The Omen

Τα σημάδια το δείχνουν καθαρά. Οι οιωνοί σταδιακά επιβεβαιώνονται. Κάτι κακό προμηνύεται... και η προφητεία δεν αφήνει περιθώρια για αμφιβολίες: την 6η μέρα, του 6ου μήνα, του 2006 θα έρθει στο κόσμο ο Αντίχριστος. Όλα αυτά όμως τα αγνοεί ο αμερικανός αξιωματούχος ονόματι Robert Thorn (Liev Schreiber) όταν την ίδια μέρα θα δεχθεί να υιοθετήσει με συνοπτικές διαδικασίες ένα μωράκι. Λίγο νωρίτερα, η γυναίκα του Katherine (Julia Stiles) παρουσίασε επιπλοκές κατά τη διάρκεια της γέννας, γεγονός που στοίχισε τη ζωή στο φυσικό τους παιδί. Τη δυσάρεστη αυτή εξέλιξη καθώς και την υιοθεσία που ακολούθησε ο Robert θέλησε να την αποκρύψει από τη γυναίκα του με σκοπό να την προστατεύσει από τη ψυχολογική δοκιμασία. Φαινομενικά όλα κυλούν φυσιολογικά για μερικά χρόνια, μέχρι τη στιγμή που διάφορα περίεργα γεγονότα θα αρχίσουν να συμβαίνουν. Κάτι φαίνεται να μην πηγαίνει καλά με τον μικρό Damien"

Remake του ομώνυμου κλασσικού θρίλερ του 1976, το σύγχρονο «The Omen» επαναφέρει τον εσχατολογικό τρόμο στις σκοτεινές αίθουσες. Μετά από τόσες και τόσες ταινίες τρόμου αντίστοιχης θεματολογίας, το μοτίβο είναι πλέον γνωστό: ο διάβολος βρίσκει τρόπο να έλθει στη γη, αφού έχουν προοιωνίσει τον ερχομό του διάφορες προφητείες (εκκλησιαστικές ή μη) σε μία αλλόκοτη σύμπραξη καλού-κακού. Ένα αν μη τι άλλο αγαπημένο θέμα για τις συντροφιές που μεταξύ σοβαρού και αστείου συνομωτούν ανοίγοντας από κοινού τα απόκρυφα κιτάπια της μνήμης τους, συνδράμοντας έτσι στην ομαδική ανατριχίλα... Αυτή η 'δαιμονολαγνεία' όμως ταιριάζει καλύτερα σε συγκεκριμένες συνήθως - ιστορικά - εποχές. Όταν για παράδειγμα είχε κάνει την εμφάνισή του το «Rosemary's Baby», τo «Exorcist» και η πρώτη από τις τρεις ταινίες «The Omen», η παγκόσμια κοινωνία είχε μόλις βγει (ή πάλευε να βγει) από πολέμους όπως το Βιετνάμ και τον 'Ψυχρό Πόλεμο', αντιμετώπιζε το ενδεχόμενο του πυρηνικού ολέθρου, βίωνε 'κοινωνικές επαναστάσεις' όπως η σεξουαλική απελευθέρωση, η ροκ μουσική μεγαλουργούσε και το AIDS άρχιζε τη θανάσιμη επιδρομή του. Τι καλύτερο σύνολο συγκυριών μπορούσε να βρεθεί για ένα κόσμο που άλλαζε με δαιμονισμένους ρυθμούς, ώστε να δεχθεί μία κινηματογραφική κρούση του κώδωνα σχετικά με το τέλος του κόσμου; Μέσα από την απόκοσμη όψη του διαβόλου, στελνόταν ένα προειδοποιητικό μήνυμα στα 'απολωλότα πρόβατα' πως το έρεβος είναι εγγύτερα από ότι φαντάζεται: μέσα σε ένα μωρό, ή σε ένα κοριτσάκι, τη νέα γενιά δηλαδή που εγκυμονεί το δυσοίωνο-τρομακτικό μέλλον.

Η σύγχρονη 'προφητεία' εμφανίζει πολλά μειονεκτήματα εν σχέσει με το προκάτοχό της. Καταρχάς, το cast είναι τουλάχιστον ατυχές, αφού ο Liev Schreiber καταποντίζεται μπροστά στο μύθο του Gregory Peck, η Julia Stiles είναι απλώς κάκιστη, η απόκοσμη όψη του αρχικού Damien δε τη ξεπερνά ο μικρός Seamus Davey-Fitzpatrick, ενώ η Mia Farrow («Rosemary's Baby») σχεδόν γελοιοποιείται στη σκηνή της καταδίωξης του Robert. Επίσης ένα βασικό ατόπημα του σκηνοθέτη John Moore είναι η προσπάθεια να τρομάξει το κοινό με διάφορα φτηνά οπτικοακουστικά ξαφνιάσματα, ενώ το αρχικό «The Omen» ήταν πολύ τρομακτικότερο χωρίς αυτά. Αρνητική εντύπωση προκαλούν μερικές μινιμαλιστικές σκηνικές επιλογές που δε δένουν με την υπόλοιπη ταινία. Πέρα από όλα αυτά υπολογίστε και τα σημεία στα οποία η υπόθεση εμφανίζεται εντελώς άχρονη (για παράδειγμα, ενώ δύο πρωταγωνιστές παλεύουν να μπουν σε ένα νεκροταφείο κατά το σούρουπο, στο αμέσως επόμενο πλάνο έχει ήδη νυχτώσει).

Ένα ακόμα σημείο που ξενίζει το θεατή είναι πως μερικές σκηνές θυμίζουν έντονα το «Final Destination». Δεδομένα βέβαια δεν είναι και το ευκολότερο εγχείρημα στο κόσμο (όπως κατ' επανάληψη έχουμε αναφέρει) να γυρίζεις από την αρχή μία all-time classic ταινία όπως το «The Omen». Λογικό είναι λοιπόν τα φιλμ με σημεία αναφοράς (βιβλία, θεατρικά έργα, ταινίες) κρίνονται κατά τεκμήριο αυστηρότερα. Όμως και πάλι το νέο «The Omen» είναι από μόνο του επιεικώς μετριότατο. Όποιος, πάντως, δεν έχει δει την αρχική ταινία του '76 (ή τις δύο συνέχειές της) και αρέσκεται να βλέπει ταινίες σατανιστικού τρόμου το remake αυτό μπορεί και να του φανεί ενδιαφέρον. Όμως διατηρώ τις αμφιβολίες μου κατά πόσον είναι δυνατό στη σύγχρονη κοινωνία της απάθειας και της αδιαφορίας αντίστοιχες ταινίες να δημιουργήσουν την αίσθηση που έκαναν και στην εποχή τους.

Πρεμιέρα στην Ελλάδα: 06-06-2006  |  Διανομή: Odeon  |  Επίσημο Site