Το Λιβαδι Που Δακρυζει

1919. Εκβολές ενός ποταμού, κάπου στον κόλπο της Θεσσαλονίκης. Μία μαυροντυμένη ανθρώπινη πομπή καταφθάνει από τη θάλασσα. Έλληνες πρόσφυγες από την Οδησσό. Στον αφιλόξενο αυτό τόπο, στη γη που εκτείνεται ανάμεσα σε μία αρχαία κολώνα και το νερό, ξεκινούν από την αρχή. Μία ιστορία αγάπης θα γεννηθεί εκεί, στην όχθη του ποταμού. Ο Αλέξης, γιος του προύχοντα του χωριού, και η Ελένη, που σώθηκε από την οικογένεια του Αλέξη και μεγάλωσε πρώτα σαν αδερφή του και έπειτα σαν μελλοντική σύζυγος του πατέρα του, δένουν τις ζωές τους. Λίγα χρόνια αργότερα, θα βρεθούν περιπλανώμενοι. Θα αναζητήσουν τα παιδιά που κάποτε πήραν μακριά τους. Θα ζητήσουν καταφύγιο από την οργή του πατέρα. Δεν θα καταφέρουν, όμως, να ξεφύγουν από τη οργή του πολέμου. Ο Εμφύλιος, η Κατοχή, ανάγουν τους ήρωες σε φιγούρες αρχαίας ελληνικής τραγωδίας και η ιστορία τους ακολουθεί το μονοπάτι του Οιδίποδα και της Αντιγόνης.

Υπάρχουν ταινίες που εγκλωβίζονται σε σεναριακές ατραπούς και καταλήγουν στείρες από οπτικές και σκηνοθετικές εκπλήξεις. Κάποιες άλλες, αιφνιδιάζουν ευχάριστα με τις -μετρημένες πάντα- όμορφες στιγμές αρμονικής ενορχήστρωσης των ηθοποιών, του φωτός, του τοπίου, της δράσης. «Το Λιβάδι που Δακρύζει» έρχεται να υπενθυμίσει την ύπαρξε ενός άλλου, σπάνιου και συναρπαστικού είδους σινεμά, που μοιάζει να αρχίζει και να τελειώνει με στα έργα του Αγγελόπουλου. Πρόκειται για τον εικονοπλαστικό κινηματογράφο, εκείνον που «θυσιάζει» τον σεναριακό, ιδεολογικό, ηθικοδιδακτικό σκοπό, στην αναζήτηση της εικόνας. Μία υδάτινη νεκροπομπή, μία νυχτερινή, πολύβουη συνοικία στο εσωτερικό ενός θεάτρου, ένας ταραγμένος ωκεανός από πάλλευκα σεντόνια, ένα δέντρο στολισμένο με άψυχα ζώα, είναι μερικοί από τους θησαυρούς που κρύβονται κάτω από το «χρονοβόρο», «κουραστικό» τελευταίο δημιούργημα του Αγγελόπουλου. Εικόνες που γεννιούνται σε έναν νου αυστηρά ποιητικό, περισυλλέγονται από τον φακό της κάμερας και προβάλλονται στην ψυχή των υπομονετικών θεατών. Συγκλονιστική η ερμηνεία του Γιώργου Αρμένη, στιβαρός, βροντερός, σπαραξικάρδιος. Ισάξιες προσδοκιών οι παρουσίες του νεαρού πρωταγωνιστικού διδύμου, με την Αλεξάνδρα Αϊδίνη να προκαλεί ρίγος. Η μουσική της Ελένης Καραϊνδρου συμβάλλει ουσιωδώς στο να τυπωθεί με χρυσά γράμματα το κινηματογραφικό αυτό ποίημα.

Πρεμιέρα στην Ελλάδα: 13-02-2004  |  Διανομή: Odeon