The Brothers Bloom

Ο Stephen και ο Bloom είναι δύο ορφανά που αλλάζουν διαρκώς ανάδοχες οικογένειες. Ο Bloom είναι κλεισμένος στον εαυτό του, μοναδική του επαφή με τον υπόλοιπο κόσμο είναι ο αδερφός του. Προκειμένου να τον βοηθήσει να ανοίξει τα φτερά του ο Stephen σκαρώνει ένα παιχνίδι. Θα αποκτούν διαφορετικές εμπειρίες στήνοντας απάτες και υποδυόμενοι κάποιους άλλους. Κάθε απάτη και μια καινούρια εμπειρία, κάθε ιστορία και μια νέα, διαφορετική ζωή.

Κάπως έτσι δεν είναι και το σινεμά; Μια καλοστημένη απάτη, ένα μαγικό κόλπο, απλόχερη προσφορά μιας φευγαλέας ματιά σε μια εναλλακτική πραγματικότητα στην οποία ο θεατής γίνεται μέλος της οικογένειας Corleone και θρηνεί για τον χαμό του Sonny, ερωτεύεται με βεβαιότητα που έρχεται μόνο μια φορά σε τούτη τη ζωή στο πλευρό του Robert Kinkaid και της Francesca Johnson, βιώνει μια προσωπική ήττα όταν διαπιστώνει ότι κάθε προσωπική σταυροφορία απέναντι σε ισχυρότερες δυνάμεις προσκρούει πάνω στην Chinatown...

Στην δεύτερη 'απάτη' του μετά το «Brick» ο Rian Johnson αλλάζει ολότελα ύφος και πλάθει ένα ιδιαίτερο παραμύθι, παίζει με τις αφηγηματικές τεχνικές και θέτει τον θεατή προ του διλήμματος "απάτη ή πραγματικότητα", συνηγορώντας στο συγκινητικό φινάλε υπέρ της πρώτης επιλογής. Πριν φτάσουμε όμως εκεί έχει προηγηθεί ένα όργιο σινεφιλίας,, εκκεντρικών και larger than life χαρακτήρων και καταστάσεων και πάσης φύσεως αναφορών. Ο Johnson στήνει ένα οπτικό πανηγύρι, ένα ελκυστικό χωνευτήρι ιδεών, αποδεικνύοντας ότι το «Brick» δεν ήταν ένα απλό πυροτέχνημα.

Ωστόσο o Αμερικανός σκηνοθέτης πλήττεται από τη νόσο της πρώτης ταινίας (μολονότι, όπως είπαμε και παραπάνω, είναι η δεύτερή του). Η εν λόγω ασθένεια χτυπά ταλαντούχους σκηνοθέτες που στην προσπάθεια τους να αποδείξουν την αξία τους προσπαθούν μέσα σε μία ταινία να τα κάνουν όλα. Έτσι το αποτέλεσμα επί της οθόνης πάσχει συνήθως από έλλειψη συνοχής, κάτι που συμβαίνει και στην περίπτωση του «The Brothers Bloom». Είναι τέτοιο όμως το πάθος και η μαεστρία του Johnson που δε μπορείς παρά να αναφωνήσεις 'χαλάλι ρε μπαγάσα'!

"Η τέλεια απάτη είναι εκείνη από την οποία στο τέλος ο καθένας παίρνει αυτό που θέλει", λέει σε κάποιο σημείο ο (θαρρείς βγαλμένος από τα παλιά) Mark Ruffalo. Το «The Brothers Bloom» σε καμία περίπτωση δεν είναι η τέλεια ταινία αλλά καθένας παίρνει από αυτή εκείνο που θέλει. Εκείνος που θα βρει το ιδιαίτερο σύμπαν της ερμητικά κλειστό, θα έχει έναν τίτλο ως σημείο αναφοράς για την 'πιο μεγάλη πατάτα που είδε ποτέ' (ετικέτα που θα παραμείνει στο «The Brothers Bloom» μέχρι να επικολληθεί στην επόμενη δυσάρεστη - για εκείνον- κινηματογραφική εμπειρία ) Εκείνος πάλι που θα αφεθεί, που θα διεισδύσει στο σύμπαν του φιλμ και θα παίξει το παιχνίδι με τους κανόνες που θέτει ο Johnson, θα απολαύσει ένα sui generis κινηματογραφικό θέαμα, που μπορεί να μη γίνει ποτέ η αγαπημένη του ταινία, αλλά θα παραμείνει στη μνήμη του για πολύ καιρό.

Πρεμιέρα στην Ελλάδα: 11-06-2009  |  Διανομή: Odeon  |  Επίσημο Site