Hiroshima Mon Amour
Παραγωγή: 1959

Σκηνοθεσία: Alain Resnais
Πρωταγωνιστούν: Emmanuelle Riva, Eiji Okada, Stella Dassas, Pierre Barbaud,
Η δεκαετία του Α60 υπήρξε καθοριστικής σημασίας για την μετέπειτα πορεία του παγκόσμιου κινηματογράφου. Η δυναμική που κυριάρχησε την συγκεκριμένη περίοδο στους κύκλους των δημιουργών της έβδομης τέχνης, όχι μόνο αποτέλεσε την αναγκαία προϋπόθεση για την εμφάνιση και αναγνώριση κορυφαίων σκηνοθετών, αλλά επέτρεψε στο ίδιο το σινεμά να ειδωθεί μέσα από ένα εντελώς διαφορετικό, ανανεωμένο πρίσμα, τόσο από τους δημιουργούς του, όσο και από τους τελικούς αποδέκτες, τους θεατές.
Σε μία εποχή πολιτικά φορτισμένη -η Αμερική μοιάζει να χαράσσει μία πιο αισιόδοξη πορεία υπό την προεδρία Kennedy, τη στιγμή που ο σταλινισμός αργοπεθαίνει στην Ανατολική Ευρώπη- το σινεμά καλείται να αντεπεξέλθει στις απαιτήσεις ενός κοινού που έχει ήδη αρχίσει να εγκαταλείπει απογοητευμένο τις σκοτεινές αίθουσες. Η απάντηση έρχεται απροσδόκητα από τη Γαλλία.
Μία ομάδα νέων κινηματογραφιστών αποφασίζει να εκφράσει ανοιχτά την αντίθεσή της στη νοοτροπία και το έργο των σύγχρονών τους δημιουργών, που για δεκαετίες αναπαρήγαγαν ιδέες δίχως έμπνευση και τόλμη, προσφέροντας αφειδώς στο κοινό αναιμικές οικογενειακές κωμωδίες, πολύχρωμες Technicolor ρομαντικές φούσκες και επαναλήψεις υπερεκτιμημένων κλασσικών συνταγών. Πολλοί από αυτούς ξεκινούν ως κριτικοί της έβδομης τέχνης, αγανακτισμένοι, όμως, αποφασίζουν να πάρουν την κάμερα στα χέρια τους και να ανατρέψουν άμεσα την κινηματογραφική καθεστηκυία τάξη. Η γαλλική LΑExpress κάνει εκτενή αναφορά στην νέα αυτή ομάδα δημιουργών, «βαπτίζοντάς» της με ένα όνομα-σταθμό για την εξέλιξη του σινεμά: "nouvelle vague", ή αλλιώς "νέο κύμα". Το περιοδικό "Cahiers du Cinema" δημοσιεύει το 1962 λίστα με τα ονόματα 162 ελπιδοφόρων σκηνοθετών, συμπεριλαμβάνοντας μεταξύ άλλων τους Francois Truffaut, Jean-Luc Godar, Alain Resnais, Marcel Camus, Eric Rohmer και Louis Malle.
Τα πρώτα δείγματα γραφής αυτών των ερασιτεχνών, αλλά γεμάτων όραμα, πάθος και ορμή καλλιτεχνών κόβουν την ανάσα των θεατών. Με την κάμερα στον ώμο, τριγυρίζουν σε δρόμους, ξενοδοχεία, πλατείες και σε κάθε άλλο οικείο σημείο των μοντέρνων μεγαλουπόλεων. Η ροή της αφήγησής τους είναι καταιγιστική, τα πλάνα τους διαδέχονται το ένα το άλλο με τρόπο σχεδόν βίαιο, αφήνοντας περιθώρια μόνο στις πρωτογενείς σκέψεις να αποτυπωθούν. Ο αυτοσχεδιασμός, η κατακερματισμένη πλοκή και η άμετρη χρήση αναφορών σε λογοτεχνικά ή κινηματογραφικά έργα, αποτελούν μερικά μόνο από τα μέσα αυτών των φωτισμένων, αιρετικών δημιουργούν, που ασπάζονται μονάχα τις διδαχές του Hitchcock, του Charlie Chaplin, του Nicholas Ray, αλλά και των μεντόρων τους, Jean Cocteau και Jean Renoir. Η θριαμβευτική αποδοχή τους στο Φεστιβάλ των Κανών του Α59, με την βράβευση των Truffaut και Camus, απλά βροντοφωνάζει πως η κινηματογραφική ιστορία αρχίζει επιτέλους να ξαναγράφεται.
Η ταινία "Hiroshima, mon amour" αποτελεί αντιπροσωπευτικό δείγμα του νέου αυτού ρεύματος και αναμφίβολα μία από τις καλύτερες δημιουργίες του σπουδαίου Alain Resnais. Γυρισμένη στα 1959, μας μεταφέρει στην ανασυγκροτημένη Χιροσίμα. Μία Γαλλίδα ηθοποιός και ένας Ιάπωνας αρχιτέκτονας ερωτεύονται και προσπαθούν να φέρουν στην επιφάνεια κομμάτια της ψυχής τους αλλά και του σκληρού παρελθόντος τους. Ο έρωτάς τους είναι προορισμένος να κρατήσει μονάχα 24 ώρες, καθώς εκείνη πρόκειται να γυρίσει στην πατρίδα της. Δύο άνθρωποι που, υπό άλλες συνθήκες δεν θα είχαν συναντηθεί ποτέ, συνειδητοποιούν μέσα από στιγμές πάθους αλλά και σιωπηρής αποδοχής της ανέφικτης συνύπαρξής τους, πως οι μεγαλύτερη έρωτες είναι όντως αυτοί που ποτέ δεν θα έχουν την ευκαιρία να ζήσουν, ακόμα κι αν η μοίρα τους επιτρέψει να γευτούν για λίγες μονάχα στιγμές.
Το βλέμμα του Resnais, αμείλικτο αλλά και συνωμοτικό, φωνή διαμαρτυρίας, τοποθετεί μία ιστορία αγάπης σε μία πόλη-μνημείο για την κτηνώδη φύση του ανθρώπου. Εικόνες ανθρώπων κατακρεουργημένων και τόπων ρημαγμένων διαδέχονται τις τρυφερές στιγμές των δύο εραστών, με τρόπο ποιητικό, αλλά αποστειρωμένο από κάθε διάθεση πολιτικής ορθότητας και ωραιοποίησης. Το λαμπερό φως αναμειγνύεται με το ζοφερό σκοτάδι, σε μία συμφωνία απόγνωσης και ελπίδας, εν αναμονή της λύτρωσης που ίσως να μην έρθει ποτέ, πάντα όμως θα υπάρχουν άνθρωποι ή ψυχές να την καρτερούν.
Το Πρόγραμμα των Προβολών