Occhiali Neri (Dark Glasses)

Στη Ρώμη, ένας κατά συρροή δολοφόνος έχει στραγγαλίσει μέχρι θανάτου τρεις πόρνες. Τελευταίο του υποψήφιο θύμα είναι η Diana (Ilenia Pastorelli), μια συνοδός πολυτελείας που συχνάζει στα ξενοδοχεία της Βία Βένετο. Μια νύχτα, ο μανιακός δολοφόνος της επιτίθεται με το φορτηγό του ενώ οδηγεί, με αποτέλεσμα η Diana να πέσει πάνω σε ένα άλλο αυτοκίνητο. Ξυπνά στο νοσοκομείο, έχοντας χάσει την όρασή της. Η Rita (Asia Argento), μια γυναίκα των κοινωνικών υπηρεσιών, αναλαμβάνει να τη βοηθήσει να προσαρμοστεί στο νέο τρόπο ζωής της, ενώ συγχρόνως η αστυνομία διεξάγει έρευνες για την ανεύρεση του δολοφόνου. Ο τελευταίος είναι αποφασισμένος να αποτελειώσει το θύμα που του ξέφυγε, κι έτσι η Diana προσπαθεί να το σκάσει έχοντας μαζί της ένα παιδί, οι γονείς του οποίου σκοτώθηκαν στο τροχαίο.

Μετά το εμπορικό και καλλιτεχνικό στραπάτσο του «Dracula 3D» (2012), ο πάλαι ποτέ μετρ της ιταλικής σχολής τρόμου, Dario Argento, επιστρέφει με την πρώτη του ταινία ύστερα από μια ολόκληρη δεκαετία. Το «Dark Glasses» είναι ένα φιλμ με το οποίο ο σκηνοθέτης επιχειρεί να επιστρέψει στα κλασικά, πλέον, giallo που τον έκαναν γνωστό στη δεκαετία του '70 και του '80. Δυστυχώς, όμως, οι μέρες δόξας έχουν παρέλθει για τον Ιταλό μάστορα της φρίκης, το "Πουλί με τα Κρυστάλλινα Φτερά" (ο τίτλος της πρώτης του ταινίας) έχει πετάξει και το νέο του φιλμ μας αφήνει με την όρεξη.

Ένα κλασικό giallo μπορεί να σέρβιρε αφειδώς αίμα, φονικά και μαχαιριές, όμως πάντα φρόντιζε να κρύβει αλληγορίες και παρατηρήσεις πάνω στην ανθρώπινη ψυχοσύνθεση κάτω από την αιματηρή επιφάνειά του. Αντίθετα, το «Dark Glasses» είναι ένα εντελώς επιφανειακό φιλμ που χρησιμοποιεί μια απλοϊκή, προσχηματική και τραβηγμένη από τα μαλλιά ιστορία προκειμένου να μας πείσει ότι ο δημιουργός του «Deep Red» επέστρεψε. Κάτι που δεν ισχύει, όμως στα του σεναρίου θα επανέλθουμε παρακάτω.

Για καλή μας τύχη, ο Argento δεν έχει χάσει την ικανότητά του να στήνει ωραία φονικά και να λούζει στο αίμα τα θύματά του. Έτσι, ενορχηστρώνει μερικές σκηνές που μπορεί να μην κόβουν την ανάσα με τη φρίκη τους αλλά τουλάχιστον έχουν την ικανότητα να υποβάλουν το κοινό στην ατμόσφαιρά τους. Το κακό είναι ότι αυτές οι σκηνές είναι λιγοστές, σε αντίθεση με τις τέρμα ανόητες σεκάνς, όπως αυτή με τα CGI νερόφιδα. Το horror σινεμά που εκπροσωπούσε κάποτε ο Argento ποτέ δεν μάσαγε μπροστά στους χαμηλούς προϋπολογισμούς, αλλά φρόντιζε να καλύψει το έλλειμμα σε budget με αστείρευτη καλλιτεχνική έμπνευση. Τα ψηφιακά εφέ δεν ταιριάζουν καθόλου σε μια δημιουργία που φέρει το όνομα του Dario Argento.

Επιστρέφουμε, λοιπόν, στο σενάριο, το οποίο, ας μας επιτραπεί η έκφραση, είναι τίγκα στις βιαστικές ιδέες, τις πρόχειρες λύσεις και τους ηλίθιους χαρακτήρες. Η πρωταγωνίστρια είναι ίσως ο πιο κακογραμμένος χαρακτήρας στην φιλμογραφία του Argento, έτσι όπως παίρνει αποφάσεις που κάνουν συνεχώς τα πράγματα χειρότερα. Το παιδάκι που μπλέκεται στην όλη υπόθεση επίσης δε βγάζει κανένα νόημα, η Rita είναι εκεί απλά για να παίξει κάπου κι η κόρη του σκηνοθέτη, η ταυτότητα του δολοφόνου είναι απελπιστικά προβλέψιμη και όπου χρειάζεται να πάρει μπρος η πλοκή ο Argento φροντίζει να δώσει την πιο εύκολη και μη πειστική λύση που μπορούσε να σκεφτεί.

Τα πράγματα γίνονται ακόμα χειρότερα εξαιτίας των ηθοποιών. Κανένας τους δεν είναι πειστικός ή έστω ενδιαφέρων, αλλά η πρωταγωνίστρια είναι ο ορισμός του κακού casting. Δεν κατορθώνει να πει ούτε μία ατάκα με τρόπο που να δείχνει ότι καταλαβαίνει και αισθάνεται για ποιο πράγμα μιλάει. Ακόμα και στις ντουμπλαρισμένες εκδοχές των παλιών του ταινιών, οι ηθοποιοί με τους οποίους δούλευε ο Argento ήταν ικανότατοι. Η συγκεκριμένη ηθοποιός οπωσδήποτε δεν είναι κάτι τέτοιο.

Κι εδώ ο σκηνοθέτης επιφυλάσσει τη μεγαλύτερη ανατροπή. Μπορεί το «Dark Glasses» να είναι μια κάτω του μετρίου ταινία, μπορεί να απέχει έτη φωτός από τα ποιοτικά standards που έθεσε ο Argento στις παλαιότερες δημιουργίες του, όμως είναι μια ταινία που οφείλουμε να χαιρόμαστε που υπάρχει. Ένας δημιουργός που μας μεγάλωσε και που μεγάλωσε μαζί μας είναι ακόμα εδώ, κάνοντας αυτό που αγαπά: σκαρφίζεται ιστορίες για να μας τρομάξει και να μας κόψει την ανάσα. Δεν πειράζει αν τα χρόνια δεν του επιτρέπουν να μας πει τις ιστορίες του τόσο καλά, ούτε αν αυτή η ιστορία είναι λιγότερο συναρπαστική από τις άλλες. Dario, σε αγαπάμε και οι ταινίες σου πάντα θα κόβουν σαν ξυράφι τις σινεφιλικές μας φλέβες.

Πρεμιέρα στην Ελλάδα: 02-06-2022  |  Διανομή: Cinobo