Tarot

Όταν μια ομάδα φίλων παραβιάζει επιπόλαια τον κανόνα μη ανάγνωσης των χαρτιών της τράπουλας Ταρώ - και μάλιστα σε ένα ξένο, νοικιασμένο σπίτι - δίχως να το ξέρουν απελευθερώνουν ένα ανείπωτο κακό παγιδευμένο μέσα στα καταραμένα τραπουλόχαρτα. Ένας - ένας, θα έρθουν πρόσωπο με πρόσωπο με τη μοίρα και θα αγωνιστούν ενάντια στο θάνατο για να ξεφύγουν από το μέλλον που προέβλεψε η ανάγνωση των φύλλων της τράπουλας.

Το «Tarot» συγκεντρώνει τόσο πολλά κλισέ του είδους των ταινιών τρόμου χωρίς ταυτόχρονα να κάνει την παραμικρή προσπάθεια να τα ανατρέψει, ώστε γεννάται μέσα σου η απορία ποιος σεναριογράφος πραγματικά παθιάστηκε με αυτήν την ιστορία, ποιοι παραγωγοί είδαν δυνατότητες εμπορικής επιτυχίας σε αυτήν και ποιο στούντιο δέχθηκε να χρηματοδοτήσει ένα φιλμ που μοιάζει με άνοστο αναμάσημα ιδεών από ένα σωρό άλλες ταινίες. Κάτι είναι κι αυτό, βέβαια, αφού καμία άλλη απορία δε θα σου γεννηθεί από ένα φιλμ τόσο προβλέψιμο και ανόητο που, παρά τη μικρή διάρκειά του, γίνεται ανυπόφορο μέχρι να τελειώσει, έτσι όπως βάζει τους χαρακτήρες του να προβαίνουν από τη μια ηλίθια ενέργεια στην άλλη.

Χαρακτήρες οι οποίοι, με τη σειρά τους, είναι εντελώς επίπεδοι κι αδιάφοροι, με εξαίρεση τον απολύτως εκνευριστικό νέρντουλα της παρέας, ο οποίος είναι ξεκάθαρη αντιγραφή του Andy από τα δύο πρώτα «Scream» (1996-1997) και για τον οποίο θα παρακαλάς διαρκώς να είναι το επόμενο θύμα του δαίμονα - δολοφόνου. Όχι μόνο δε σου καίγεται καρφί για τη μοίρα των συγκεκριμένων χαρακτήρων, αλλά είναι όλοι τους τόσο εξώφθαλμα ρηχοί και ανεγκέφαλοι ώστε ανυπομονείς η σατανική οντότητα να τους ξεκάνει μια ώρα αρχύτερα, μπας και τελειώσει αυτό το ρημάδι το φιλμ και πάμε σπίτια μας. Ακόμα, όμως, κι όταν έρχεται η ώρα του φινάλε, οι σκηνοθέτες αποτυγχάνουν να μας δώσουν έστω μια gory κλιμάκωση της προκοπής.

Με εξαίρεση τις αρκετά ατμοσφαιρικές σεκάνς flashback, που μοιάζουν βγαλμένες σχεδόν από άλλη ταινία, το φιλμ είναι εντελώς μονότονο σκηνοθετικά, καθόλου υποβλητικό, και η φρίκη που προκαλεί στηρίζεται εξ ολοκλήρου στα προβλέψιμα και φτηνά jump scares που χαρακτηρίζουν το στουντιακό σινεμά τρόμου των τελευταίων πολλών ετών. Δεν είναι απαραίτητα κακό αυτό, αρκεί να υπάρχει μια μαστοριά πίσω από κάθε τέτοια ανατριχίλα, κάτι που φυσικά δεν υφίσταται στο «Tarot». Δε βοηθά το γεγονός ότι η διεύθυνση φωτογραφίας πήζει την ταινία στο σκοτάδι με αποτέλεσμα η δράση πολλές φορές να είναι δυσδιάκριτη, ούτε το χαοτικό μοντάζ που προσπαθεί μάταια να κρύψει τη σκηνοθετική τσαπατσουλιά.

Με ερμηνείες από το κάτω - κάτω ράφι, σοβαροφάνεια που δε βοηθά και το ένα κλισέ να διαδέχεται το άλλο, το «Tarot» είναι μια από τις πιο οδυνηρές τρομο - εμπειρίες της χρονιάς. Μπροστά του, πρόσφατα φιλμ σαν το «Late Night With the Devil» ή το «Immaculate», που μπορεί να είχαν τις αδυναμίες τους αλλά οπωσδήποτε βρίσκονταν πολλά επίπεδα πιο πάνω από το παρόν, φαντάζουν πολύ καλύτερα απ΄ ό,τι πραγματικά είναι. Εδώ έχουμε να κάνουμε με τη χειρότερη πλευρά του mainstream τρόμου, ο οποίος στηρίζεται αποκλειστικά στο φτηνό σοκ, τα εφέ και τη θορυβώδη ηχητική μπάντα και καθόλου στη δημιουργία ατμόσφαιρας και το χτίσιμο μιας θεματολογίας πίσω από όσα παρακολουθούμε στην οθόνη.

Πρεμιέρα στην Ελλάδα: 30-05-2024  |  Διανομή: Feelgood Entertainment  |  Επίσημο Site