Diego Maradona

Στις 5 Ιουλίου του 1984 ο Diego Armando Maradona φτάνει στη Νάπολι. Είναι η πλέον πολυδάπανη μεταγραφή στην παγκόσμια ποδοσφαιρική ιστορία και για τα επόμενα επτά χρόνια κατακτά τα πάντα. Το απόλυτο είδωλο του σύγχρονου ποδοσφαίρου και η πιο παθιασμένη και επικίνδυνη πόλη της Ευρώπης γίνονται οι ιδανικοί παρτενέρ. Στο γήπεδο, ο Diego Maradona ήταν μια ιδιοφυία. Έξω από αυτό τον αντιμετώπιζαν σαν θεό. Όλα είχαν κάτι από το υλικό των ονείρων. Όμως υπήρχε και το τίμημα: Ο Diego μπορούσε να κάνει ό,τι ήθελε, όσο έκανε θαύματα στο γήπεδο, όμως, ο καιρός περνούσε και πλησίαζαν πιο σκοτεινές μέρες.

"Ο καλύτερος όλων των εποχών", ο "Πίμπε ντε όρο", ο φίλος της μαφίας, "το χέρι του Θεού", ο κοκάκιας, το ανεπανάληπτο "10". Ο Ντιέγκο Μαραντόνα θα μπορούσε να περιγραφεί με δεκάδες προσωνύμια και επιθετικούς προσδιορισμούς. Ο ποδοσφαιρική και η προσωπική του ζωή έχουν τόσα κεφάλαια, τόσο διαφορετικά και αντιφατικά, που μοιάζει σαν να έχει ζήσει πολλές διαφορετικές ζωές.

Δεν είναι μόνο η άνοδος από τις φτωχογειτονιές του Μπουένος Αιρες στην δόξα, τα χρήματα και τη φήμη, και η επακάλουθη κατρακύλα στα ναρκωτικά και κάθε είδους καταχρήσεις. Είναι η επιμέρους διαδρομή του, η κάθε σελίδα αυτής της διαδρομής, φάση προς φάση: από παιδί-θαύμα στις αλάνες, στην μεσσιανική του υποδοχή στην Νάπολι, την αδιανόητη σεζόν 1986/87 (που πήρε από το χέρι και την Νάπολι, δίνοντάς της το πρώτο πρωτάθλημα της ιστορίας της, αλλά και την Εθνική Αργεντινής κατακτώντας ως αρχηγός το Μουντιάλ του Μεξικό), τα τέσσερα χρόνια της κυριολεκτικής αποθέωσής του στην νότια Ιταλία, που κατέληξαν με τη σειρά τους σε μίσος μέχρι το 1990-91 και στην αποχώρησή του στα κρυφά, σαν κυνηγημένος από τους θερμοκέφαλους ναπολιτάνους και τις ιταλικές αρχές. Και στη συνέχεια, η μετεωρική του πτώση στα χρόνια της Αργεντινής, με την μαγεία να μην αφήνει μεν ποτέ τα πόδια του, αλλά με τα ναρκωτικά να έχουν καταβάλει το μυαλό και όλο το υπόλοιπο σώμα του, μέχρι τις αξιολύπητες εμφανίσεις του τα τελευταία χρόνια στις τηλεοράσεις και στις εξέδρες των γηπέδων - υπέρβαρος, αποχαυνωμένος ή υπό την επήρρεια ουσιών.

