The Beekeeper

O Adam Clay (Jason Statham) είναι ένας μοναχικός άνδρας που φροντίζει το μελίσσι του ήσυχα κι ωραία. Όταν μια ομάδα αδίστακτων απατεώνων κλέβει όλα τα χρήματα της σπιτονοικοκυράς του εξωθώντας την στην αυτοκτονία, ο Adam θα εξοργιστεί και θα πάρει εκδίκηση καίγοντας ολοσχερώς το πανάκριβο κτίριο που στεγάζει την επιχείρηση - βιτρίνα των απατεώνων. Δε γνωρίζει, όμως, πως ο επικεφαλής της ομάδας (Josh Hutcherson) έχει την υποστήριξη ενός πρώην αρχηγού της CIA (Jeremy Irons), ο οποίος θα κινήσει γη και ουρανό για να βρει και να εξουδετερώσει τον Adam. Κι αυτή είναι μόνο η αρχή ενός ατελείωτου ανθρωποκυνηγητού.

Από μια ταινία με τον Jason Statham δεν περιμένεις και πολλά. Στην καλύτερη περίπτωση, θα δεις ένα καλοστημένο αλλά όχι πρωτότυπο θριλεράκι δράσης, σαν το προπέρσινο «Wrath of Man» ή το περυσινό «Operation Fortune» (αμφότερα σε σκηνοθεσία Guy Ritchie), στη χειρότερη θα πάρεις το «The Beekeeper», τη νέα ταινία του διαβόητου David Ayer, ο οποίος στο παρελθόν μας έχει "χαρίσει" το «Suicide Squad» (2016) και το «Fury» (2014), μεταξύ άλλων. Η ταινία ξεκινά σχετικά καλά, συστήνοντάς μας μεν έναν κλισέ χαρακτήρα που θυμίζει τους ήρωες δεκάδων άλλων ταινιών δράσης (και όχι μόνο αυτών με τον Statham), αλλά βάζοντας μπροστά την πλοκή με αρκετά καλά αστεία, έξυπνες ατάκες και αιματηρή δράση.

Τα προβλήματα αρχίζουν όταν ξεκινά να αποκαλύπτεται το κουβάρι της συνωμοσίας που έχει στηθεί πίσω από τον "κακό" του φιλμ. Εκεί, ο σεναριογράφος Kurt Wimmer («Equilibrium») παραδίδεται αμαχητί σε μια ακατάσχετη κι εν τέλει γραφική και αστεία συνωμοσιολογία που θέλει τους "κακούς" να συνδέονται άμεσα ακόμα και με υψηλά ιστάμενους στην ιεραρχία του αμερικανικού κράτους. Μόνο που το «The Beekeeper» δε φιλοδοξεί να είναι μια πολιτική ταινία τύπου «Blow Out», αλλά μια καθαρόαιμη ταινία δράσης, κι έτσι όλα αυτά φαντάζουν αρκετά γελοία, τραβηγμένα από τα μαλλιά και αθέλητα κωμικά. Με λίγα λόγια, η ταινία αποτυγχάνει να μας κάνει να αναστείλουμε τη δυσπιστία μας, στοιχείο καταστροφικό για ένα τέτοιο φιλμ.

Από εκεί και πέρα, σίγουρα δε βοηθά ότι ο Ayer είναι ένας σκηνοθέτης τελείως ανοικονόμητος και δίχως αίσθηση της λεπτότητας και του καλού γούστου. Τα φαντεζί χρώματα στη σκηνογραφία και τα κοστούμια, το ταχύτατο μοντάζ που χρησιμοποιείται για να συγκαλύψει τη γενικότερη απουσία έμπνευσης στη χορογραφία των σκηνών δράσης και η παντελής έλλειψη πρωτοτυπίας έχουν σαν αποτέλεσμα μια ταινία που, από τη μέση και μετά, ανυπομονείς να τελειώσει. Οι μόνοι που σώζονται μερικώς είναι οι ηθοποιοί, αφού κάνουν ό,τι μπορούν ενσαρκώνοντας χαρακτήρες δίχως δεύτερο επίπεδο ανάγνωσης και δίχως συναισθηματική διαδρομή εντός της πλοκής της ταινίας. Βλέποντας, για παράδειγμα, τον Jeremy Irons να ερμηνεύει το ρόλο του, σχεδόν λυπάσαι για το πόσο πρέπει να βαρέθηκε κάνοντάς το.

Εάν σας είχε γεννηθεί τέτοια ανησυχία, μπορείτε να ηρεμήσετε: ο "Μελισσοκόμος" (1986) του Θόδωρου Αγγελόπουλου παραμένει η καλύτερη ταινία με αυτόν τον τίτλο που έχει γυριστεί ποτέ. Το «The Beekeeper» του David Ayer όχι απλά δεν καταφέρνει να προσφέρει τα στοιχειώδη που ζητά κανείς από μια ταινία με τον Jason Statham, αλλά καταγράφεται ως μια από τις χειρότερες στιγμές στη φιλμογραφία του ηθοποιού. Ο περιστασιακός χαβαλές του πρώτου μισού δεν αρκεί για να καταστήσει αξιομνημόνευτη αυτήν την ανιαρή και υπερβολική ταινία, που μας κάνει να δυσπιστούμε ακόμα περισσότερο προς τους ισχυρισμούς του Ayer ότι το director's cut του «Suicide Squad» του είναι μια αριστουργηματική ταινία που "δυστυχώς" δε θα δούμε ποτέ.

Πρεμιέρα στην Ελλάδα: 11-01-2024  |  Διανομή: The Film Group