Χ-Men: The Last Stand

Το παρελθόν: δύο άνδρες επισκέπτονται ένα μεσοαστικό, αμερικάνικο σπίτι και προτίθενται να περιθάλψουν το 'προβληματικό' κορίτσι της οικογένειας. Το χθες: Η Jean, εκλεκτή του Καθηγητή Xavier, θυσιάζεται στην τελευταία (;) μεγάλη μάχη ανάμεσα στις δύο στρατιές μεταλλαγμένων. Σήμερα (ή καλύτερα, 'στο κοντινό μέλλον' όπου και μας μεταφέρει η ταινία): η ισχυρότερη από όλους του μεταλλαγμένους επιστρέφει στη ζωή. Μόνο που στη θέση της Jean ξυπνά ο Φοίνικας, ένα πλάσμα ικανό για το μεγαλύτερο όλεθρο. Παράλληλα, μία άλλη δύναμη απειλεί με αφανισμό κάθε μεταλλαγμένο: το αντίδοτο της μετάλλαξης έχει αρχίσει να δοκιμάζεται στους πρώτους εθελοντές που ονειρεύονται την κανονικότητα. Ο Καθηγητής Xavier συνεχίζει να δέχεται στο καταφύγιό του τους απόκληρους μίας κοινωνίας, η οποία αρνείται τη διαφορετικότητα. Στην αντίπερα όχθη, ο Magneto βγαίνει στους δρόμους και ετοιμάζει τη δική του στρατιά. Κάθε μεταλλαγμένος πρέπει τώρα να διαλέξει σε ποια πλευρά θα σταθεί όταν ο τελευταίος μεγάλος πόλεμος ξεσπάσει.

Είναι απορίας άξιο, πόσο σπάνια ένα comic μεταφέρεται στο πανί με επιτυχία. Ειδικά αν αναλογιστεί κανείς πως η πρώτη ύλη είναι τουλάχιστον αβανταδόρικη για τον εκάστοτε σκηνοθέτη. Όχι μόνο επειδή οι χαρακτήρες έχουν δουλευτεί για χρόνια στο χαρτί, εσωτερικά και εξωτερικά, σε ένα δεδομένο αισθητικό περιβάλλον, με βάθος και κίνητρα και πολλαπλές δράσεις και επιλογές πλοκής, αλλά και για έναν ακόμη προφανέστερο λόγο. Τα καρέ των comic αποτελούν από μόνα τους ένα έτοιμο storyboard, το οποίο απομένει να στηθεί και να κινηματογραφηθεί. Κι όμως, στο παρελθόν οι περισσότερες απόπειρες μεταφοράς comic στο σινεμά ήταν αποτυχημένες. Με εξαίρεση τα δύο «Batman» του Tim Burton και την διαπραγματεύσιμη περίπτωση του «Sin City», μονάχα η σειρά «X-Men» κατόρθωσε να αποτυπώσει σε φιλμ το πνεύμα και την ατμόσφαιρα του comic, χωρίς να παγιδεύεται σε λαβύρινθους δράματος ή ψυχογραφήματος (όπως έκανε ο Burton), αλλά και χωρίς να υποδουλώνει το κινηματογραφικό μέσο προκειμένου να θυμίζει όσο γίνεται περισσότερο comic (η περίπτωση «Sin City»). Έπειτα από αρκετές περιπέτειες και πλέον τον Brett Ratner στην καρέκλα του σκηνοθέτη, η σειρά X-Men κλείνει την τριλογία με το τελευταίο, όπως όλα δείχνουν, μέρος. Και είναι εξίσου καλό όσο τα προηγούμενα δύο.

Αυτό που απουσιάζει από το «X-Men: The Last Stand» είναι ο χρόνος και το βάθος. Ο Ratner αποφασίζει να συστήσει αρκετούς νέους χαρακτήρες (και πώς θα μπορούσε να κάνει αλλιώς, όταν όλοι οι θαυμαστές του comic περιμένουν να δουν νέα πρόσωπα να ζωντανεύουν στην οθόνη), δεν εξασφαλίζει ωστόσο τον χρόνο ώστε να τους εξετάσει πέρα από την επιφάνειά τους. Το ίδιο συμβαίνει και με την πλοκή, η οποία παραμένει εδώ υποτυπώδης, με ελάχιστες εξηγήσεις και χαρακτήρες που δρουν με τρόπο αυτόματο, αυτονόητο. Οι κορυφώσεις και οι ανατροπές (και το τρίτο αυτό μέρος κρύβει πραγματικά πολλές) μπορεί να θεωρηθούν ακόμη και αμήχανες, όταν δεν έχει προετοιμαστεί σεναριακά το έδαφος. Κι όμως, το φιλμ του Ratner λειτουργεί και μάλιστα εξαιρετικά καλά.

Κι αυτό γιατί ο Ratner έχει βρει τη χρυσή τομή. Δεν επιδιώκει να γίνει ο Bergman των μεταλλαγμένων (και πόσο αστείο θα ήταν αυτό), παρά παίρνει από την πρώτη ύλη του comic ό,τι ακριβώς έχει να προσφέρει: μία ευκαιρία να απελευθερώσει το κινηματογραφικό μέσο από τις συμβάσεις και μαζί να ερεθίσει τη φαντασία των θεατών. Το σύμπαν των X-Men είναι απόλυτα συμβατό με το πραγματικό, με μόνη υπέρβαση τη σύμβαση πως ορισμένα μέλη της κοινωνίας έχουν κάποιες ασυνήθιστες ικανότητες. Ο Ratner χρησιμοποιεί όσα τεχνολογικά μέσα έχει στη διάθεσή του για να δώσει μορφή σε αυτή την εναλλακτική πραγματικότητα και ακολουθεί μία στοιχειώδη σεναριακή διαδρομή, προκειμένου να χαρίσει συνοχή και αιτία σε αυτό το εντυπωσιακό οπτικό χάζι. Οι χαρακτήρες του δεν παύουν να είναι εξαιρετικά ενδιαφέροντες, όχι επειδή τους αναλύει σε βάθος, αλλά ακριβώς επειδή αναδεικνύει στο μέγιστο βαθμό τα εξωστεφή στοιχεία τους. Κι αυτό απαιτεί θάρρος και εξαιρετική ικανότητα.

Πρεμιέρα στην Ελλάδα: 25-05-2006  |  Διανομή: Odeon  |  Επίσημο Site