Sicillian Letters

Σικελία, 2000. Μετά από πολλά χρόνια φυλάκισης για εγκλήματα που σχετίζονται με τη μαφία, ο Catello (Toni Servillo), ένας έμπειρος πολιτικός, έχει χάσει τα πάντα. Όταν η ιταλική μυστική υπηρεσία τον πείθει να βοηθήσει στη σύλληψη του Matteo (Elio Germano), του τελευταίου μεγάλου αφεντικού της μαφίας που βρίσκεται ακόμα σε φυγή, τον οποίο ο Catello γνωρίζει από τότε που ήταν παιδί, βλέπει την ευκαιρία να επιστρέφει. Ένας οξυδερκής άνδρας με εκατό μάσκες, ένας ακούραστος χαμαιλέοντας που μετατρέπει την αλήθεια σε ψέμα και το ψέμα σε αλήθεια, ο Catello ξεκινά μια αλληλογραφία με τον δραπέτη, εκμεταλλευόμενος το συναισθηματικό κενό του νεότερου. Ένα στοίχημα που με έναν από τους πιο καταζητούμενους εγκληματίες στον κόσμο, ενέχει πάντα έναν βαθμό κινδύνου.

Στη δεκαετία του 1970, η Ιταλία διέθετε μια από τις σημαντικότερες "σχολές" παγκοσμίως στο σινεμά είδους, συμπεριλαμβανομένου του γκανγκστερικού φιλμ. Σκηνοθέτες επιφανείς (Elio Petri, Francesco Rosi) αλλά και cult (Fernando Di Leo) εργάστηκαν στο είδος, παραδίδοντας ένα σώμα έργου που κάποιοι θεατές ακόμα αγαπάμε με πάθος. Αναπόφευκτα, όταν ο ιταλικός κινηματογράφος άρχισε να παραμερίζει τις ταινίες είδους από τη δεκαετία του 1980, εξέπεσε και η αστυνομική ταινία, τα λεγόμενα "polizzioteschi". Ταινίες του είδους, εντούτοις, συνέχισαν να γυρίζονται, με μειωμένη συχνότητα, και ενίοτε έχουμε πραγματικά αξιόλογες προσθήκες στον κατάλογο, όπως το προπέρσινο «The Last Night of Franco Amore», μια ταινία που προβλήθηκε και στη χώρα μας.

Αυτές τις ταινίες έχει ως σημείο αναφοράς το δίδυμο των Fabio Grassadonia και Antonio Piazza. Όπως φαίνεται, κατέχουν τη σκηνοθετική βιρτουοζιτέ προκειμένου να στήσουν μια ατμοσφαιρική ταινία, γνωρίζουν καλά τους κώδικες του είδους και, στην αρχή τουλάχιστον του έργου, μας προετοιμάζουν για μια φρέσκια, ώριμη προσθήκη στον μακρύ κατάλογο των ιταλικών γκανγκστερικών ταινιών. Ο ήρωάς τους, τον οποίο υποδύεται για ακόμη μια φορά εξαιρετικά ο έμπειρος Toni Servillo, έχει κάτι από τους χαρακτήρες του Jean - Pierre Melville: η μοναξιά του, η απέλπιδα προσπάθειά του να διατηρήσει γύρω του τον κόσμο όπως τον έμαθε δίχως να αποδέχεται πως αυτός έχει αλλάξει οριστικά, το ηθικό δίλημμα "επιβίωση ή προσκόλληση στις αρχές μου" είναι χαρακτηριστικά παρμένα απευθείας από το σινεμά του Γάλλου δημιουργού.

Δυστυχώς, αυτό που υπόσχεται η ταινία δεν το δίνει τελικά ποτέ. Η ιστορία που μας αφηγούνται οι Grassadonia και Piazza είναι εντελώς κοινότοπη και τετριμμένη. Αν εξαιρέσουμε κάποιες καλοδεχούμενες "ενέσεις" χιούμορ μέσω του χαρακτήρα του αλαφροϊσκιωτου γαμπρού, το «Sicilian Letters» είναι μια ταινία που δεν προσφέρει τίποτα νέο στην παράδοση των ιταλικών γκανγκστερικών φιλμ. Επιπλέον, η σεναριακή φλυαρία, που έχει σαν αποτέλεσμα το ξεχείλωμα της διάρκειας στα 122 λεπτά, και η όχι απαραίτητα αιτιοκρατική μετάβαση από τη μια ιστορία στην άλλη (η ταινία μας αφηγείται παράλληλα τις ιστορίες του Catello και του Matteo) αδυνατίζουν το ρυθμό και εμποδίζουν τη σύνδεσή μας με τους χαρακτήρες.

Το «Sicilian Letters» θα έβγαινε κερδισμένο αν δεν ήταν τόσο βλοσυρό και σοβαροφανές, αλλά ακολουθούσε μια πιο cult, "ταραντινική" προσέγγιση και προέκυπτε σαν τις ταινίες του Di Leo. Εφόσον δεν έχει κάτι πραγματικά νέο να κομίσει στο είδος, η βραδυφλεγής αφήγηση και η σοβαρότητα του σκηνοθετικού ύφους μοιάζουν περισσότερο με στόμφο και αχρείαστο στιλιζάρισμα, παρά με αισθητική αναγκαιότητα. Η ταινία, ελλείψει περισσότερων δημιουργιών του είδους από τη γειτονική χώρα, θα κορέσει εν μέρει τη δίψα των φαν, όμως μια υπενθύμιση πρόσφατων ταινιών όπως το «The Traitor» (2019) του Marco Bellocchio αρκεί για να ξεχαστεί γρήγορα το συγκεκριμένο φιλμ. Αγαθών προθέσεων, μα μέτριο στην εκτέλεσή του, το παρόν απευθύνεται τελικά περισσότερο σε ένα φεστιβαλικό κοινό, παρά στους αγνούς λάτρεις των "polizzioteschi".

Πρεμιέρα στην Ελλάδα: 13-03-2025  |  Διανομή: Σπέντζος