The International

Ο Louis Salinger (Clive Owen) είναι ένας πράκτορας της Interpol. Μαζί με μια Νεοϋορκέζα βοηθό εισαγγελέα, την Eleanor Whitman (Naomi Watts), ταξιδεύουν ανά τον κόσμο, προσπαθώντας να οδηγήσουν στο εδώλιο του κατηγορουμένου έναν πανίσχυρο τραπεζικό οργανισμό που φέρεται να έχει κεντρικό ρόλο στον κύκλο του διεθνούς εμπορίου όπλων. Μόνο που το τίμημα της αποκάλυψης της αλήθειας είναι υψηλό και πολλές φορές δυσανάλογο των τελικών αποτελεσμάτων...

Η νέα σκηνοθετική δουλειά του Tom Tykwer είναι ένα κοσμοπολίτικο συνομωσιολογικό θρίλερ που έχει μεν λίγο από όλα στο μίξερ αλλά παραδόξως τα υλικά δένουν μεταξύ τους και το αποτέλεσμα απέχει χιλιόμετρα από την κατηγορία του αχταρμά. Το εντυπωσιακότερο στοιχείο του «The International» είναι ότι η εναλλαγή των τοποθεσιών που λαμβάνει χώρα η ιστορία δεν εξυπηρετεί μόνο τουριστικούς σκοπούς (όπως στην περίπτωση των James Bond), αλλά αποτελεί εφαλτήριο και λειτουργικό κομμάτι της δράσης, τέμνoντας το φιλμ σε 4 επιμέρους κομμάτια. Έτσι στο Βερολίνο με τις γεωμετρικά μελετημένες και 'άψυχες' σύγχρονες κατασκευές, έχουμε μια πιο τεχνοκρατικής προσέγγισης δράση. (Από το πρώτο αυτό μέρος κρατήσαμε ένα εξαιρετικό πλάνο με τον πρωταγωνιστή να εισέρχεται μόνος του στα κολοσσιαία κεντρικά γραφεία της τράπεζας και να φαντάζει μυρμήγκι μπροστά στο κτιριακό μεγαθήριο) Περνώντας στην Ιταλία -με τη Μεσογειακή ατμόσφαιρα και τον έντονο παρασκηνιακό χαρακτήρα- το φιλμ αποκτά εντονότερους ρυθμούς που κορυφώνονται σε μια καθηλωτική σκηνή δολοφονίας. Στη Νέα Υόρκη έχουμε εντοπισμό του δράστη μέσω χρήσης στοιχείων προσωπικών δεδομένων, παρακολούθηση στους δρόμους του Μανχάταν και πιστολίδι στο μουσείο Guggenheim (μια σεκάνς ανθολογίας). Τέλος καταλήγουμε στην Τουρκία, μια χώρα συνδεδεμένη στενότερα με την παράδοση, όπου η σταυροφορία του ήρωα εξελίσσεται σε ένα είδος προσωπικής, 'καμπόικης' μονομαχίας.

Το σενάριο υπογράφει ο πρωτοεμφανιζόμενος Eric Warren Singer (για κάποιο αδιευκρίνιστο λόγο τα τελευταία χρόνια ξεπηδούν όλο και περισσότεροι γραφιάδες με 3 ονόματα. Ενδεχομένως είναι το νέο trend). Στην πρώτη του αυτή δουλειά κινείται με κατεύθυνση κατά... «Chinatown» μεριά, προσπαθώντας παράλληλα να πλάσει ένα σύμπαν χιτσκοκικών προδιαγραφών, όπου σχεδόν σε κάθε σκηνή συμβαίνει κάτι απρόοπτο που παρατείνει την αγωνία. Στην πορεία προσπαθεί να μην αφήσει καμία πλευρά παραπονεμένη και αποδίδει ευθύνες προς πάσα κατεύθυνση, κάτι που καταρχήν δεν είναι αρνητικό, αλλά καταλήγει τέτοιο, όταν γίνεται τόσο ξεδιάντροπα. Καθώς πλησιάζουμε προς το τέλος δε, παρατηρούμε μια συσσώρευση φιλοσοφικών 'τσιτάτων' στο κείμενο, κάτι που επίσης δεν είναι απαραίτητα αρνητικό, αρκεί να γίνεται με σωστή αίσθηση του timing και της ποσότητας και όχι έτσι ατάκτως και αφειδώς. Αυτά βέβαια πιθανότατα συνιστούν σημάδια απειρίας, που αν με τον καιρό εξαλειφθούν, μπορούμε να περιμένουμε κάτι σπουδαίο από την πένα του Singer, οι δυνατότητες του οποίου είναι εμφανείς κατά διαστήματα.

Στον πρωταγωνιστικό ρόλο ο Clive Owen υποδύεται έναν πράκτορα... 007 πολύ πιο κοντά στην πραγματικότητα από τον αυθεντικό και κατορθώνει να μεταγγίσει στον θεατή την ένταση της εμμονής του χαρακτήρα του, συνεπικουρούμενος πάντα από την δεξιοτεχνία του Tykwer (που εδώ χαμηλώνει εντυπωσιακά το tempo εναλλαγής πλάνων που χαρακτήριζε προηγούμενες δουλειές του, για χάρη μιας αφήγησης που παραπέμπει στα 70's). Η Naomi Watts από την άλλη επιλέγει ακόμα έναν χαρακτήρα που δεν προσθέτει τίποτα στη φιλμογραφία της (με πιο τρανό πρόσφατο και αντίστοιχο παράδειγμα το περσινό «Eastern Promises»). Κατανοούμε την επιθυμία της να συνεργαστεί με όσο το δυνατόν περισσότερους ονομαστούς δημιουργούς μπορεί και να αρπάζει από τα μαλλιά την ευκαιρία, όταν της παρέχεται η δυνατότητα, ωστόσο ίσως θα έπρεπε πρώτα να μελετά και τον χαρακτήρα που πρόκειται να υποδυθεί. Της αξίζουν πολύ περισσότερα από τη θέση της γλάστρας στο πλευρό του Clive Owen...

Μπορεί το «The International» να είναι λιγότερο έξυπνο και σημαντικό, απ' όσο πιστεύει, ωστόσο προσφέρει ένα σχετικό δραματουργικό υπόβαθρο, μερικές αριστοτεχνικές σεκάνς και, αν μη τι άλλο, δεν είναι παντελώς επιφανειακό σαν εγχειρήματα τύπου «Valkyrie». Στο είδος που 'παίζει μπάλα' είναι η καλύτερη πρόταση εδώ και αρκετό καιρό και διεκδικεί με αξιώσεις τον τίτλο του πληρέστερου ψυχαγωγικού πακέτου για τον μήνα που διανύουμε

Πρεμιέρα στην Ελλάδα: 19-03-2009  |  Διανομή: Audiovisual  |  Επίσημο Site