Last House On The Left

Όταν οι Mari (Sara Paxton) και Paige (Martha MacIsaac), ξεκινούσαν για το απομονωμένο σπιτάκι κοντά στη λίμνη, οι χειρότεροι εφιάλτες τους δε θα αρκούσαν για να αποτυπώσουν τη φρίκη που θα βίωναν εξαιτίας του ψυχοπαθούς δραπέτη Krug (Garret Dillahunt) και της συμμορίας του. Διότι εκείνος, μαζί με τους επίσης 'πειραγμένους' Sadie (Riki Lindhome) και Francis (Aaron Paul) είναι ικανοί να χαρίσουν μαρτυρικό κι αναίτιο θάνατο στα δύο κορίτσια, απλά και μόνο επειδή έτυχε να βρεθούν στο δρόμο του Justin (Spencer Treat Clark), του μάλλον άκακου αλλά και ανίσχυρου γιου του Krug. Όταν όμως η Mari καταφέρει να συρθεί μισοπεθαμένη μέχρι το σπίτι της, λίγα χιλιόμετρα μακριά από το σημείο του εγκλήματος, δε θα φανταζόταν πως οι βασανιστές της θα είχαν ήδη αναζητήσει καταφύγιο εκεί από τους ίδιους της τους γονείς. Οι οποίοι φυσικά, μόλις αντιλαμβάνονται ποια ακριβώς είναι αυτή η 'ευγενική' παρέα που τους ζήτησε προηγουμένως βοήθεια, μετατρέπονται ευθύς σε θηρευτές των θηρευτών της κόρης τους...

Το λατρεμένο εκείνο guerrilla film του 1972, 'Το Τελευταίο Σπίτι Αριστερά', αποτελεί αναμφισβήτητα ένα από τα κομβικά σημεία στη σύγχρονη ιστορία του σινεμά του τρόμου που άσκησε τεράστια επιρροή στις επόμενες γενιές κινηματογραφιστών. Πρόκειται άλλωστε για 'παιδί' του Wes Craven, ενός ανθρώπου που δεν καθιστά υπερβολή να ισχυριστούμε πως στιγμάτισε όσο λίγοι ένα από τα πιο αγαπημένα κινηματογραφικά genres τις τρεις τελευταίες δεκαετίες του 20ου αιώνα με ταινίες όπως τα κλασσικά πλέον «The Hills Have Eyes» (1977), «A Nightmare On Elm Street» (1984) και «Scream» (1996).

Σε όλη αυτή, λοιπόν, τη φρενίτιδα με τα remakes που έχει κυριεύσει την αμερικάνικη βιομηχανία του cine-mass εμφανίζονται πότε-πότε μερικές ενδιαφέρουσες δουλειές (βλέπε «Dawn Of The Dead»), με τις περισσότερες όμως να αδυνατούν να στοιχειοθετήσουν επαρκή λόγο ύπαρξης πέραν της καθαρά εμπορικής εκμετάλλευσης του θρύλου που κουβαλούν τίτλοι όπως τα «Halloween» και «Friday The 13th».

Ανάμεσα στις λίγες και καλές εξαιρέσεις των remakes μπορεί να λογίζεται το «Last House On The Left» του Ντένη Ηλιάδη, ο οποίος χάρη στο ηχηρό ντεμπούτο του («Hardcore») κέρδισε την προσοχή και την εμπιστοσύνη των - παραγωγών πλέον - Craven και Cunningham, οι οποίοι του έδωσαν την ευκαιρία για το αποφασιστικό άλμα να δουλέψει στο Hollywood κυνηγώντας με αξιώσεις μία διεθνή καριέρα. Ο Ηλιάδης, βασισμένος σε ένα σενάριο που προσαρμόζεται ικανοποιητικά στα σύγχρονα δεδομένα και διαθέτοντας την άνεση ενός ικανοποιητικού budget, στήνει ένα γνώριμο σκηνικό τρόμου που όμως καθορίζεται από κάτι εξαιρετικά σημαντικό: το σήμα κατατεθέν του δημιουργού του. Αυτό που για πολλούς και μεγάλους μη-Αμερικανούς σκηνοθέτες αποτελεί δυσεπίλυτη σπαζοκεφαλιά, του πώς δηλαδή θα αφήσουν το δικό τους στίγμα σε μία αμερικανική παραγωγή, ελάχιστα αγγίζει το... rookie για τα Χολιγουντιανά δεδομένα Έλληνα σκηνοθέτη. Με το στοιχείο του προσωπικού του, σαδιστικού, ελκυστικού και σαφώς ιδιαίτερου ρυθμού που είδαμε και στο «Hardcore» να δηλώνει 'παρών', ο Ηλιάδης παραδίδει ένα υποβλητικό φιλμ ανατροπών και λεπτών ψυχολογικών χειρισμών που καταφέρνει να κρατά δέσμιο το ενδιαφέρον του κοινού, σεβόμενο τον προκάτοχό του δίχως όμως να αλληθωρίζει στο παρελθόν. Δίνει σε κάθε στιγμή την εντύπωση πως ξέρει τι ζητά από τους ηθοποιούς του και τις καταστάσεις, ενώ τον χαρακτηρίζει μία θαυμαστή για τα μέτρα και σταθμά του είδους αυτοσυγκράτηση στον τομέα της διαχείρισης των (αρκετών) βίαιων σκηνών όπως των ηχητικών εφέ. Με άλλα λόγια, καταφέρνει το ζητούμενο, που δεν είναι άλλο από το να γυρίσει ένα καλό αμερικανικό φιλμ τρόμου βάζοντας ταυτόχρονα τη δική του σφραγίδα. Έτσι, είναι πολύ λογικό για το νέο «Last House On The Left» να αγαπηθεί τόσο από τους φίλους του κλασσικού όσο κι από το νεότερο κοινό.

Πρεμιέρα στην Ελλάδα: 28-05-2009  |  Διανομή: Village  |  Επίσημο Site