Psycho
Παραγωγή: 1960

Σκηνοθεσία: Alfred Hitchcock
Πρωταγωνιστούν: Anthony Perkins, Vera Miles, John Gavin, Martin Balsam, John McIntire
Σε μία από τις πρώτες διαφημιστικές αφίσες της ταινίας «Ψυχώ», μπορούσε να παρατηρήσει κανείς την εξής σύνθεση: στο αριστερό μέρος της επιφάνειας, στεκόταν ο πληθωρικός σκηνοθέτης, Αλφρεντ Χίτσκοκ, δείχνοντας με ύφος αυστηρό το ρολόι στον αριστερό του καρπό. Στο υπόλοιπο μέρος της αφίσας, υπήρχε με παχιά γράμματα η εξής επιγραφή (εδώ δίνεται μεταφρασμένη): «Απαιτείται να δείτε το Ψυχώ από την αρχή. Η επόμενη προβολή του Ψυχώ αρχίζει σε\" (στο σημείο αυτό προβλεπόταν κενός χώρος, ούτως ώστε οι υπεύθυνοι να συμπληρώσουν την ώρα έναρξης της προβολής.) Ο ιδιοκτήτης αυτού του σινεμά έχει καθοδηγηθεί, ρισκάροντας τη ζωή του, να μην δεχθεί κανέναν στην αίθουσα έπειτα από την έναρξη της προβολής. Κάθε πιθανή προσπάθεια εισόδου από πλαϊνές πόρτες, εξόδους κινδύνου ή αεραγωγούς, θα συναντήσει βίαιη αντίσταση. Ο σκοπός αυτής της ακραίας πολιτικής, είναι να σας βοηθήσει να απολαύσετε ακόμη περισσότερο το Ψυχώ.» Αλφρεντ Χίτσκοκ.
Κανείς δεν μπορεί να ξέρει με σιγουριά, αν η επιτυχία της ταινίας Ψυχώ, γυρισμένης το 1960 από τον σερ Αλφρεντ Χίτσκοκ, ενισχύθηκε ιδιαίτερα από διαφημιστικά μηνύματα, ευφυή και ατμοσφαιρικά όσο το παραπάνω. Το αποτέλεσμα, σε κάθε περίπτωση, είναι ένα: το Ψυχώ υπήρξε η μεγαλύτερη εμπορική επιτυχία του μετρ της αγωνίας και παράλληλα θεωρείται το σήμα κατατεθέν της καριέρας του. Μπορεί να μην αποτελεί το αρτιότερο, εξυπνότερο ή πιο εμπνευσμένο έργο του, παρόλα αυτά έχει αναγνωριστεί ως το απόλυτο χιτσκοκικό δημιούργημα. Στην πραγματικότητα, αποτελεί την ερμηνεία του όρου «χιτσκοκική» ταινία. Και αυτό αναμφίβολα σχετίζεται με την τεράστια ανταπόκριση του κοινού, αντιμετώπιση που λίγες φορές συνάντησε ο ιδιόρρυθμος σκηνοθέτης, όσο τουλάχιστον βρισκόταν εν ζωή.
Βασισμένο στο μυθιστόρημα του Ρόμπερτ Μπλοτς «Ψύχωση», το Ψυχώ μας αφηγείται μία ιστορία λίγο-πολύ γνωστή σε όλους: μία φυγάς, που έχει στην κατοχή της 40000$, ένα άδειο μοτέλ στη μέση του πουθενά, ο αλλόκοτος ιδιοκτήτης του και η αυταρχική μητέρα του, παρούσα και ταυτόχρονα απούσα με έναν τρόπο ακατάληπτο, αποτελούν τα κομμάτια του πιο ανατριχιαστικού παζλ που συντέθηκε ποτέ στη μεγάλη οθόνη. Κι αν υπάρχουν κινηματογραφόφιλοι που αγνοούν την πλοκή αυτή της ταινίας, πράγμα απίθανο, είναι ακόμα πιο δύσκολο να μην έχουν υπόψιν τους τη διασημότερη σκηνή της ταινίας, τον φόνο στη ντουζιέρα.
Επτά ημέρες, σαρανταπέντε διαφορετικές γωνίες λήψεις και αμέτρητες ώρες στο δωμάτιο του μοντάζ χρειάστηκαν για να ολοκληρωθεί μία από τις ρεαλιστικότατες και φρικιαστικότατες σκηνές δολοφονίες στην ιστορία του σινεμά, διάρκειας μόλις 45ΑΑ. Τίποτα, όμως, δεν είναι τυχαίο στα έργα του Χίτσκοκ. Κάθε λήψη, κάθε κομμάτι σελιλόιντ που επιλέγεται αποτελεί αναγκαίο και απαραίτητο τμήμα μίας μεθοδικής πορείας προς τον σκηνοθετικό θρίαμβο. Το ίδιο συμβαίνει και με την επίμαχη αυτή σκηνή, που, αν και κλασσική, δεν είναι παρά ένα μικρό μόνο βήμα, μιας μελετημένης πορείας με αρχή, μέση και τέλος.
Ο ίδιος ο Χίτσκοκ έχει παραδεχτεί πως αποφάσισε να γυρίσει το Ψυχώ, επειδή του έδινε την εξής μοναδική ευκαιρία: να παραπλανήσει το κοινό και να καταφέρει να το συνταράξει με τον πιο απρόσμενο τρόπο. ΓιΑ αυτό και ολόκληρη η ταινία, από το πρώτο μέχρι και το τελευταίο πλάνο, δομείται στο άθροισμα διαρκών, αριστοτεχνικών ανατροπών και εκπλήξεων. Ο Χίτσκοκ αναμετριέται με την αυταρέσκεια των θεατών, που επιδιώκουν να προβλέπουν την εξέλιξη της ιστορίας, και κυριολεκτικά τους ταπεινώνει, στερώντας τους κάθε επιτυχή πρόβλεψη. Σκοπός του δεν ήταν η εξασφάλιση άψογων ερμηνειών σε μία ταινία απαράμιλλης καλλιτεχνικής ομορφιάς. Αυτό που αναζητούσε, ήταν να ταρακουνήσει τους θεατές περισσότερο από κάθε άλλη φορά, με όπλο του την ίδια την ταινία, δηλαδή τη σκηνοθεσία, τη σκηνογραφία, τους φωτισμούς, την ατμοσφαιρικότητά της. Το αποτέλεσμα μπορεί να θεωρηθεί μονάχα επιτυχές. Το Ψυχώ είναι και θα συνεχίσει για πάντα να είναι η Βίβλος των ταινιών σασπένς, μια Ουτοπία για τους μετέπειτα δημιουργούς, η ταινία που λατρεύουμε να φοβόμαστε.
Το Πρόγραμμα των Προβολών