"Λίγη κλεψιά και πολλή ιδιοφυία", θα συνοψίσει ένας δημοσιογράφος τη ζωή του, περιγράφοντας επί της οθόνης το ματς-σταθμό της Αργεντινής με την Εθνική Αγγλίας στα ημιτελικά του Μουντιάλ του 1986 - και το ντοκυμαντέρ του Kapadia υιοθετεί ακριβώς αυτή την λεπτή ισορροπία: "λίγη κλεψιά και πολλή ιδιοφυία". Για κάθε ντροπιαστικό γκολ με το χέρι, ακολουθεί μια κούρσα από τη μέση του γηπέδου, ντριμπλάραντας μαγικά μια ολόκληρη ομάδα. Για κάθε προκλητική δήλωση ή συμπεριφορά, ακολουθεί μια έξω καρδιά, γνήσια και αρχηγική κίνηση. Για κάθε λάθος, ακολουθούν (ή προηγούνται) μερικές στιγμές μαγείας. Αυτή η εγγενής αντίφαση είναι ο μύθος του Μαραντόνα, τόσο για τους φανατικούς του όσο και για τους αμφισβητίες του. Οι φανατικοί του προσπαθούν να ξεχάσουν ότι, στην πραγματικότητα, το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του ήταν και είναι μια κατρακύλα και μια σειρά από αδικαιολόγητα λάθη - μα δεν μπορούν. Και οι αμφισβητίες του προσπαθούν να ξεχάσουν το γεγονός ότι υπήρξε ένα μυθικός παίκτης που άλλαξε μόνος του την ιστορία ολόκληρων ομάδων χαρίζοντας απλόχερα μαγεία και ευτυχία, επικεντρώνοντας στο αδύναμο του χαρακτήρα του - μα ούτε αυτοί μπορούν. Ο Μαραντόνα είχε και τις δύο όψεις - και αυτό τον μεταμόρφωσε σε θρύλο.

Ο Kapadia του συμπεριφέρεται και τον προσεγγίζει με τον σεβασμό που ταιριάζει σε ένα θρύλο, επικεντρωνόμενος στα "χρυσά" χρόνια της Νάπολι, αλλά χωρίς να φοβάται και να στρέψει τον φακό του (έστω και όχι τόσο εκτεταμένα) στις αδυναμίες του χαρακτήρα του και στην παρακμή ακολούθησε. Η σχεδόν ερωτική του σχέση με τους οπαδούς, την πόλη, τον πρόεδρο της Νάπολι (που ξεκίνησε σαν παθιασμένος έρωτας και κατέληξε σαν εγκλωβισμένος γάμος). Η ηγετική πορεία του με την Αργεντινή σε δύο ιστορικά Μουντιάλ. Η προσωπική του ζωή, με την αιώνια συντοφό του και τις αμέτρητες ερωμένες και πόρνες. Τα χρυσά και ασύδοτα χρόνια της δόξας, τα οποία όμως προμηνύουν τα όσα θα ακολουθήσουν - καθώς η πίεση, οι τριβές, η ένταση, δεν κρύβονται ακόμα και στις πιο ένδοξες σελίδες της καριέρας του, με τα πλάνα του Kapadia να συλλαμβάνουν απελπισμένες ματιές στο βλέμμα του Ντιέγκο ακόμα και σε στιγμές κατά τα άλλα εκστατικές.

Χωρίς να έχει τα καταραμένα χαρακτηριστικά της Amy Winehouse ή του Ayrton Senna (που ήταν αντίστοιχα οι πρωταγωνιστές των δύο προηγούμενων βραβευμένων ντοκιμαντέρ του Kapadia, «Amy» και «Senna»), ο Μαραντόνα διαθέτει πολλά από τα χαρακτηριστικά που έκαναν τις ζωές (και) εκείνων των δύο τόσο κινηματογραφικές - και περισσότερο από όλα, το κοινό χαρακτηριστικό και των τριών τους: την αδυναμία να διαχειριστούν και να οριοθετήσουν το ταλέντο τους και την δόξα που αυτό συνεπάγεται. Με τέτοιο πρωταγωνιστή, ο Kapadia είχε ήδη πετύχει γκολ από τα αποδυτήρια - αυτό όμως που κάνει και αυτό το ντοκιμαντέρ του επιτυχία (χαρίζοντας στον σκηνοθέτη του ένα εντυπωσιακό χατ τρικ, με τρεις εξαιρετικές ταινίες στη σειρά), είναι ο όγκος του αρχειακού υλικού και ο τρόπος που αυτός το διαχειρίζεται, αναδεικνύοντας τις πτυχές και τις αντιφάσεις του Μαραντόνα με τόση κινηματογραφική μαεστρία, ώστε οι εντάσεις και οι συγκινήσεις να θυμίζουν περισσότερο ταινία μυθοπλασίας, παρά ένα πεζό ντοκυμαντέρ. Εξάλλου, όταν μια ζωή είναι τόσο κινηματογραφική, ο κινηματογράφος δεν χρειάζεται να μιμηθεί την ζωή για να φτιάξει ένα μεγάλο έργο - αρκεί απλά να την καταγράψει.

Πρεμιέρα στην Ελλάδα: 10-10-2019  |  Διανομή: Weird Wave  |  Επίσημο Site