Όλα Θα Πάνε Καλά

Ο Φάνης (Ορφέας Αυγουστίδης) και η Τζίνα (Φαίη Ξυλά), ένα παράνομο ερωτικό ζευγάρι, παρασύρονται από τον Μιλτιάδη (Ακης Σακελλαρίου), επίσημο αρραβωνιαστικό της Τζίνας, σε μια αλλόκοτη απαγωγή. Το σχέδιο τους ν' απαγάγουν τον διεφθαρμένο μεγαλοδικηγόρο Γιώτη Μαθιόπουλο (Δημήτρης Πιατάς) θα τιναχθεί όμως στον αέρα όταν αντ' αυτού απαγάγουν τη... θεία του Ελενίτσα (Έφη Παπαθεοδώρου) που έτσι κι αλλιώς ήθελε να ξεφορτωθεί! Η αναπάντεχη εξέλιξη θα τους φέρει αντιμέτωπους με τις πιο κωμικοτραγικές καταστάσεις, αφού το λάθος θύμα που έχουν στα χέρια τους, δεν είναι ένα απλό θύμα... Γκάφες, καυγάδες, κυνηγητά και τα... ειδικά χαρίσματα της θείας Ελενίτσας θα φέρουν τα πιο χοντρά (μ)πλεξίματα και τα πάνω-κάτω στη ζωή όλων.

Η νέα ταινία του Γιάννη Ξανθόπουλου έχει την ατυχία να βγαίνει στις αίθουσες δεύτερη και πολύ κοντά με μια άλλη, αναζωογονητική για το ελληνικό εμπορικό σινεμά crime comedy (φυσικά αναφερόμαστε στο «Bank Bang»). Ως εκ τούτου οι συγκρίσεις είναι αναπόφευκτες. Ας υποθέσουμε όμως ότι βρισκόμαστε σε ένα τέλειο κόσμο, όπου η ταινία του Αργύρη Παπαδημητρόπουλου δεν έχει κάνει την εμφάνισή της στις αίθουσες.

Στην πρώτη πράξη το «Όλα Θα Πάνε Καλά» δίχως υπερβολή γυρίζει το ελληνικό σινεμά δέκα χρόνια πίσω, στην εποχή που ζούσαν και βασίλευαν σεξοκωμωδίες όπως «Η Αγάπη Είναι Ελέφαντας» και «Η Διακριτική Γοητεία των Αρσενικών». Στη συνέχεια (ευτυχώς) ο Ξανθόπουλος ρίχνει στη σκακιέρα τον αλαφροΐσκιωτο χαρακτήρα που υποδύεται η Έφη Παπαθεοδώρου και περνά στην κωμωδία καταστάσεων. Στην Τρίτη και τελευταία πράξη σοβαρεύει ελαφρώς τους τόνους, περνώντας στην -όπως εξελίσσεται- αγαπημένη του θεματική, εκείνη της μεταθανάτιας ζωής και οδηγώντας το πρότζεκτ στο απλό σημειολογικό επιστέγασμα ότι καθένας παίρνει στη ζωή αυτό που του αξίζει και ότι βγαίνει κερδισμένος στο ποσοστό που άκουσε τον 'φύλακα άγγελό' του και ουχί τον δαίμονά του. Για να το καταστήσει μάλιστα σαφές ακόμα και στους θεατές που... αγοράζουν τα cd των 'Ζουζουνιών', μοιράζει έτη κάθειρξης στους ήρωές του σε αναλογία με το βαθμό που εκείνοι φέρθηκαν σωστά στην καλοκάγαθη θείτσα και στον υπόλοιπο περίγυρό τους.

Το κυρίοτερο πρόβλημα του φιλμ έγκειται στο γραπτό κομμάτι του. Με λόγο που δε ρέει ακριβώς στα χείλη των ηθοποιών, με συχνές επαναλήψεις του τίτλου της ταινίας σε κάθε ευκαιρία και με το γέλιο να στηρίζεται λιγότερο σε ατάκες και περισσότερο σε 'μπινελίκια' και 'μούτες' (με τον Ακη Σακελαρίου να συναγωνίζεται τον Δημήτρη Πιατά στο φεστιβάλ...Jim Carrey), είναι εμφανές ότι το κείμενο δεν είναι το δυνατό σημείο του Ξανθόπουλου. Αντίθετα σεκάνς όπως εκείνη της παράδοσης των λύτρων μαρτυρούν ψήγματα ενός ικανού 'μαέστρου' και αφήνουν υποσχέσεις για το μέλλον.

Στον ερμηνευτικό τομέα (παραμερίζοντας μια σειρά από cameo εμφανίσεις έτσι κι αλλιώς περισσότερο αποπροσανατολιστικές παρά λειτουργικές) θα λέγαμε ότι κερδισμένος βγαίνει ο Τάκης Χρυσικάκος, ένας εξαιρετικός θεατρικός ηθοποιός, που διαθέτει κινηματογραφική 'φάτσα', μα δυστυχώς έχει αξιοποιηθεί ελάχιστα από τους εγχώριους κινηματογραφιστές. Οι υπόλοιποι πάνω κάτω κινούνται σε safe grounds, με την εξαίρεση του Σακελαρίου που προσπαθεί στην παράδοση των ηθοποιών του Actor's studio να χτίσει έναν χαρακτήρα εκ γενετής με την ιδιόρρυθμη κίνησή του και το λαϊκό background του, και αποτυγχάνει, εν μέρει γιατί το σενάριο τον 'υπονομεύει'.

Παρά τις υποσχέσεις λοιπόν του τίτλου λίγα είναι εκείνα που πηγαίνουν καλά. Η καλοδεχούμενα αφελής αφιέρωση της ταινίας στους τίτλους τέλους μαρτυρά πιθανούς προσωπικούς και συναισθηματικούς λόγους στις επιλογές του δημιουργού, αναζητώντας (ακούσια αν θέλουμε να είμαστε δίκαιοι) επιείκεια ως προς το τελικό αποτέλεσμα ελέω ευγενών προθέσεων. Η αλήθεια είναι όμως πως η δεύτερη σκηνοθετική εξόρμηση του Γιάννη Ξανθόπουλου τον φέρνει ένα βήμα πίσω σε σχέση με το ντεμπούτο του. Της ευχόμαστε να βρει το κοινό της, αλλά περιμένουμε πολύ περισσότερα από την επόμενη δουλειά του έλληνα δημιουργού

Πρεμιέρα στην Ελλάδα: 15-01-2009  |  Διανομή: Audiovisual  |  Επίσημο Site