Greedy People

Ο Will (Himesh Patel) είναι ένας νέος αστυνομικός ο οποίος έχει μόλις μετακομίσει με την έγκυο γυναίκα του, Page (Lily James), σε μια παραθαλάσσια κωμόπολη. Συνεργάζεται στη δουλειά με τον Terry (Joseph Gordon - Levitt), σύντομα όμως τα πράγματα στραβώνουν καθώς ο Will, άθελά του, πυροβολεί και σκοτώνει τη σύζυγο ενός ντόπιου επιχειρηματία, του Wallace Chetlo (Tim Blake Nelson). Προσπαθώντας να συγκαλύψουν το έγκλημα και να καρπωθούν το μεγάλο χρηματικό ποσό που, μυστηριωδώς, εντοπίζουν στο σπίτι του θύματος, οι δύο αστυνομικοί θα βρεθούν μπλεγμένοι σε μια απίθανη ίντριγκα από την οποία δύσκολα μπορεί κανείς να ξεφύγει.

Ο Potsy Ponciroli έκλεψε τις εντυπώσεις τρία χρόνια πριν, όταν η προηγούμενη ταινία του, το δυστυχώς απρόβλητο στην Ελλάδα γουέστερν «Old Henry», αποτέλεσε μια από τις εκπλήξεις της χρονιάς και μια από τις πιο ενδιαφέρουσες προσθήκες στο είδος του που έχουμε δει τα τελευταία χρόνια. Τώρα, ο Αμερικανός σκηνοθέτης επιστρέφει με μια ταινία που συνεχίζει, τρόπον τινά, την εξερεύνηση του αμερικανικού ψυχισμού και της ανθρώπινης επιπολαιότητας, κινούμενη, τούτη τη φορά, σε κοενικά μονοπάτια, αντλώντας από το σινεμά των αδελφών Joel και Ethan Coen πολλά περισσότερα από τον ηθοποιό Tim Blake Nelson - πρωταγωνιστής στο «Old Henry»: η ανθρώπινη βλακεία ως κινητήριος δύναμη ενός κόσμου που, ας το παραδεχθούμε, δε βγάζει νόημα, όσο κι αν οι άνθρωποι προσπαθούν να βρουν τέτοιο στα πάντα.

Βεβαίως, το «Greedy People» δε φτάνει στα φιλοσοφικά, υπαρξιακά βάθη που αγγίζουν οι Coen με τις δικές τους ταινίες. Δε διαθέτει την αριστουργηματικά δομημένη πλοκή των σεναρίων των αδελφών, ούτε τους σύνθετους, συμπαθείς και αντιπαθείς ταυτόχρονα χαρακτήρες, ούτε τη λεπτή μα αποτελεσματική αίσθηση του χιούμορ που διακρίνει το κινηματογραφικό τους σύμπαν, ούτε και τη σκηνοθετική τους επιδεξιότητα. Σε πολλά σημεία ο Ponciroli, στην προσπάθειά του να τονίσει την τυχαιότητα της ζωής, χρησιμοποιεί σεναριακές ευκολίες, ενώ οι άνθρωποι που απαρτίζουν την ταινία του είναι κάπως μονοδιάστατοι και απλοϊκά σκιαγραφημένοι. Όσο για το χιούμορ, αυτό προκύπτει λίγο εκβιαστικά και δεν είναι ιδιαίτερα έξυπνο, με εξαίρεση τις ατάκες του Gordon - Levitt, ο οποίος πράγματι δίνει μια καλή ερμηνεία.

Η ταινία παρακολουθείται, φυσικά, ευχάριστα και διαθέτει προτερήματα. Το ικανό επιτελείο ηθοποιών που στελεχώνει τους ουκ ολίγους ρόλους του φιλμ, η όμορφη φωτογραφία μέσα από την οποία αποτυπώνεται η αμερικανική επαρχία σε όλο της το βλάχικο μεγαλείο, ακόμα κι ο ίδιος ο μιμητισμός του ύφους των Coen που θα χορτάσει τη δίψα των φίλων των αδελφών που περιμένουν ανυπόμονα την επόμενη ταινία τους. Τελικά, όμως, το «Greedy People» δεν είναι παρά ένα υποκατάστατο που αποδεικνύει πως το σινεμά που κάνουν οι αληθινά μεγάλοι δημιουργοί, εν προκειμένω δηλαδή οι Coen, δεν μπορεί κανένας να το κάνει ακριβώς έτσι. Ο ίδιος ο Ponciroli έκανε πολύ καλύτερη δουλειά στην προηγούμενη ταινία του, όταν και επιχείρησε κάτι πιο προσωπικό.

Επιπλέον, ένα ελάττωμα που έχει η ταινία και την κάνει να αποτυγχάνει ακόμα και στον στόχο της να αντιγράψει τους Coen είναι η ηθικολογία του τέλους. Καμία ταινία των αδελφών Coen δε θα τελείωνε με αυτόν τον τρόπο. Ο Ponciroli προφανώς είχε στο μυαλό του το «No Country for Old Men» (2007), μια ταινία των Coen που κλείνει περίπου όπως το δικό του φιλμ. Όμως εκεί, το φινάλε έρχεται ως αποτέλεσμα της τυχαιότητας που χαρακτηρίζει όλη την ταινία και αποτελεί τον πυρήνα του κοενικού προβληματισμού, ενώ στο «Greedy People» αποτελεί κάποιου είδους θεϊκή παρέμβαση, όπως πιστοποιεί και το πλάνο από ψηλά μέσα στο ασανσέρ.

Πρεμιέρα στην Ελλάδα: 12-09-2024  |  Διανομή: The Film Group