Men

Η Harper (Jessie Buckley) είναι μια νέα γυναίκα, η οποία θρηνεί την απώλεια του συζύγου της, ο οποίος βρήκε τραγικό θάνατο πέφτοντας από την οροφή του διαμερίσματός τους, στο Λονδίνο. Προκειμένου να ξεπεράσει το σοκ, νοικιάζει ένα απομονωμένο εξοχικό σπίτι, όπου σχεδιάζει να εγκατασταθεί για ένα διάστημα. Λίγο μετά την άφιξή της εκεί, περίεργα φαινόμενα αρχίζουν να συμβαίνουν. Ο ασυνήθιστα ευγενικός επιστάτης (Rory Kinnear) είναι διαρκώς παρών, ο τοπικός ιερέας (Rory Kinnear) προσπαθεί να πνίξει τη Harper στις ενοχές, ένα μυστηριώδες αγόρι (Rory Kinnear) την απειλεί και τη βρίζει χυδαία κι ένας άγνωστος, γυμνός άνδρας (ξέρετε ποιος) την ακολουθεί όπου κι αν πηγαίνει. Τι συμβαίνει; Ποιοι είναι όλοι αυτοί οι άνδρες και τι ζητούν από τη Harper;

Το «Men» είναι η τρίτη μεγάλου μήκους ταινία που σκηνοθετεί ο Βρετανός Alex Garland, σεναριογράφος επιτυχιών όπως το «28 Days Later» (Danny Boyle, 2002) και σκηνοθέτης των «Ex Machina» (2014) και «Annihilation» (2018). Σύγχρονος μετρ του σινεμά του φανταστικού, παρέδωσε προ τετραετίας το αριστούργημά του με το «Annihilation», μια sci-fi αλληγορία στην οποία πρωταγωνιστούσε η Natalie Portman και όπου ήταν εμφανείς οι επιρροές του από τις ταινίες του μεγάλου Andrei Tarkovsky. Μια ταινία που, δυστυχώς, δεν είδαμε ποτέ στις ελληνικές αίθουσες. Δε συμβαίνει το ίδιο, όμως, με την νέα δουλειά του Garland, το ξεκάθαρα και καθόλου διακριτικά τιτλοφορημένο «Men».

Όπως είναι σαφές από τον τίτλο αλλά και από το περιεχόμενο της ταινίας, το «Men» είναι ένα φιλμ που έχει ως θέμα του τις τοξικές ερωτικές σχέσεις και το πώς οι άνδρες συχνά χρησιμοποιούν ως "όπλο" τις ενοχές, προκειμένου να κρατήσουν τις γυναίκες δέσμιες μιας, συχνά, κακοποιητικής σχέσης. Καθοριστικό ρόλο σε αυτό παίζει η Εκκλησία μέσω της επιβεβλημένης ενοχής, αλλά και η ανάγκη των περισσότερων γυναικών να τεκνοποιήσουν - αυτό συμβολίζουν ο ιερέας και το αγόρι στον τίτλο. Ο Garland μας λέει πως όλοι οι άνδρες είναι ίδιοι, και μας το δείχνει μέσω μιας ήδη κλασικής, γκροτέσκ αλλά και τρομακτικής σκηνής προς το φινάλε της ταινίας, που ξεκαθαρίζει την αλληγορική σύλληψη που έχει στο μυαλό του ο σκηνοθέτης.

Εδώ, όμως, βρίσκεται το βασικό πρόβλημα της ταινίας: ο σκηνοθέτης πρώτα λέει, και μετά δείχνει, τη στιγμή που θα έπρεπε απλά να δείχνει. Είναι παράξενο που ένας τόσο ιδιοφυής και πολυσύνθετος δημιουργός όπως ο Garland φτιάχνει με το «Men» μια ταινία τόσο χοντροκομμένη στα μηνύματά της, που δεν έχει καν τη διακριτικότητα να πει αυτό που θέλει μονάχα μία φορά, αλλά προτιμά να το βροντοφωνάξει σε κάθε σκηνή.

Είναι πραγματικά κρίμα, γιατί κατά τα άλλα το «Men» είναι μια καλή ταινία, που θα μπορούσε να γίνει αριστουργηματική. Η εικαστική επιδεξιότητα του Garland είναι και πάλι εμφανής, μέσα από κάδρα ασύλληπτης ομορφιάς και χρώματα προσεκτικά επιλεγμένα, ώστε να χτίζουν ένα φαινομενικά παραδεισένιο σκηνικό, όπου φωλιάζει διακριτικά ο τρόμος και η φρίκη. Το πράσινο της φύσης είναι το χρώμα που δεσπόζει σε κάθε κάδρο και οι σκηνές όπου η ηρωίδα περιπλανιέται ολομόναχη - ή όχι και τόσο - στο δάσος είναι χάρμα οφθαλμών και μαζί οι πιο υποβλητικές του έργου.

Η Jessie Buckley, που ενσαρκώνει τη Harper, είναι μια από τις πιο ελπιδοφόρες ηθοποιούς της νέας γενιάς. Έχοντας ερμηνεύσει υποστηρικτικούς αλλά και πρωταγωνιστικούς ρόλους σε ταινίες ξεχωριστών δημιουργών, έχει αποδείξει την ευρεία γκάμα των δυνατοτήτων της, με αποκορύφωμα την υποψηφιότητά της για Όσκαρ Β' Γυναικείου Ρόλου για το περυσινό «The Lost Daughter» της Maggie Gyllenhaal. Εδώ, ο ρόλος είναι τέτοιος και η καθοδήγηση ανάλογη που δεν διευκολύνουν την ερμηνεία της να θεωρηθεί ως μια από τις καλύτερές της. Αν και υπάρχουν στιγμές που είναι πραγματικά εξαιρετική, οι εξάρσεις δεν της πάνε και δίνει την εντύπωση ότι καταφεύγει σε overacting. Αντίθετα, ο Rory Kinnear σε πολλαπλό ρόλο είναι φανταστικός και πρέπει να αναγνωριστεί ως μια από τις ερμηνείες της χρονιάς.

Το «Men» είναι μια ταινία που πατά πάνω στα μοτίβα του, λεγόμενου, elevated horror - μια ανόητη "ταμπέλα", κατά τη γνώμη του υπογράφοντος πάντα - για να αφηγηθεί μια επίκαιρη, αλλά και διαχρονική, ιστορία απώλειας, ενοχών και κακοποίησης. Πετυχαίνει μόνο εν μέρει τον στόχο της, αλλά τουλάχιστον προσφέρει μερικά πανέμορφα κάδρα και τουλάχιστον μία αξέχαστη σκηνή τρόμου. Συνεχίζουμε να πιστεύουμε στο ταλέντο του Alex Garland, ελπίζοντας πως θα ξαναβρεί το πολυσύνθετο και διόλου απλουστευτικό στιλ που μας έκανε να τον εκτιμήσουμε.

Πρεμιέρα στην Ελλάδα: 02-06-2022  |  Διανομή: Tanweer