Ώρες Κοινής Ησυχίας

Καλοκαίρι, Αθήνα, νύχτα. Ένας συναγερμός αυτοκινήτου σπάει τη σχετική ηρεμία και εξαναγκάζει τους γείτονες να βγουν από τα προσωπικά τους φρούρια. Από τα μπαλκόνια της πολυκατοικίας ξεπηδούν κεφάλια και φωνές διαμαρτυρίας. Πίσω από τους τοίχους, όμως, ξετυλίγονται μικρές καθημερινές ιστορίες. Η Λουκία και η Νίκη είναι δύο αδερφές που βρίσκονται σε διαρκή διαμάχη με αφορμή το στήσιμο που υπομένει η πρώτη από τον 'καλό' της. Δίπλα, μία γιαγιά έχει πέσει σε βαθύ ύπνο την ώρα που δύο νεαροί ληστές κάνουν άνω-κάτω το σπίτι της. Έναν όροφο πιο πάνω, η Χριστίνα περιμένει το Γιώργο, μαζί και τη στιγμή που θα πάψει να τον μοιράζεται με τη γυναίκα του και τους ασθενείς του. Ένα διαμέρισμα πιο πέρα, ο Φάνης δέχεται μία απρόσμενη επίσκεψη από τον πρώην εραστή του. Η χαρά του πρώτου για το ρόλο που πήρε σε μία σαπουνόπερα δίνει την αφορμή να σπάσει ο πάγος και να έρθουν ξανά κοντά. Στην απέναντι μονοκατοικία, ο Ανδρέας παλεύει να μπει στο σπίτι της πεθεράς του και να πείσει τη γυναίκα του να επιστρέψει σ' εκείνον. Και ο συναγερμός συνεχίζει να χτυπά...

Να που μπορεί να στηθεί στο ελληνικό αστικό περιβάλλον μία χαλαρή σπονδυλωτή ταινία χαρακτήρων χωρίς πομπώδεις υπερβολές. Η Κατερίνα Ευαγγελάκου («Θα Το Μετανοιώσεις») στοχεύει στον κοινωνικό αυτισμό του σύγχρονου κατοίκου της πρωτεύουσας, μαζί με την αποξένωση και τη μελαγχολία που αυτός επιφέρει. Ξένοι μέσα στην ίδια πόλη ή, πολύ χειρότερα, μέσα στο ίδιο σπίτι. Απλό, εφευρετικό και συνειρμικό το τέχνασμα οι ήρωες να ξεπροβάλουν από τις ζωές τους με την ευκαιρία ενός εξωτερικά προερχόμενου ερεθίσματος (συναγερμός). Από το σημείο αυτό ξεκινά να εισβάλλει στα σπίτια και τη ζωή κάθε χαρακτήρα, αποκαλύπτοντας μυστικά και στοιχεία της προσωπικότητάς του. Εν τέλει, όπως είναι εξ αρχής αναμενόμενο άλλωστε, τα πάντα και οι πάντες συνδέονται εκ των προτέρων ή εκ των πραγμάτων με κάποιο τρόπο που αποκαλύπτεται σταδιακά οδεύοντας προς το φινάλε.

Η Ευαγγελάκου ακολουθεί μία γνώριμη πεπατημένη ως προς την αφήγηση σπονδυλωτών ιστοριών αλλά δείχνει μάλλον διστακτική στο να προσθέσει τη δική της προσωπική πινελιά. Το χαλαρό ύφος που επικρατεί στο μεγαλύτερο μέρος της ταινίας δένει με την καλοκαιρινή ραστώνη, την ανασφάλεια, την καταθλιπτική διάθεση των περισσοτέρων χαρακτήρων, αλλά και με το χρονικό πλαίσιο της νύχτας. Όταν όμως φτάνει η στιγμή να διεισδύσουμε σε χαρακτήρες και καταστάσεις, είτε λόγω ερμηνειών είτε λόγω άνευρης οπτικής, το όλο 'μείγμα' προδιαθέτει αντί να τοποθετηθούμε απέναντι στις ιστορίες να προτιμήσουμε τη βολική θέση του περίεργου αλλά αδιάφορου, στην ουσία, θεατή. Κοινώς, την ταινία τη βλέπεις με σχετικό ενδιαφέρον, όμως αμφιβάλλω κατά πόσο προκαλείσαι να εισαθχείς στον κόσμο της. Είναι και αυτό ένα δείγμα μίας παρατηρησιακής σκηνοθεσίας που δυσκολεύεται να ξεφύγει από το πλαίσιο της περιγραφής, αλλά και αρκετών ανεπαρκών ερμηνειών (που στις περιπτώσεις δεύτερων ρόλων το κακό παραγίνεται, όπως συμβαίνει με τις περισσότερες ελληνικές παραγωγές). Προσωπικά δεν κατάλαβα γιατί η απλά λειτουργική ερμηνεία του Χρήστου Στεργιόγλου βραβεύτηκε με το Κρατικό Βραβείο Ποιότητας Β' Ανδρικού Ρόλου.

Οι παραπάνω ενστάσεις δε συνεπάγονται πως το «Ώρες Κοινής Ησυχίας» αδυνατεί να συναντήσει το στόχο του. Απλώς, ο στόχος φαντάζει εξ αρχής προσιτός με αποτέλεσμα να μην εκστασιαστείς κατά την επίτευξή του.

Πρεμιέρα στην Ελλάδα: 15-02-2007  |  Διανομή: Rosebud