LΑ Homme Qui Aimait Les Femmes

Η πρώτη συνάντησή μας με τον Bertrand γίνεται το πρωινό της κηδείας του. Πίσω από το φέρετρό ακολουθούν μοναχά γυναίκες: νεαρές, ώριμες, λιγνές ή εύσωμες, άλλες φανερά συγκινημένες, άλλες ψύχραιμες και ορισμένες από αυτές με ένα ανεπαίσθητο χαμόγελο στο πρόσωπό τους. Στο βάθος αυτής της επιθανάτιας, γυναικείας πομπής στέκεται και παρατηρεί η Genevi?ve, η τελευταία ερωμένη του Bertrand. Καθώς μία μετά την άλλη, οι γυναίκες της ζωής του ρίχνουν και από μία χούφτα χώμα στο φέρετρο, η Genevi?ve, εμείς, αλλά και ο ίδιος ο Bertrand, το βλέμμα του οποίου μοιραζόμαστε μέσα από την τρύπα στη γη, επιστρέφουμε λίγα χρόνια πίσω και ξαναζούμε το τελευταίο κεφάλαιο του «Αντρα που αγαπούσε τις γυναίκες».

Γιατί όλα ξεκίνησαν, ή καλύτερα άρχισαν να οδηγούνται στο τέλος, όταν ο Bertrand αποφάσισε να γράψει ένα βιβλίο. Όχι για να επιβεβαιώσει κάποιο συγγραφικό δαιμόνιο, ούτε για να επωφεληθεί με δόξα και χρήματα από τις σπάνιες ερωτικές του επιδόσεις. Από αίσθηση καθήκοντος περισσότερο, ή υποταγής στην μεγαλύτερη του αδυναμία: τις γυναίκες. Ο Bertrand είναι ένας αμετανόητος κυνηγός γυναικών. Το μόνο που ξέρουμε για την ζωή του, είναι πως τα πρωινά δουλεύει σε ένα εργαστήριο υδροδυναμικής. Δεν έχει συγγενείς, δεν έχει φίλους, έχει όμως πολλές καθημερινές επαφές. Φυσικά, μονάχα με γυναίκες. Συνεπαρμένος από την θέα των γυναικείων ποδιών και τον ήχο που ΑσιγοψιθυρίζουνΑ όταν διασταυρώνονται και ξεδιπλώνονται ξανά, ο Bertrand ζει μόνο για να τα κάνει δικά του. Κι όταν δεν υπάρχουν, όπως στην περιβόητη σκηνή στο αεροδρόμιο, τότε η φαντασία του τα δημιουργεί και οι κοστουμαρισμένοι κύριοι με τους χαρτοφύλακες στην αίθουσα αναμονής μεταμορφώνονται σε μία ατελείωτη παρέλαση από υπέροχες γυναικείες γάμπες, ελαφρά καλυμμένες από πολύχρωμα φουστάνια κι ακριβά παπούτσια.

Το 1977, έπειτα από ένα διάλειμμα, κατά το οποίο ασχολείται αποκλειστικά με την υποκριτική, ο Truffaut επιστρέφει και πάλι στην καρέκλα του σκηνοθέτη. Η επιστροφή του γίνεται με έναν χαρακτήρα που είχε πρωτοπαρουσιάσει μία δεκαετία πριν, στο χιτσκοκικό film noir, «The bride wore black». Ακολουθώντας το μοντέλο που ο ίδιος καθιέρωσε με τον Jean-Pierre Leaud και την επί δεκαετίες συνεργασία τους, πρώτα στα «400 χτυπήματα» και έπειτα σε άλλες τρεις κινηματογραφικές περιπέτειες του Αntoine Doinel, ο Truffaut συνεργάζεται και πάλι με τον Charles Denner, αυτή τη φορά για να καταδυθεί στα βάθη του φετιχισμού και των παιδικών τραυμάτων. Ο ήρωάς του, όπως και ο Antoine στα «400 χτυπήματα» μεγαλώνει στον αντίποδα μίας φυσιολογικής οικογενειακής ζωής. Στα σύντομα, ασπρόμαυρα flashbacks ο ανήλικος Bertrand επισκιάζεται από την μορφή μίας ημίγυμνης, προκλητικής μητέρας. Οι σχέσεις του με τις γυναίκες είναι όπως η σχέση με τη μητέρα του, εξηγούσε ο Truffaut, γιΑ αυτό και ο ήρωάς του δεν νιώθει ποτέ ασφαλής και ισχυρός, ακόμα κι αν οι προσπάθειές του βρίσκουν πάντα ανταπόκριση.

Χωρίς απορριπτική διάθεση, αλλά ούτε και παρηγορητικά, περισσότερο ίσως με την γνωστή οικειότητα του σκηνοθετικού ύφους του, ο Truffaut σκιαγραφεί μία προσωπικότητα παγιδευμένη στην πιο ατελέσφορη και μοναχική πραγματικότητα. Με ένα φιλμ ανένταχτο σε κατηγορίες, άλλοτε κωμικό και άλλοτε πάλι μελαγχολικό και οπωσδήποτε βαθιά ψυχαναλυτικό, ο Truffaut ανοίγει το 1977 το τελευταίο κεφάλαιο της καριέρας και της ζωής του. Πέντε ακόμη ταινίες, ένας θυελλώδης έρωτας με την τελευταία πρωταγωνίστριά του, Fanny Artand και ένα παιδί, θα μεσολαβήσουν μέχρι αυτός ο άνδρας που αγαπούσε τις γυναίκες, το σινεμά και το Παρίσι όσο τίποτα άλλο, να φύγει από τη ζωή στις 21 Οκτώβρη του 1984.