Priscilla

Όταν η έφηβη Priscilla Beaulieu (Cailee Spainey) γνωρίζει τον Elvis Presley (Jacob Elordi) σε ένα πάρτι, ο πιο διάσημος σταρ της rock 'n' roll μουσικής της εποχής θα την ερωτευτεί και θα της ζητήσει να βγουν ραντεβού οι δυο τους. Σταδιακά, ο Elvis θα γίνει για την Priscilla το αντικείμενο του πόθου της, ένας σύμμαχος στη μοναξιά της, ένας ευάλωτος φίλος. Όταν, όμως η Priscilla μετακομίσει στο σπίτι του Elvis και τον παντρευτεί, ο γάμος τους θα δοκιμαστεί από την εκκεντρική και ενίοτε αλλόκοτη συμπεριφορά του τραγουδιστή, φέρνοντας τη νεαρή γυναίκα αντιμέτωπη με τις επιλογές και τα όνειρά της.

Ένα χρόνο μετά το «Elvis», την ατσούμπαλη βιογραφική ταινία του Bazz Luhrmann για τον «Βασιλιά» με τον Austin Butler, η Sofia Coppola («Lost in Translation») επιχειρεί, με τη νέα της ταινία, να μεταφέρει στον κινηματογράφο τα αληθινά γεγονότα που εξιστορεί στο αυτοβιογραφικό, εξομολογητικό βιβλίο της η γυναίκα που συντρόφευσε τον διάσημο μουσικό για ένα μεγάλο μέρος της ζωής του, σε μια σχέση, όπως φαίνεται, τοξική και αρκετά κακοποιητική. Τον ρόλο του τίτλου ενσαρκώνει η ανερχόμενη Cailee Spainey, η οποία βραβεύτηκε δικαίως στο πρόσφατο Φεστιβάλ Βενετίας, όπου το φιλμ πραγματοποίησε την παγκόσμια πρεμιέρα του, για μια ερμηνεία θαρραλέα, απαλλαγμένη από κάθε μανιέρα.

Εξίσου καλός είναι και ο Jacob Elordi, του τηλεοπτικού "Euphoria" και του κινηματογραφικού «Saltburn» (2023), στο ρόλο του Elvis Presley. Συνειδητά, η Coppola αποφεύγει να χρησιμοποιήσει μουσική του τελευταίου, καθώς έχει αποφασίσει πως αυτή θα είναι η ιστορία της Priscilla και όχι του συντρόφου της. Αλλωστε, η διαδρομή που καταγράφει, αρκετά επιτυχημένα, το σενάριο, είναι ακριβώς αυτή: μια γυναίκα πλήρως εξαρτημένη από έναν άνδρα που θαυμάζει και (νομίζει πως) αγαπά σταδιακά αποδομεί το είδωλό της και προσγειώνεται στη σκληρή πραγματικότητα. Γι' αυτό και ολόκληρη η αφήγηση γίνεται από την οπτική ενός και μόνο χαρακτήρα: δεν ακολουθούμε τον Presley στις περιοδείες του, δεν ακούμε τα τραγούδια του, δεν βλέπουμε αποσπάσματα από τις ταινίες του.

Κρίμα, ωστόσο, που η Coppola δεν έχει και κάτι καινούργιο να καταθέσει σε επίπεδο φόρμας. Μπορεί το θέμα της ταινίας να είναι πρωτότυπο και επίκαιρο, όμως σε ό,τι έχει να κάνει με την κινηματογραφική της γραφή η σκηνοθέτρια ακολουθεί την πεπατημένη, αναλωνόμενη στην (καλή, ομολογουμένως) ανάπλαση εποχής, τα στιλάτα σκηνικά και κοστούμια, την προσεκτικά επιμελημένη φωτογραφία. Δεν μπορείς ακριβώς να προσάψεις κάτι στο «Priscilla», απλώς δυσκολεύεσαι να βρεις και κάτι που θα σε συναρπάσει και θα σε κάνει να θυμάσαι αυτήν την ταινία για καιρό. Αυτό, βέβαια, είναι ένα μόνο, ίσως το λιγότερο σημαντικό θέμα που υπάρχει ως ένσταση απέναντι στο φιλμ.

Το άλλο, ενδεχομένως σοβαρότερο, είναι η αξιοπιστία της οπτικής γωνίας της αφήγησης. Όσο κι αν θέλουμε να ακούσουμε μια ιστορία γυναικείας χειραφέτησης, όταν επιλέγεις να κάνεις τη βιογραφία ενός δημόσιου προσώπου, βασίζεις την ταινία σε βιβλίο που έχει γράψει το ίδιο το πρόσωπο και το χρίζεις και παραγωγό, τότε αναπόφευκτα ελέγχεσαι για την εγκυρότητα και τη μονομέρεια, πιθανώς, της παρουσίασης των γεγονότων. Γιατί σε τοξική / κακοποιητική σχέση δε βρέθηκε, βεβαίως, μονάχα η Priscilla, αλλά χιλιάδες άλλες γυναίκες ανά τον κόσμο, που ποτέ δε θα γράψουν την ιστορία τους σε βιβλίο, ποτέ δε θα χρηματοδοτήσουν την κινηματογραφική του διασκευή και ποτέ δε θα δουν τα φεστιβάλ του κόσμου να τις υποδέχονται με ανοιχτές αγκάλες.

Πρεμιέρα στην Ελλάδα: 08-02-2024  |  Διανομή: Σπέντζος