Inside

Ο Nemo (Willem Dafoe), ένας διάσημος κλέφτης έργων τέχνης, παγιδεύεται σε ένα πολυτελές διαμέρισμα κάπου στη Νέα Υόρκη όταν μια ληστεία του δεν πηγαίνει όπως την είχε σχεδιάσει. Κλειδωμένος μέσα χωρίς καμία συντροφιά πέραν των ανεκτίμητων έργων τέχνης, πρέπει να χρησιμοποιήσει όλη την ευστροφία και την εφευρετικότητά του για να επιβιώσει.

Δύο τάσεις παρατηρούμε στον κινηματογράφο των μετα - πανδημικών ετών μέχρι στιγμής: την τάση να γυρίζονται ταινίες με λίγους ηθοποιούς, σε λίγους χώρους (πρακτικοί οι λόγοι, οι κινηματογραφιστές πρέπει να δουλεύουν αλλά τα μεγάλα συνεργεία εμπεριέχουν τον κίνδυνο εξάπλωσης του ιού και, επομένως, καθυστέρησης της παραγωγής) και την τάση να παράγονται φιλμ τα οποία καταπιάνονται με το θέμα της αξίας της ίδιας της τέχνης αφενός για το μαζικό κοινό, αφετέρου για την ελίτ - βλέπε το πρόσφατο «The Menu» ή το, ακυκλοφόρητο ακόμη στη χώρα μας, «Infinity Pool» του Brandon Cronenberg, που έκανε πρεμιέρα στο πρόσφατο Φεστιβάλ Βερολίνου. Εκεί, δηλαδή, όπου το κοινό ήρθε για πρώτη φορά σε επαφή με το «Inside», ένα φιλμ που συνδυάζει τις δύο αυτές τάσεις.

Στον πυρήνα, λοιπόν, της ταινίας βρίσκεται η τέχνη και η σημασία της για τον άνθρωπο. Αυτό που θέλει να πει το έργο είναι ότι ένα καλλιτέχνημα έχει αξία μονάχα όταν επικοινωνεί με το (όποιο) κοινό, ειδάλλως η ύπαρξή του δε δικαιώνεται και η προσπάθεια του δημιουργού του πάει στράφι. Επειδή, όμως, στον κινηματογράφο δεν έχει σημασία τι λες αλλά πώς το λες, τα όμορφα πράγματα που έχει να πει η ταινία δεν επαρκούν για να υποστηρίξουν ένα σαθρό φιλμικό οικοδόμημα που εξαντλεί τη θεματολογία του πολύ γρήγορα και το κοινό του ακόμη γρηγορότερα. Το «Inside» δεν είναι μια ταινία τόσο πολυδιάστατη όσο την θεωρεί ο δημιουργός της, ούτε τόσο πρωτότυπη.

Αποτελώντας σκηνοθετικό ντεμπούτο του ελληνικής καταγωγής Βασίλη Κατσούπη, το φιλμ μας αποκαλύπτει έναν δημιουργό με καλλιτεχνικές ανησυχίες αλλά περιορισμένα εκφραστικά εργαλεία. Ο Κατσούπης ξέρει πώς να κατασκευάσει μια όμορφη ταινία με ρυθμό και ένταση, δεν μπορεί όμως να την απογειώσει να καθηλώσει το κοινό, εάν δεν έχει στα χέρια του ένα δυνατό σενάριο.

Δυστυχώς, εδώ το σενάριο είναι ίσως το πιο αδύναμο στοιχείο της ταινίας, μιας και η διάρκεια των 105 λεπτών δε δικαιολογείται δραματουργικά. Οι περισσότερες επιλογές που κάνει ο σεναριογράφος γίνονται αποκλειστικά για να παραταθεί η εξέλιξη της πλοκής και χαλαρώνουν εκνευριστικά το ρυθμό του έργου, σε βαθμό που χάνεται η όποια ουσία. Πλατειάζοντας εξαντλητικά, το «Inside» δείχνει να χάνει τη συγκέντρωσή του σε όσα έχει να πει, ενώ ταυτόχρονα κλιμακώνεται με τρόπο εξαιρετικά προφανή, προβλέψιμο και διδακτικό, σε μια προσπάθεια να "ανοιχτεί" προς ένα ευρύτερο του φεστιβαλικού κοινό. Καθόλου κακό αυτό, μόνο που τελικά η ταινία του Κατσούπη είναι τόσο ναρκισσιστική που φωνάζει "φεστιβάλ" από χιλιόμετρα. Η ισορροπία ανάμεσα στο art-house και το mainstream δεν είναι μια από τις αρετές μιας ταινίας που είναι "λίγη" για το μεν και παράταιρη για το δε.

Ο Willem Dafoe, επίκεντρο αναπόφευκτα του έργου και μοναδικός διασωζόμενος, σηκώνει όλη την ταινία στις πλάτες του. Δυστυχώς, αυτό δεν αρκεί. Ένας τόσο προικισμένος ηθοποιός, που δε χρειάζεται πλέον να μας αποδείξει τίποτα, θα έπρεπε να είναι πιο προσεκτικός όσον αφορά στην επιλογή ταινιών και σκηνοθετών όπου θα αφιερώσει το υπόλοιπο της καριέρας του.

Αναποφάσιστη ως προς το ύφος και τον τόνο, εξαντλητική και ομφαλοσκοπική, η πρώτη αυτή ταινία του Βασίλη Κατσούπη λογίζεται ως η πρώτη μεγάλη απογοήτευση του 2023, κινηματογραφικά. Δεν ανταποκρίνεται στις προσδοκίες που καλλιέργησε, ίσως επειδή κι η ίδια δεν μπορεί να ξεκαθαρίσει σε ποιους απευθύνεται και τι ακριβώς ταινία είναι.

Πρεμιέρα στην Ελλάδα: 09-03-2023  |  Διανομή: Tulip