Crossing

Η Lia (Mzia Arabuli), συνταξιούχος δασκάλα, υποσχέθηκε να ανακαλύψει τι απέγινε η επί μακρόν χαμένη ανιψιά της Tekla. Όταν η Lia μαθαίνει από τον Achi (Lucas Kankava), ένα γείτονα, ότι η Tekla μπορεί να ζει στην Τουρκία, ξεκινούν μαζί να τη βρουν. Στην Κωνσταντινούπολη ανακαλύπτουν μια όμορφη πόλη γεμάτη συνδέσμους και πιθανότητες - όμως το να ψάχνεις κάποιον που δε σκόπευε ποτέ να βρεθεί είναι δυσκολότερο απ' όσο νόμιζαν. Μέχρι που γνωρίζουν την Evrim (Deniz Dumanli), μια δικηγόρο που αγωνίζεται για τα δικαιώματα των τρανς. Καθώς η Lia κι ο Achi περιπλανώνται στα σοκάκια της πόλης, αρχίζουν να νιώθουν την Tekla πιο κοντά από ποτέ.

Ο Γεωργιανός σκηνοθέτης Levan Akin έκανε αίσθηση το 2019 με την ταινία του «And Then We Danced», queer περιεχομένου, την οποία δυστυχώς δεν έχουμε καταφέρει να δούμε ως τώρα. Επομένως, δεν μπορούμε να γνωρίζουμε αν το «Crossing», η νέα ταινία του δημιουργού, που δε μας ικανοποίησε, είναι απλώς μια αστοχία, ή αν το ύφος του δε μας ταιριάζει. Πάντως, με εξαίρεση τη δεξιοτεχνικά σκηνοθετημένη εναρκτήρια σεκάνς, με το εντυπωσιακό μονοπλάνο που μας συστήνει τους δύο βασικούς χαρακτήρες της ταινίας, το έργο μας έδωσε την εντύπωση της σύγχυσης ανάμεσα σε όσα θέλει να πει και να είναι. Χωρίς να στερείται θεματολογικού ενδιαφέροντος, νομίζουμε ότι έμεινε εκεί, ξεχνώντας ότι στο σινεμά δεν έχει τόση σημασία τι θέλεις να πεις, αλλά πώς το λες.

Και αυτή η ταινία του Akin, όπως καταλαβαίνουμε ήδη από τη σύνοψη της πλοκής, περιστρέφεται γύρω από την queer ταυτότητα. Κάποια στιγμή, όμως, μετά το πρώτο μισάωρο περίπου, το σενάριο στρέφεται θεματολογικά αλλού, προσπαθώντας να διερευνήσει, μέσω της περιπλάνησης των δύο πρωταγωνιστών σε μια ξένη πόλη, την αλληλεπίδραση διαφορετικών πολιτισμών. Ίσως αυτό που είχε στο μυαλό του ο σκηνοθέτης να ήταν ένας παραλληλισμός της σεξουαλικής με την πολιτισμική ταυτότητα, όμως το πάντρεμα των δύο στην ταινία του δεν είναι ισορροπημένο και καταλήγει φλύαρο. Η διάρκεια των δύο ωρών κρίνεται ως υπερβολική, ειδικά από τη στιγμή που, μετά την πρώτη ώρα, η πλοκή κινείται με εξαιρετικά νωχελικούς ρυθμούς και το κέντρο βάρους πέφτει στην ξενάγησή μας στις κρυφές γωνιές της Κωνσταντινούπολης.

Αξιοπρόσεκτες, πάντως, είναι οι τρεις βασικές ερμηνείες του έργου. Η Mzia Arabuli πείθει απόλυτα ως παλαίμαχη δασκάλα σε αναζήτηση εκπλήρωσης μιας υπόσχεσης που έδωσε κάποτε, ενώ ο Lucas Kankava ενσαρκώνει ένα νεαρό που αναζητά κι ο ίδιος την θέση του στον κόσμο. Εξίσου καλή είναι και η Deniz Dumanli, η οποία μάλιστα επισκέφθηκε τη χώρα μας πριν λίγες εβδομάδες για να παρουσιάσει την ταινία στις Νύχτες Πρεμιέρας. Αν για κάποιο λόγο αξίζει κανείς να παρακολουθήσει το έργο μέχρι το τέλος, είναι για τις ερμηνείες των πρωταγωνιστών, οι οποίες ευτυχώς δε θάβονται από τη συνολική μετριότητα του αποτελέσματος. Θα άξιζαν, και οι τρεις, μια καλύτερη ταινία.

Τελικά, αυτό που θα μπορούσαμε πρώτιστα να χρεώσουμε στην ταινία είναι η απουσία βλέμματος. Ο Akin μπορεί να έχει ένα επίκαιρο θέμα στα χέρια του, αλλά ο τρόπος που το χειρίζεται είναι τετριμμένος και το ύφος του αυτό που συναντάμε σε κάθε φεστιβαλική ταινία. Σίγουρα το «Crossing» θα βρει το κοινό του, οπωσδήποτε κάποιους θα τους συγκινήσει αρκετά, δεν μπορούμε όμως να μην επισημάνουμε πόσο καλύτερη θα μπορούσε να είναι η συγκεκριμένη ταινία αν ο σκηνοθέτης της δεν ένιωθε, ας πούμε, υποχρεωμένος να κρατά διαρκώς την κάμερα στο χέρι, επειδή αυτή είναι η κυρίαρχη φεστιβαλική αισθητική της εποχής μας. Τέτοιου είδους επιλογές είναι που στερούν από μια τέτοια ταινία κάτι βασικό: την προσωπική της ταυτότητα.

Πρεμιέρα στην Ελλάδα: 31-10-2024  |  Διανομή: Cinobo