Frost/Nixon

Τρία χρόνια μετά το πολύκροτο καλοκαίρι του 1974 και το ξέσπασμα του σκανδάλου Watergate και την παραίτησή του από το προεδρικό αξίωμα, ο Richard Nixon αποφασίζει να λύσει τη σιωπή του. Έτσι το καλοκαίρι του 1977 δέχεται να δώσει μια εκ βαθέων συνέντευξη, απαντώντας σε όλα τα ερωτήματα γύρω από την διακυβέρνησή του. Εκπλήσσει τους πάντες όταν επιλέγει για τηλεοπτική εξομολογητή του, τον βρετανό τηλεοπτικό σόουμαν David Frost.

Βασισμένο στο θεατρικό έργο του Peter Morgan και σε σενάριο του ίδιου, το «Frost/Nixon» είναι μια ταινία 'μεταμορφώσεων'.

Η πρώτη (και καθοριστική) 'μεταμόρφωση' είναι εκείνη του Ron Howard, που από 'δημόσιος υπάλληλος' (επανα)βαπτίζεται δημιουργός και παραδίδει την καλύτερή του δουλειά μέχρι σήμερα! Τοποθετεί τους δυο χαρακτήρες του σε μια αδυσώπητη μονομαχία κάτω από τα φώτα των προβολέων και σκηνοθετεί με νεύρο το διαλογικό πινγκ πονγκ τους, πυροβολώντας τον θεατή με μια σειρά από 'ιδρωμένα' close-up.

Η δεύτερη 'μεταμόρφωση είναι εκείνη του Frank Langella, που από συνεπής καρατερίστας, μεταμορφώνεται σε 'τέρας' υποκριτικής καταβροχθίζοντας την οθόνη υποδυόμενος έναν... 'cojonάτο' Nixon! Δικαίως βρίσκει το όνομα του ανάμεσα στους υποψηφίους των Oscar κι αν δεν προσέκρουε πάνω στον οδοστρωτήρα που ακούει στο όνομα Mickey Rourke, θα κάναμε λόγο για την ερμηνεία της χρονιάς!

Η τρίτη και τελευταία 'μεταμόρφωση' είναι εν μέρει απόρροια των 2 προηγουμένων. Ένα παντελώς αντι-κινηματογραφικό θέμα (τηλεοπτικές συνεντεύξεις ανάμεσα σε έναν πολιτικό κι ένα δημοσιογράφο), μετατρέπεται σε ένα πρώτης τάξεως κινηματογραφικό θέαμα που θυμίζει σαν φόρμα κλασσικές αμερικανικές δημιουργίες της δεκαετίας του 70.

Η διαφορά του όμως με τις τελευταίες είναι ότι δεν βάζει το μαχαίρι βαθιά μες στο κόκαλο. Δεν είναι αρκετά σαρκαστικό ως προς την αλληλένδετη σχέση θεάματος και πολιτικής (με εξαίρεση την τελική σκηνή, όπου οι 2 χαρακτήρες συναντιούνται μετά από καιρό και τα λένε σαν κολλητοί), ούτε αρκετά καυστικό προς την υποκρισία των 2 μονομάχων του. Στην καταγραφή ο Howard παίρνει άριστα 10, στην εμβάθυνση όμως πιάνει τη βάση με αγκομαχητά, βοηθούμενος περισσότερο από την συγκαλυμμένη ειρωνεία του στιβαρού σεναρίου του Peter Morgan, παρά βοηθώντας την τελευταία να αναδυθεί στην επιφάνεια.

Ακόμα κι έτσι το «Frost/Nixon» εξακολουθεί να αποτελεί μια αξιόλογη κινηματογραφική εμπειρία που μένει μακριά από το συναισθηματικά εκβιαστικό και υπερ-επεξηγηματικό παρελθόν του δημιουργού της, παρουσιάζοντας μια νέα, ενδιαφέρουσα πτυχή της καλλιτεχνικής προσωπικότητας του τελευταίου.

Πρεμιέρα στην Ελλάδα: 12-02-2009  |  Διανομή: UIP  |  Επίσημο Site