδια τους και να καταπολεμήσουν όσους προσπαθούν να τις φιμώσουν.

Ανάμεσα στις δύο εμφανίσεις τους στο Λονδίνο το 2003 και το 2007 μια κάμερα παρακολουθούσε την καθημερινότητά τους. Οι Barbara Kopple και Cecilia Peck είναι δίπλα τους σε κρίσιμες στιγμές για να καταγράψουν γεγονότα χωρίς να παρεμβαίνουν. Από κρίσιμα meetings με managers και εταιρείες, δημόσιες εμφανίσεις, δημιουργία καινούριων albums με αιχμηρούς στίχους - που ξεφεύγουν από το συντηρητικό redneck κοινό της country μουσικής - μέχρι οικογενειακές στιγμές και γεννήσεις παιδιών. Απλά πλάνα που φανερώνουν τη σύγχιση που δημιουργείται από τα Μ.Μ.Ε. και τα πολύπλοκα παιχνίδια που παίζονται εξυπηρετώντας διάφορα συμφέροντα. Το montage μας μεταφέρει μπρος-πίσω και βλέπουμε τις τρεις κοπέλες να μένουν κοντά η μία στην άλλη παρά τις δύσκολες συνθήκες. Ωριμάζουν και εξελίσσονται από διασκεδαστές σε κάτι παραπάνω. Χωρίς να διεκδικούν τον τίλο του στρατευμένου πολιτικά συγκροτήματος υπερασπίζονται βασικές αρχές της προσωπικής ελευθερίας της έκφρασης. Τα χρόνια της υψηλής αποδοχής του George W.Bush έχουν περάσει και πια η πλειοψηφεία στις Η.Π.Α. αμφισβητεί την αναγκαιότητα του πολέμου στο Ιράκ. Οι Dixie Chicks απολαμβάνουν σεβασμό σε πολλές χώρες και πια το κοινό τους και εντός των συνόρων διευρύνεται. Η ταινία δεν τις θεοποιεί, το αντίθετο, τις παρουσιάζει ως φυσιολογικές γυναίκες που είναι. Και γι' αυτό το λόγο είναι πιο σημαντικό το μήνυμα που μένει σαν γλυκιά γεύση στο τέλος.

Πρεμιέρα στην Ελλάδα: 26-04-2007  |  Διανομή: Odeon  |  Επίσημο Site