New Year's Eve

Η πρωτοχρονιά κοντοζυγώνει στη Νέα Υόρκη και λογιών-λογιών άνθρωποι ετοιμάζονται να την υποδεχθούν με το δικό τους τρόπο. Η Claire (Hilary Swank) αγχώνεται ως επικεφαλής της επικείμενης φιέστας στην Times Square. Η Ingrid (Michelle Pfeiffer) αποφασίζει να αφεθεί σε μία ασυνήθιστη γνωριμία με τον νεαρό Paul (Zac Efron). Ο Randy (Ashton Kutcher) και η Elise (Lea Michele) είναι δύο γείτονες που γνωρίζονται όταν εγκλωβιστούν για ώρες στο ασανσέρ. Η Kim (Sarah Jessica Parker) βρίσκεται σε κόντρα με την έφηβη κόρη της (Abigail Breslin). Η νοσοκόμα Aimee (Halle Berry) στέκεται στο πλευρό του ετοιμοθάνατου Stan (Robert De Niro). Δύο ζευγάρια κοντράρονται στο μαιευτήριο για το ποιο θα γεννήσει πρώτο, διεκδικώντας έτσι το σχετικό χρηματικό έπαθλο. Τέλος, ένας νεαρός άνδρας (Josh Duhamel) κάνει τα πάντα για να φτάσει στο πρωτοχρονιάτικο ραντεβού με κάποια που γνώρισε ακριβώς πριν ένα χρόνο...

Είναι ώρες-ώρες θλιβερό αυτό που συμβαίνει με τις σπονδυλωτές rom-com, με την κακο-κινηματογραφημένη Νέα Υόρκη (βλέπε το πρόσφατο «Friends With Benefits») ή με τις λεγόμενες "εορταστικές" ταινίες. Ε λοιπόν, φανταστείτε όλα τα παραπάνω μαζί, με τον κάθε παράγοντα να βρίσκεται στο έσχατο σημείο παρακμής.

Ξέρω, το «New Year's Eve» θα έχει σίγουρα το κοινό που θα το γουστάρει και που αν διαβάζει εκ των υστέρων το παρόν κείμενο είναι πιθανότατα θα "ξινίσει". Αλήθεια όμως, στα πόσα copy-paste της συνταγής του συμπαθέστατου «Love Actually» σταματάει το θέαμα να γίνεται (έστω) υποφερτό; Ή μάλλον, γιατί κάθε ταινία που βασίζεται στην "ξεχωριστή μαγεία και ενέργεια της Νέας Υόρκης" περιμένει ότι θα τη διαθέτει αυτόματα; Και πολύ περισσότερο, ποιος είπε ότι κάθε φιλμ με εορταστικό πνεύμα αναδεικνύει αυτό το όποιο πνεύμα;

Ανεξάρτητα από το αν πρόκειται για κάποιο ομογενοποιημένο σπονδυλωτό τύπου «Love Actually» και «Valentine's Day» ή μία συρραφή ιστοριών αγάπης όπως στα «Paris Je T'aime» και «New York I Love You», η συγκεκριμένη συνταγή επιτυχίας αισθητικά δείχνει να υποβαθμίζεται ραγδαία κάθε φορά που επιστρατεύεται για να επιτεθεί στο πορτοφόλι του μπόσικου κοινού και να του πουλήσει το επετειακό ρομάντζο της φτήνιας. Μόνο που έχουμε ξεχάσει, τελικά, τι είναι αυτό που συνθέτει ένα τίμιο, έστω και συμβατικό, ρομάντζο. Τα στούντιο επιμένουν στον παράγοντα "happy-end" και στα feel-good κλισεδιάρικα τερτίπια που οδηγούν σ' αυτό. Μόνο που όπως συμβαίνει στη ζωή, έτσι και στο απλό και γουστόζικο σινεμά ενός «Love Actually» ή ενός «When Harry Met Sally» (μιας και είμαστε στη Νέα Υόρκη), αυτό που αξίζει είναι τα ψήγματα του αναπάντεχου, τα οποία σε περιμένουν να τα συναντήσεις είτε σε κάποιους απολαυστικούς χαρακτήρες είτε σε μερικές ευρηματικές σκηνές.

Στο «New Year's Eve» όμως βασιλεύει η απουσία ιδεών και ο Garry Marshall του «Pretty Woman», μετά το «Valentine's Day» επιστρέφει σαν εργολάβος που αναλαμβάνει τη σκηνοθετική διοργάνωση της πιο ξενέρωτης και πρόχειρης πρωτοχρονιάς που ζήσαμε ποτέ σε σκοτεινή αίθουσα. Οι χαρακτήρες της ταινίας έχουν την ατυχία να πέσουν στα χέρια της Katherine Fugate («Room In Rome»), με αποτέλεσμα να διαθέτουν βάθος ανάλογο με ήρωες διαφημιστικού σποτ. Μεσόκοπες Νεοϋορκέζες (Pfeiffer, Parker) που παρά τις αντιξοότητες δίνουν μία ευκαιρία στον έρωτα (για να μην ξεχνάμε και το ντόπιο «Sex And The City»), τζόβενοι για όλα τα γούστα (Kutcher, Efron, Duhamel), μία Swank που χαμογελάει σαν τη... Μπακογιάννη, ένας De Niro που κοντεύει να τον πάρει ο ύπνος (και όχι ο θάνατος) από την ανυπαρξία του χαρακτήρα του και φυσικά η Berry που μας θυμίζει πόσο αγωνιούμε για τα "παιδιά μας στο Ιράκ".

Αυτό είναι το μωσαϊκό του «New Year's Eve», δεμένο με εορταστικό κορδελάκι έτοιμο για ένα κοινό που καταφέρνει να αγωνιά για το αν η κολλημένη μπάλα στην Times Square θα πέσει την ώρα της αλλαγής του χρόνου. Η συνταγή είναι γνωστή και κάθε φορά όλο και πιο κακοφτιαγμένη: μαζεύω ονόματα, γράφω ένα προσχηματικό σενάριο όπου τους μπλέκω όλους σε ένα γαϊτανάκι βαρετών ιστοριών, τους τοποθετώ σε μία πόλη που έχει "ενέργεια", βρίσκω και μία γιορτή για να πάει σφαίρα το προϊόν στο box office και... καλή όρεξη σε αυτούς που θα καταπιούν αμάσητο το ξαναζεσταμένο φαγητό με το νέο περιτύλιγμα. Κανένα πρόβλημα και περί ορέξεως λόγος μη σώσει και γίνει ποτέ, αλλά όταν τα στούντιο κάνουν χαρές στην υγεία των κορόιδων, ας μην γκρινιάζουμε μετά που γυρίζονται πλέον όλο και πιο σπάνια αξιόλογες ταινίες είδους...

Υ.Γ. Το μισό αστεράκι πηγαίνει στην ατάκα του De Niro στα bloopers των τίτλων τέλους και στο κοντοκουρεμένο μαλλί της Berry με τον οποίο την πρωτοαγαπήσαμε.

Πρεμιέρα στην Ελλάδα: 08-12-2011  |  Διανομή: Village Films  |  Επίσημο Site