Once In A Lifetime

Το ντοκιμαντέρ «Once in a Lifetime» της Νικόλ Αλεξανδροπούλου επιχειρεί να αποτυπώσει για πρώτη φορά την πορεία ενός ανθρώπου που αποτελεί τη μείζονα φυσιογνωμία στο ελληνικό μουσικό στερέωμα, οι εκπομπές του οποίου αποτελούν αναμφισβήτητα σημείο αναφοράς για το ελληνικό ραδιόφωνο. Διαμόρφωσε μουσικά γενιές Ελλήνων μυώντας τις στη ροκ μουσική καταρχάς, και όχι μόνο. Ο λόγος φυσικά για τον ασύγκριτο Γιάννη Πετρίδη, τον θρυλικό ραδιοφωνικό παραγωγό που εδώ και 34 ολόκληρα χρόνια κάθε μέρα κάνει την ίδια εκπομπή «Από τις 4 στις 5» στους 105,8 στα FM. Χωρίς υπερβολή, εμφανιζόμενος στα μουσικά δρώμενα τη δεκαετία του '70, ξεκίνησε ένα λειτούργημα, αφού για πάρα πολλά χρόνια αποτελούσε τη μόνη έγκυρη πηγή μουσικής ενημέρωσης στη χώρα μας. Η φωνή του μεστή, γλυκιά, καθαρή μας καλεί καθημερινά σε μουσικά ταξίδια, ενώ διαρκώς αναζητά καθετί καινούριο και ποιοτικό, παραμένοντας έγκυρος και αντικειμενικός.

Το μουσικό αυτό ντοκιμαντέρ μας ταξιδεύει σε πολλά επίπεδα. Καταρχάς μουσικά περιγράφοντας την μουσική εξέλιξη της μεταπολιτευτικής Ελλάδας και τη γνωριμία του κοινού της με διάφορα ακούσματα από το εξωτερικό rock n' roll, punk, new wave, hip-hop κ.α. Που φροντίζει να 'εισάγει' ο Πετρίδης. Σε δεύτερο επίπεδο κινούμαστε χρονικά με διάφορα ιστορικά πολιτικό-κοινωνικά σχόλια από τη πτώση της Χούντας μέχρι και σήμερα και σε μια Τρίτη διάσταση στο χώρο 'δράσης' του Γιάννη Πετρίδη, την Αθήνα και το Πειραιά για να μεταφερθούμε προς το τέλος της ταινίας στην Καλιφόρνια, την οποία επισκέπτεται εδώ και δυο δεκαετίες κάθε Αύγουστο.

Στα θετικά της μουσικής μας περιπλάνησης αναμφισβήτητα θα τοποθετούσαμε τη γρήγορη κίνηση της κάμερας που ταιριάζει με το δυναμισμό και το πάθος για μουσική που έχει ο Γιάννης Πετρίδης, όπως και τη μη ύπαρξη ευθείας ροής που χαρίζει στο έργο μια δική του ταυτότητα ενισχυμένη από την μουσική και αισθητική ποικιλία. Η εμφάνιση επίσης σύγχρονων συγκροτημάτων νεαρών παιδιών από το School wave Festival που μίλησαν για την αξία του Πετρίδη για τη μουσική τους παιδεία απέδειξε περίτρανα το μεγαλείου του μουσικού παραγωγού που αποτελεί ένα σύμβολο. Η φράση "το είπε ο Πετρίδης" παραμένει εγγύηση.

Συνολικά, πιστεύουμε πως η Αλεξανδροπούλου κατέβαλε μια κάποια προσπάθεια συλλογής ενός αρχειακού υλικού που καλύπτει την μουσική αλλά και την κοινωνικοπολιτική κατάσταση της περιόδου χωρίς να κεντράρει στη βιογραφία του Γιάννη Πετρίδη. Σκηνοθετικά κάτι τέτοιο παρουσιάζει ενδιαφέρον όμως η σκηνοθέτιδα μάλλον έπεσε σε μια παγίδα. Δεν μπόρεσε να χαλιναγωγήσει το υλικό που συγκέντρωσε και που προφανώς της γέννησε ποικίλα ερωτήματα γύρω από θέματα όπως η ιστορία της ελληνικής ροκ, η σχέση της μουσικής με την πολιτική κατάσταση στην Ελλάδα, η αλλαγή του ραδιοτηλεοπτικού τοπίου από την απορρύθμιση του τέλους της δεκαετίας του '80 και μετά, η νεολαία και η σχέση της με τη μουσική, οι δισκογραφικές εταιρείες και το μέλλον τους μέχρι την σημερινή προβληματική γύρω από το «κατέβασμα» μουσικής από το διαδίκτυο και πλήθος άλλων ερωτημάτων.

Και αν στις προβληματικές αυτές απαντούσε ο ίδιος ο Πετρίδης τότε σίγουρα ναι θα συμφωνούσαμε με την άποψη ότι η καλλιτέχνης θέλησε να ξεφύγει από τη στενή βιογραφία και να μας κάνει να δούμε τον κόσμο μέσα από τα μάτια - απόψεις του Πετρίδη. Τουναντίον η επιλογή της για συνεχείς παρεμβάσεις τρίτων προσώπων, (Πέτρου Κωστόπουλου, Πέτρου Ευθυμίου, εκπροσώπων της freepress Lifo και του περιοδικού Soul κ.α.) για την ανάλυση θεμάτων άσχετων με το κεντρικό πρόσωπο μας απογοήτευσε και στο τέλος μόνη μας συντροφιά έμεινε η μουσική.

Περιμέναμε ίσως ένα 'focus' της κάμερας γύρω από τα λόγια του Γιάννη Πετρίδη "Κυνηγάω από μικρός να δώσω μια εικόνα στο συναίσθημα που μου προκαλεί το άκουσμα ενός τραγουδιού...".

Πρεμιέρα στην Ελλάδα: 08-10-2009  |  Διανομή: Nutopia