Gentlemen Prefer Blondes

Σειρές διαμάντια, ατελείωτες ροζ τουαλέτες, ξανθιές μπούκλες υπό το φως αχόρταγων προβολέων και χυμώδεις στάρλετ να κατεβαίνουν απαστράπτουσες σκάλες με θανατηφόρο σπάσιμο της μέσης, διώχνοντας δέκα - δέκα τους χορευτές σε ρόλο απεγνωσμένων θαυμαστών και καρφώνοντας τον θεατή μέσα από το φακό με ύφος ταλαντευόμενο μεταξύ της πιο σκανδαλώδους λαγνείας και της πιο αγγελικής αθωότητας. Μπορεί η κάθε επαναπροβολή των περίφημων, κλασσικών μιούζικαλ της δεκαετίας του Α50 να προκαλεί ελαφρά ναυτία και αρκετούς αρνητικούς συνειρμούς, καθώς είναι απελπιστικά δύσκολο να βγάλεις από το μυαλό σου τις αντίστοιχες σεκάνς δευτεροκλασάτης αντιγραφής του «παλιού, καλού, ελληνικού σινεμά», ωστόσο με λίγη παραπάνω προσπάθεια μπορείς να πάψεις να φαντάζεσαι τη στιγμή που η Μάρθα Καραγιάννη ή η Ζωή Λάσκαρη θα πεταχτούν κάπου πίσω από τα εντυπωσιακά χολιγουντιανά σκηνικά, και να απολαύσεις το μεγαλείο του σινεμά στην αφελέστερη, ρυθμικότερη, αστραφτερότερη περίοδό του: την εποχή των musicals.

Το θέμα δεν τίθεται καν υπό διαπραγμάτευση. Αν έπρεπε να διασώσουμε μονάχα μία ταινία για κάθε είδος κινηματογράφου, τότε το «Gentlemen Prefer Blondes» θα ήταν η αντιπροσωπευτικότερη επιλογή για αυτό που αποκαλούμε musical της χρυσής περιόδου του Χόλιγουντ. Δεν υπάρχει κάτι που να λείπει από αυτό το υπέροχο, φαντεζί πυροτέχνημα διαρκείας του Howard Hawks: δηλητηριώδεις γυναίκες που λούζονται τον πόθο των άτυχων ανδρών, τα θέλουν όλα και τα αποκτούν κιόλας, χούφτες κοσμήματα, ακριβά φορέματα, ίντριγκες, πάθη, αλλά και αθώος έρωτας κάπου στο βάθος και φυσικά grande χορευτικά, ρυθμός και τραγούδια που μπερδεύουν τα βήματά σου για μέρες! Και όλα αυτά, βουτηγμένα σε μία ατμόσφαιρα ιλουστρασιόν αταραξίας και σουρεάλ αφέλειας, τόσο επίμονα ενορχηστρωμένης που σε πείθει για το αναμφίβολο της πραγματικότητάς της, έστω για μιάμιση ώρα, όσο δηλαδή απέχει το εισαγωγικό χορευτικό από το τραγούδι των τίτλων τέλους. Εξάλλου, ρεαλισμός και musical είναι δύο έννοιες που δεν συνυπάρχουν με κανέναν τρόπο στο ίδιο καλλιτεχνικό σύμπαν. Θα έλεγε κανείς, πως εκεί ακριβώς βρίσκεται συγκεντρωμένη η μαγεία του συγκεκριμένου είδους (αν βγάλεις απέξω τα τρομερά θηλυκά στους πρώτους ρόλους): στη μαεστρία με την οποία ο κόσμος παρουσιάζεται σαν μία τεράστια, πολύχρωμη Disneyland, ένα μέρος που κανείς δεν παθαίνει ποτέ το παραμικρό κακό, δεν κοπιάζει για να επιβιώσει, και στο τέλος φυσικά" παντρεύεται! Είναι μία άποψη και αυτή. Αντέχεται! Και γιατί όχι, επιζητείται..

Λογοτεχνική η καταγωγή του «Οι άνδρες προτιμούν τις ξανθές», γραμμένο το Α28 από την θεατρική συγγραφέα Anita Loos, ανέβηκε με μεγάλη επιτυχία στο Broadway και σχεδόν αμέσως μεταφέρθηκε στη μεγάλη οθόνη. Στην κινηματογραφική διασκευή, η υπόθεση έχει κάπως έτσι: δύο γυναίκες του θεάματος, μοιράζουν το χρόνο τους μεταξύ των σόου και των ανδρών. Από τη μία η Lorelei Lee, η μόνη γυναίκα στον κόσμο που «μπορεί να διακρίνει ένα διαμάντι στην τσέπη ενός άνδρα, ενώ δεκάδες προβολείς την τυφλώνουν», αναζητά τον ιδανικό σύζυγο στις λίστες των εκατομμυριούχων εργένηδων. ΓιΑ αυτήν το χρήμα είναι απλώς μία άλλη λέξη για τον έρωτα ενώ τα αστραφτερά, πανάκριβα πετραδάκια είναι το εισιτήριο για την καρδιά της. Αγαθή ως εκεί που δεν παίρνει αλλά με κορμί και πρόσωπο που της τα συγχωρούν όλα, αποτελεί τον ορισμό της ξανθιάς. Από την άλλη, η Dorothy Shaw, κυνική μελαχρινή με κοφτερό μυαλό, αλλάζει τους άνδρες σαν τα πουκάμισα και δεν διστάζει να βασανίσει όποιον κάνει το λάθος να την παγιδεύσει στον έρωτά του. Ένα υπερατλαντικό ταξίδι με πλοίο ως το Παρίσι, θα αποθεώσει τα πάθη τους, θα σταθεί αφορμή για λίγο ακόμη τραγούδι: «AinΑt there anyone here for love», «When Love goes wrong» και βέβαια «Diamonds are a girl's best friend»!

Είναι εντελώς περιττό να γίνει αναφορά στη διανομή των ρόλων. Δεν υπάρχει ρόλος που να ταυτίστηκε περισσότερο με τη Marilyn Monroe. Ο χαρακτήρας της Lorelei, κομμένος και ραμμένος στα (εντυπωσιακά) μέτρα της απλώς της χαρίζει την ερμηνεία-σταθμό της ταραχώδους καριέρας της. Ασφυκτικά σέξι, γραφικά -ωστόσο απολαυστικά- προκλητική και χαμένη στο διαμαντένιο σύμπαν που κατά πάσα πιθανότητα την ακολουθούσε και στην πραγματική της ζωή, λύνει όλες τις απορίες γύρω από το τι σημαίνει σταρ. Δίπλα της, αλλά όχι ακριβώς στο ίδιο ύψος, η Jane Russell υποδύεται την διαχρονική μελαχρινή και αναλαμβάνει να υποστηρίξει το αντίπαλο δέος, απέναντι στην πλατινέ καταιγίδα. Η Russell μάλιστα πρωταγωνίστησε το 1955 σε ένα ακόμα έργο της Loos, με τον εύγλωττο τίτλο «Gentlemen Marry Brunnettes»!

Η μάχη για την ανακήρυξη του απόλυτου θηλυκού συνεχίζεται ακόμη. Πέντε δεκαετίες μετά, τα διαμάντια παραμένουν ακόμα ο καλύτερος φίλος των κοριτσιών και η φωνή της Marilyn δεν λέει αν σβήσει: «Tiffany's! Cartier!»