Cargo 200

Βρισκόμαστε στο 1984. Οι πολεμικές επιχειρήσεις της Ε.Σ.Σ.Δ. στο Αφγανιστάν συνεχίζονται κι από το μέτωπο επιστρέφουν συνεχώς φέρετρα με το κωδικό όνομα «Cargo 200». Η Angelika (Agniya Kuznetsova), κόρη στελέχους του Kόμματος που αγωνιά για τον στρατευμένο αρραβωνιαστικό της, πέφτει θύμα απαγωγής του διεστραμμένου αστυνόμου Zhurov (Aleksei Poluyan). Στην ιστορία εμπλέκεται τυχαία κι ο Artem (Leonid Gromov), ένας καθηγητής επιστημονικού αθεϊσμού που παλεύει να διατηρήσει αταλάντευτο το ιδεολογικό του υπόβαθρο.

Η νέα ταινία του Aleksei Balabanov προσεγγίζει την αληθινή ιστορία βασανισμού μίας νεαρής κοπέλας στη ρωσική επαρχία του '84. Απ' αυτή ορμώμενος επιχειρεί μία καταγγελτική καταγραφή της παρακμής μίας ολόκληρης υπερδύναμης, την οποία σκιαγραφεί μέσα σ' έναν ωκεανό συμβολισμών οριοθετώντας τη σε κάθε δυνατό επίπεδο, κοινωνικό, στρατιωτικό, πολιτικό και ασφαλώς ιδεολογικό.

Ο Ρώσος σκηνοθέτης χρησιμοποιεί το γκροτέσκο με τρόπο που θα ζήλευε κι ο Rob Zombie και που κάνει τους αρρωστημένους 'κακούς' της υπόθεσης να μη διαφέρουν ιδιαίτερα απ' τους παραμορφωμένους των «The Hills Have Eyes». Το «Cargo 200» όμως προκαλεί περισσότερο με το ανεκδιήγητης προχειρότητας και καλλιτεχνικής 'δηθενιάς' σενάριό του. Διότι μπορεί η ταινία να διαθέτει μερικές ευρηματικότατες συλλήψεις ως προς ορισμένα κάδρα και σκηνές, στις οποίες ο Balabanov, εμπερικλείει με θαυμαστή οικονομία όλο το νόημα που θέλει να μεταδώσει, αλλά αυτό δε δίνει συγχωροχάρτι για ό,τι βλέπουμε εκτός αυτών. Για τις περιπτώσεις αυτές υπάρχουν εξίσου αξιολογότατες καλλιτεχνικές διέξοδοι σαν τις ταινίες μικρού μήκους. Αν όμως οποιεσδήποτε εξόφθαλμες αδυναμίες όπως η σεναριακή αταξία και οι κακοερμηνευμένοι, γραφικοί χαρακτήρες αθωώνονται στο βωμό μίας παρεξηγημένης ποιητικής αδείας και μερικών αξιόλογων πλάνων εξαίσιας σημειολογίας, τότε το 'Φορτίο 200' δε διαφέρει σε τίποτα από ένα 'σινεμά-αντιβίωση' το οποίο παίρνεις όσο κακόγευστο κι αν είναι απλώς και μόνο επειδή 'κάνει καλό'.

Υπάρχει όμως και κάτι ακόμα. Εύκολα στοχοποιείται η αθεράπευτη ωραιοπάθεια που χαρακτηρίζει το Hollywood με τη λάμψη των αστέρων του. Ξεχνάμε όμως πως όσο χρησιμοποιείται το ακραία ελκυστικό για την παραγωγή συγκινησιακής φόρτισης άλλο τόσο χρησιμοποιείται και το ακραία απωθητικό. Κι αν αφήσουμε κατά μέρους κλισέ όπως 'η ομορφιά είναι υποκειμενική' θα διαπιστώσουμε πως όσο μία καλογυαλισμένη παραγωγή εκμεταλλεύεται την ομορφιά των πρωταγωνιστών της, άλλο τόσο μία άλλη εκμεταλλεύεται την ασχήμια των δικών της. Η ταινία του Balabanov δεν αποτελεί μυστήριο για το πού ανήκει. Μόνο που στην περίπτωση της σπεύδουμε πιο εύκολα να ψαρώσουμε διακρίνοντας καλλιτεχνική ειλικρίνεια και ενώ σε αντίθετες περιπτώσεις διαπιστώνουμε ωραιοπάθεια και λούστρο...

Πρεμιέρα στην Ελλάδα: 11-09-2008  |  Διανομή: Rosebud  |  Επίσημο Site