Dolor Y Gloria (Pain And Glory)

"El cine me salvο" (Το σινεμά με έσωσε). Αυτή η φράση που ξεστομίζει σε κάποια στιγμή ο πρωταγωνιστής του, θα μπορούσε να είναι ο εναλλακτικός τίτλος της νέας ταινίας του Pedro Almodovar. Μιας ταινίας που ξεχειλίζει από αγάπη και ευγνωμοσύνη για το σινεμά και τους ανθρώπους που αγάπησε και που τον έκαναν αυτό που είναι.

Ο Almodovar δεν προσπαθεί να κρύψει ότι αυτή είναι η πιο προσωπική κι εξομολογητική του ταινία, σε μια κινηματογραφική διαδρομή γεμάτη από ταινίες που ούτως ή άλλως σφύζουν από αυτοβιογραφικές αναφορές. Ενώ όμως συνήθως οι αναφορές στη ζωή και στις αναμνήσεις του είναι μασκαρεμένες, παραμορφωμένες, μεγεθυμένες και συχνά πασπαλισμένες με μπόλικο μελόδραμα (από αυτό που τόσο αγαπά ο Ισπανός σκηνοθέτης), στο «Pain and Glory» μοιάζει να έχει αποφασίσει εξαρχής ότι αυτή είναι μια ταινία για τον εαυτό του, για τις αναμνήσεις του και γι'αυτό που πραγματικά είναι - και ξεφορτώνεται τα φτιασίδια, το μεικαπ, τα ψηλά τακούνια, το κιτς και τη χρυσόσκονη, και όλα τα συνήθη μέσα που έχει χρησιμοποιήσει κατά καιρούς για να ντύσει κινηματογραφικά την πραγματικότητά του.

Πρωταγωνιστής του είναι ένας σκηνοθέτης, ο Salvador Mallo (Antonio Banderas), στο λυκόφως της καριέρας του - είναι "ο μεγαλύτερος εν ζωή σκηνοθέτης της Ισπανίας", αλλά πλέον ζει αποσυρμένος από κάθε κοινωνική ζωή, έρμαιο των ασθενειών και των πόνων του: πόνοι στην πλάτη, στην μέση, στα κόκκαλα, ημικρανίες, αϋπνίες, άσθμα, κρίσεις πανικού. Κατακλυσμένος από ένα αίσθημα ανημπόριας, κλείνεται στο υπέρκομψο διαμέρισμά του στη Μαδρίτη (το οποίο, σημειωτέον, είναι διακοσμημένο με πραγματικά αντικείμενα, έπιπλα και πίνακες του Αλμοδόβαρ, ο οποίος δεδηλωμένα πάσχει από πόνους στην πλάτη και κρίσεις πανικού) και αρνείται να γράψει, να σκηνοθετήσει, να παραστεί σε οποιαδήποτε κοινωνική εκδήλωση, ακόμα και να δει φίλους. Βυθισμένος στους πόνους και στην αυτολύπηση, έχει πείσει τον εαυτό του ότι δεν μπορεί να γράψει και να σκηνοθετήσει - και επειδή δεν γράφει και δεν σκηνοθετεί, βυθίζεται ακόμα περισσότερο στην κατάθλιψη. Οι προσπάθειες της πιστής ατζέντισσας και φίλης του να τον ξεσηκώσουν και οι φροντίδες της οικιακής βοηθού του δεν είναι αρκετές για να σταματήσουν αυτόν τον φαύλο κύκλο.

Μια μοναδική ελπίδα να βγει από το σπίτι φαίνεται όμως να είναι μια ανέλπιστη πρόσκληση από την Ταινιοθήκη της Μαδρίτης για μια επετειακή προβολή της μεγαλύτερής του επιτυχίας, την οποία καλείται να προλογίσει μαζί με τον Alberto, πρωταγωνιστή εκείνης της ταινίας (Asier Etxeandia), με τον οποίο όμως είχε τσακωθεί στα γυρίσματα, με αποτέλεσμα να μην έχουν μιλήσει για 30 χρόνια.

Η επιφυλακτική επανένωσή τους - με τη βοήθεια πολλών γραμμαρίων ηρωίνης, την οποία ο Salvador όχι μόνο δεν είχε δοκιμάσει αλλά και συνειδητά απέφευγε μέχρι τώρα στη ζωή του - θα οδηγήσει τον Salvador σε μια σταδιακή, θεραπευτική συμφιλίωση με τον εαυτό του, το παρελθόν του και την παιδική του ηλικία. Μέσα από μια σειρά παραισθησιογόνων ταξιδιών στις παιδικές του αναμνήσεις και με αφορμή το θεατρικό ανέβασμα από τον Alberto ενός μονολόγου του που προοριζόταν για προσωπική του χρήση, ο Salvador επιστρέφει νοητά με τρυφερότητα και νοσταλγία το χωριό που μεγάλωσε, θυμάται την στοργή και την ισχυρή προσωπικότητα της μητέρας του (Penelope Cruz), τόσο στα νιάτα της όσο και στα τελευταία της χρόνια, ξαναζεί το πάθος του για τον πιο αγαπημένο εραστή του και το πρώτο του ερωτικό σκίρτημα. Μια σειρά από νοσταλγικές φελινικές βινιέτες, που ξεπηδούν στο μυαλό του σαν κινηματογραφικές εικόνες από το παλιό θερινό σινεμά στο χωριό "που μύριζε γιασεμί και τσίσα", ανακατεύονται με την σημερινή του κατάσταση, και ο πόνος (σωματικός και ψυχικός) του τώρα φιλτράρεται μέσα από την επαγγελματική δόξα του παρελθόντος, αλλά κυρίως με την τρυφερότητα και την νοσταλγία των αναμνήσεων. Στο τέλος, αυτό που μένει είναι συμφιλίωση, ισορροπία και ένα κάδρο πλημμυρισμένο από αγάπη - ένα κάδρο από τα γυρίσματα της επόμενης ταινίας του που, αναπάντεχα όσο και αναμενόμενα, είναι η ίδια του η ζωή.

Πρεμιέρα στην Ελλάδα: 31-10-2019  |  Διανομή: Odeon  |  Επίσημο Site