Afire

Σε μια εξοχική κατοικία στη Βαλτική, στη μέση ενός δάσους, τέσσερις φίλοι συναντιούνται για να περάσουν μερικές μέρες του καλοκαιριού μαζί. Τα συναισθήματα ανάμεσά τους θα γνωρίσουν αρκετές εναλλαγές, την ίδια στιγμή που το δάσος σταδιακά παραδίδεται στις φλόγες, μετά από μια ανεξήγητη πυρκαγιά.

Ο Γερμανός σκηνοθέτης Christian Petzold είναι όχι μόνο ο κορυφαίος σκηνοθέτης που έχει αναδείξει η χώρα του στον 21ο αιώνα - αφού ο Florian Henckel von Donnersmarck του «The Lives of Others» (2006) αποδεικνύεται μάλλον one-hit wonder - αλλά κι ένας από τους σημαντικότερους δημιουργούς του μοντέρνου ευρωπαϊκού κινηματογράφου. Ένας αυθεντικός δημιουργός που με κάθε νέα ταινία του εξελίσσει τη φιλμική του γλώσσα και το στιλ του. Ειδικά την προηγούμενη δεκαετία, σημείωσε ένα εκπληκτικό σερί: με τα «Barbara» (2012) και «Phoenix» (2014 - η καλύτερή του ταινία και το κορυφαίο γερμανικό φιλμ του αιώνα μέχρι τώρα, για τον γράφοντα) έριξε φως στην πρόσφατη, οδυνηρή ιστορία της πατρίδας του, με το «Transit» (2018) έδωσε μια πειραματική, εντυπωσιακή σύγχρονη εκδοχή της κλασικής «Casablanca» (1942) του Michael Curtiz, ενώ με την προηγούμενη δουλειά του, «Undine» (2020) εγκαινίασε μια τετραλογία πάνω στα στοιχεία της φύσης, της οποίας το δεύτερο μέρος είναι η νέα του ταινία, το «Afire».

Το φιλμ, που έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα του στο Φεστιβάλ του Βερολίνου τον περασμένο Φεβρουάριο κι επιτέλους καταφθάνει στις ελληνικές αίθουσες, εμπνέεται από τον κινηματογράφο του Γάλλου σκηνοθέτη Eric Rohmer, στον τρόπο με τον οποίο καταγράφει την καλοκαιρινή ραστώνη, στη διακριτική μείξη συναισθηματικών μπερδεμάτων με υπαρξιακά άγχη και στην έντονη χρήση συμβολισμών που μένουν στο background και δεν εξηγούνται ποτέ. Όπως συμβαίνει και στα φιλμ του Rohmer, έτσι και στην ταινία του Petzold λέγονται και γίνονται απείρως λιγότερα απ' όσα εννοούνται. Στην επιφάνεια, πρόκειται για την πιο ανώδυνη ταινία του Γερμανού σκηνοθέτη, αισθάνεσαι όμως, καθώς την παρακολουθείς, ότι ο τελευταίος έχει περισσότερα πράγματα στο νου του: μια ταινία για τον έρωτα, για την καλλιτεχνική έμπνευση, για την πολιτικοποίηση του καλλιτέχνη και για πολλά ακόμα.

Το πρόβλημα της ταινίας, που την καθιστά ένα σκαλί πιο αδύναμη από τις υπόλοιπες του σκηνοθέτη της, είναι ότι όλες της οι ιδέες και τα ευρήματα δεν δένουν στην πραγματικότητα ποτέ μεταξύ τους. Φυσικά δεν περιμέναμε, ούτε και θέλαμε, ο Petzold να μας παράσχει εξηγήσεις ή να καταστήσει τους συμβολισμούς του πιο εύληπτους. Αυτό που μας έλειψε, ωστόσο, από τη συγκεκριμένη ταινία είναι μια πιο σφιχτοδεμένη δραματουργία, η οποία θα οδηγούσε μια συναισθηματικά δυνατότερη κλιμάκωση, όπως συνέβη με το αριστουργηματικό «Undine». Ίσως, πάλι, ο Γερμανός δημιουργός να ήθελε απλά να δοκιμάσει κάτι διαφορετικό και να μην αντιληφθήκαμε ορθά τις προθέσεις του, γιατί είναι γεγονός πως το «Afire» αποτελεί μια ταινία που είτε θα αγαπήσεις είτε θα σε αφήσει αδιάφορο.

Όπως και να 'χει, κρατάμε την, για ακόμα μια φορά, υπέροχη ερμηνεία της Nina Hoss, νέας μούσας του σκηνοθέτη μετά την πρωταγωνιστική της εμφάνιση και στα «Transit» και «Undine», καθώς και το θαυμάσιο «In My Mind», το τραγούδι που ακούγεται στην ταινία και δε λέει να ξεκολλήσει από το μυαλό μας από τη στιγμή που την παρακολουθήσαμε. Έχουμε εμπιστοσύνη στον Christian Petzold κι είμαστε σίγουροι ότι θα δούμε ξανά ταινίες που θα λατρέψουμε από εκείνον.

Πρεμιέρα στην Ελλάδα: 23-11-2023  |  Διανομή: One From The Heart